Νιώθω πως δεν θα καταφέρω ποτέ να αφήσω επιτέλους τον πατέρα μου. Είναι ένας άνθρωπος που μου προκάλεσε και συνεχίζει να μου προκαλεί μεγάλο πόνο και το μόνο που παίρνω ξανά και ξανά είναι απογοήτευση. Παρόλα αυτά, δεν μπορώ καθόλου εύκολα να τον ξεκόψω από την ζωή μου.
Από τον/την:Erica
Αγαπημένη μας Έρυκα,
Να σε ευχαριστήσουμε αρχικά για την πρόθεσή σου να μας γράψεις και να μοιραστείς μαζί μας τον προβληματισμό σου. Μας δίνεις την ευκαιρία με αυτό τον τρόπο να συναντηθούμε μέσα από τις δικές μας εμπειρίες ο καθένας σε ένα κοινό σημείο. Για να δούμε με ποιο τρόπο μπορώ να σε συναντήσω εγώ εκεί που βρίσκεσαι και πώς μπορώ να σου δώσω μια διαφορετική οπτική σε αυτό που φέρνεις.
¨Δεν θα καταφέρεις ποτέ να αφήσεις τον πατέρα σου¨ μας λες και ξεκινάς με αυτή τη φράση να μιλάς για αυτό που βιώνεις. Κι έτσι όπως το εκφράζεις ακούγεται σε εμένα σαν μια βαθιά συνειδητοποίηση στην οποία έχεις φτάσει, μια συνειδητοποίηση που φαίνεται να έχει από πίσω της πολύ πόνο. Ωστόσο, φαίνεται σαν να έχεις φτάσει σε ένα όριο, σαν να προσπάθησες πολύ να κόψεις αυτόν το δεσμό, αλλά σαν πια να κατάλαβες ότι ο δεσμός αυτός δεν σπάει. Μοιάζει σαν να υπάρχει ως κάτι απόλυτο που δεν είναι στο χέρι σου να το εξαφανίσεις, και αρχικά θέλω να σου πω ότι αυτή η συνειδητοποίηση είναι μεγάλη και ίσως να χρειάζεται να μείνεις λίγο μέσα σε αυτή, να τη βιώσεις και να συνδεθείς μαζί της. Να βιώσεις πώς είναι να μην μπορείς να αφήσεις αυτό το πρόσωπο, γιατί νομίζω ότι έως τώρα βίωνες πολύ έντονα την προσπάθεια να ξεκόψεις από αυτό. Γι αυτό κι εγώ έχω την ανάγκη να μείνω σε αυτή τη φράση σου και να αγκαλιάσω όλο τον πόνο που έχει η αδυναμία να ξεκόψουμε από κάποιους ανθρώπους στη ζωή μας, πολύ απλά γιατί μας συνδέει με εκείνους κάτι απόλυτο. Γιατί είναι κομμάτια μας, μας αποτελούν. Και όπως και στη δική σου περίπτωση, συχνά συμβαίνει αυτοί οι άνθρωποι που είναι κομμάτι μας να μας πονούν και να μας απογοητεύουν, κι εμείς να πρέπει να βρούμε τον τρόπο να σταματήσουμε τον πόνο χωρίς να μπορούμε να απαλλαγούμε από εκείνο. Αισθάνομαι ότι βρίσκεσαι εκεί κατά κάποιο τρόπο, Έρυκα μου, και θέλω να επικοινωνήσω μαζί σου με μια εικόνα.
Φαντάζομαι λοιπόν ένα κορίτσι να περπατάει σε ένα δρόμο για πολλή ώρα, φορώντας τα αγαπημένα του παπούτσια, όμως σιγά σιγά αισθάνεται να είναι σκληρά, αιχμηρά, βαριά, να το πονούν και να το πληγώνουν. Σκέφτεται λοιπόν να τα βγάλει αλλά φοβάται να περπατήσει στο δρόμο ξιπόλητο μέχρι να φτάσει στο σπίτι γιατί μπορεί να τραυματιστεί, να πατήσει κάτι επικίνδυνο, κι έτσι θα πρέπει να προσέχει πολύ περισσότερο. Συνεχίζει λοιπόν να περπατάει με τα παπούτσια του τα στενά και τα πόδια του πονούν πολύ, μέχρι που αποφασίζει να τα βγάλει, και να τα κρατήσει στο χέρι του. Τα κρατάει και περπατώντας για λίγο βλέπει πόσο σκληρά και στενά ήταν και σκέφτεται μήπως πρέπει να τα πετάξει, καθώς σιγά σιγά τα πόδια του ανακουφίζονται. Κρατώντας τα στο χέρι όμως καταλαβαίνει ότι δεν το πονούν πια, οπότε αποφασίζει να τα κρατήσει και να τα φυλάξει πίσω στο κουτί τους, μπορούν να είναι εκεί αλλά δε χρειάζεται να τα φοράει.
Έχω την αίσθηση ότι μέσα από αυτή την εικόνα του κοριτσιού μπορούμε να επικοινωνήσουμε βαθύτερα. Η σκέψη που θέλω να σου εκφράσω είναι ότι από το να ξεκόψουμε από μία σχέση με ένα πρόσωπο, μέχρι το να το κουβαλάμε πάνω μας αυτό το πρόσωπο, τόσο συγχωνευτικά, που να μην είναι ευδιάκριτα τα όρια του εαυτού μας από τη σχέση, υπάρχει ανάμεσα ένας μεγάλος δρόμος. Κι εσύ φαίνεται ότι τον περπατάς καιρό αυτό το δρόμο όπως το κορίτσι της ιστορίας, και να έχεις αρχίσει να αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχουν κι άλλες επιλογές. Μπορείς λοιπόν να δοκιμάσεις να βγάλεις τα παπούτσια που σε πονάνε, να τα κρατήσεις στα χέρια σου, να τα φυλάξεις στο κουτί τους, να τα επεξεργαστείς ώστε να μαλακώσουν, ή ό, τι άλλο σκέφτεσαι ότι θα ταίριαζε καλύτερα σε εσένα.
Ελπίζω να σου χάρισα μια νέα οπτική σε αυτό που μας κατέθεσες αγαπημένη μας, και για ό, τι παραπάνω χρειαστείς είμαστε στη διάθεσή σου.
