Είμαι 18 χρονών ,από τότε που μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου , ήμουν ένα ντροπαλό, υπερ αναλυτικό κι αγχώδης άτομο που προσπαθεί να κάνει όλους να είναι χαρούμενοι και να μην εκφράζει τα συναισθήματά του στους άλλους. Το τελευταίο διάστημα-τις περισσότερες φορές- νιώθω κουρασμένη ,απαρατήρητη και ενώ θέλω να πάω μια βόλτα στην πόλη που πέρασα ,όταν είναι να βγω δεν έχω όρεξη. Πρέπει να σημειώσω πως δεν έχω βρει φίλους που να αισθάνομαι μαζί τους καλά, δηλαδή μπορεί να μου λένε συνέχεια το αντίθετο ,απλά και μόνο για να εκφράσουν άλλη άποψη από εμένα ,ενώ θα πρέπει εγώ να στείλω μήνυμα σε γνωστούς και φίλους γιατί αλλιώς κανένας δεν στέλνει ,παρά μόνο όταν χρειάζονται την βοήθεια μου σε κάτι ,κι όταν εγώ δεν θα μπορέσω να είμαι εκεί 24/7 θα είναι θυμωμένοι. .Έτσι το μόνο που κάνω είναι να διαβάζω .
Από τον/την:Κ
Καλησπέρα και σε ευχαριστώ πολύ για το βαθύ μοίρασμα σου.
Αρχικά θέλω να σου πω πως καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να είσαι πάντα εκεί για τους άλλους χωρίς ανταπόδοση. Θεωρώ εξαιρετικά αξιοθαύμαστο και ώριμο για μια τόσο νεαρή ηλικία και παράλληλα στεναχωριέμαι πολύ για την μοναξιά που μπορεί να νιώθεις εκεί. Πόση μοναξιά μπορεί να υπάρχει εκεί όταν νιώθεις ότι δεν σε καταλαβαίνει κάνεις και όλοι σου πάνε κόντρα, όπως λες. Σε αυτές τις στιγμές θα σε παρακαλούσα να θυμάσαι τα λόγια μου ως μια πράξη να το βιώνεις λιγότερο μόνη. Το να φροντίζεις συνεχώς τα συναισθήματα των άλλων είναι πολύ κουραστικό και στην ουσία κουβαλάς εσυ την ευθύνη τους, ίσως αυτός να είναι ένας λόγος που νιώθεις τόση κούραση να βγεις, ίσως το να βγεις χρειάζεται πολύ περισσότερη ενέργεια από όση σου έχει μείνει, και αυτό είναι απολύτως αποδεκτό.
Για να ξεκινήσεις από κάπου αρχικά χρειάζεται να βάλεις τον εαυτό σου προτεραιότητα και όχι το τι νιώθουν οι άλλοι, χρειάζεται να υποστηρίξεις τα όρια σου (όταν κάτι μέσα σου λέει δεν είναι Οκευ αυτό άκουσε το). Πιθανόν νιώθεις ότι κάτι καταστροφικό θα γίνει εάν αρχίσεις να το κάνεις αυτό αλλά πίστεψε με ακόμη και αν αυτοί που είναι δίπλα σου φύγουν, σίγουρα θα προσκαλέσεις άτομα που θα θαυμάζουν και θα σέβονται το ποσό ευαίσθητο και γεμάτο κατανόηση άτομο είσαι.
Τέλος ελπίζω αυτά τα όρια να μετριάσουν κάπως το άγχος σου και να θυμάσαι εστίασε στο πως νιώθεις, άκου την αναπνοή σου και θα ξέρεις που κάποιο όριο σου έχει ξεπεραστεί.
Θα πρότεινα επίσης να μιλήσεις σε κάποιον ειδικό, θα απαλύνει πιθανόν τον αβάσταχτο πόνο της μοναξιάς που βιώνεις.
Σου εύχομαι αυτό το ταξίδι της ενηλικίωσης να σου προσφέρει εσωτερική αλλά και εξωτερική υποστήριξη που τοσο χρειάζεσαι.
Για οτιδήποτε χρειαστείς,
Διονυσία