Νιώθω αποτυχημένη και πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό!
Από 6.5 χρονών ήμουν μοναχική και απόμακρη. Όλα τα παιδιά στο σχολείο με κορόϊδευαν, μου έκαναν μπούλινγκ επειδή ήμουν κοντή και χοντρή, και βρίζανε άσχημα εμένα και την οικογένειά μου, έτσι δεν είχα φίλους. Γενικά τα παιδικά κι εφηβικά μου χρόνια ήταν τα χειρότερα της ζωής μου, κι αυτό αργότερα στο Λύκειο με επηρέασε πολύ. Ενώ ήθελα να περάσω στο Μαθηματικό Πατρών, λόγω της χαμηλής μου αυτοεκτίμησης παραιτήθηκα απ’τα διαβάσματα και τις εξετάσεις και δεν έγραψα καλά & πέρασα σε σχολή που δεν ήθελα (Πληροφορική ΤΕΙ Σπάρτης) και πήρα μέτριο απολυτήριο. Όλα τα παιδιά που κατάφεραν να περάσουν Πανεπιστήμιο με μείωναν και με έκαναν να αισθάνομαι άχρηστη, ανίκανη & αμόρφωτη. Έδωσα και 2η φορά, χειρότερα. Έτσι αναγκάστηκα να πάω Σπάρτη όπου δεν μου άρεσε καθόλου, η σχολή ήταν χάλια, κάποια παιδιά με τα οποία έκανα παρέα εκεί, μου φέρθηκαν με τον χειρότερο τρόπο. Γενικά δεν βίωσα την “ανέμελη φοιτητική ζωή” . Με πίεζε και η οικογένεια μου να τελειώσω τη σχολή. Με έπιασε κατάθλιψη και άγχος,δεν έβγαινα καθόλου απ’ το σπίτι και ξεσπούσα στο φαγητό. Σκεφτόμουν συνέχεια να βάλω τέλος στη ζωή μου και συνεχώς έκανα πολλές (αποτυχημένες) απόπειρες αυτοκτονίας κρυφά απ’τους δικούς μου. Δεν άντεχα άλλο… Αποφάσισα με τη μητέρα μου να επισκεφτώ ψυχίατρο και 1.5 χρόνο κάνω ψυχοθεραπεία και φαρμακοθεραπεία. Γενικά παρουσιάζω σημαντική βελτίωση και δεν έχω πλέον σκέψεις για το τέλος αλλά και πάλι νιώθω αποτυχημένη και πνίγομαι! Αφού παράτησα τη σχολή, αποφάσισα να πάω σε ΔΙΕΚ αλλά οι γονείς μου δεν χάρηκαν ιδιαίτερα αλλά στη πορεία το δέχτηκαν. Τα μεγαλύτερα αδέρφια μου μου φωνάζουν για αυτή την απόφαση (ειδικά ο αδερφός μου είναι πολύ καταπιεστικός), τους είπα ότι θέλω να πάω στην ειδικότητα Γραμματέας Στελεχών (Επειδή είμαι από επαρχία δεν υπάρχουν πολλές επιλογές εδώ κι ούτε έχω λεφτά και κουράγιο να πάω ιδιωτική σχολή σε άλλη πόλη) και όλοι (Εκτός απ’ τους γονείς μου) με βρίζουν!Μου φωνάζουν συνέχεια ότι είμαι 24 χρονών κι ακόμα δεν έχω κάνει τίποτα στη ζωή μου. Λες και με πήρανε τα χρόνια! Ακόμα και οι καλύτερες φίλες μου με αποθαρρύνουν εντελώς λέγοντας μου ότι με τη κρίση που υπάρχει δεν θα τα καταφέρω κι ότι θα πρέπει να πάω για φύλακας αρχαιολογικών χώρων (Αλλά δεν μου αρέσει) και μου λένε ότι μια τελείωσε φιλολογία και κατάφερε να βρει δουλειά σαν φύλακας. Νιώθω σκουπίδι, άχρηστη, ανίκανη κι ανάξια να κάνω το οτιδήποτε!!!! Ακόμα και τώρα που μπήκα σε σειρά κι έχω πλάνο για το μέλλον, Όλοι με μειώνουν! Δεν έχω στήριξη σχεδόν από κανέναν, εκτός απ τη μητέρα μου. Ε λοιπόν ΒΑΡΕΘΗΚΑ! ΜΠΟΥΧΤΗΣΑ ΠΙΑ!!!! Δεν αντέχω άλλη πίεση!!! Δεν αντέχω να κάνουν κουμάντο για τη ζωή μου. Δεν μπορώ να γίνω αυτό που θέλουν οι αλλοι!Πνίγομαι… Ως πότε θα ορίζουν αυτοί τι να κάνω με το μέλλον μου!?
Στο κάτω κάτω της γραφής, ΔΙΚΗ ΜΟΥ είναι η ζωή, όπως θέλω την ορίζω!
Σας ζητώ συγγνώμη για το τόσο μεγάλο κείμενο και για το ξέσπασμα, αλλά έχω ανάγκη να το πω κάπου.Από τον/την: Αναστασία
Αγαπητή Αναστασία,
Σε ευχαριστούμε για το μοίρασμά σου.
Αναφέρεις πως κανεις ψυχοθεραπεία σε συνδιασμο με φαρμακοθεραπεία γι αυτο και θεωρώ πως οφείλεις να δουλέψεις περισσότερο το “πνιξιμο” που αισθάνεσαι καθώς και το κομμάτι της αυτοπεποίθησης- αυτοεκτίμησης.
Το κλειδί ειναι μια θεραπευτική συμμαχία και εσυ εισαι σε καλο δρόμο!
-ψαξε μεσα σου:αναρωτησου τι σου αρέσει πραγματικά να κάνεις; τι σε κάνει να χαμογελας; χρειάζεται η δικη σου προσπάθεια, η επαφή με τον εαυτό σου και η σχέση που έχεις μαζί του.
-ποιοι ειναι οι στόχοι σου και πως θα φτάσεις σε αυτούς;
– είναι μικροί και εφικτοι ώστε να μπορείς να τους επιτύχεις και να αποδώσεις την επιτυχία σε εσένα;
– πίστεψε στον εαυτό σου, ανέλαβε δράση και θέσε όρια: για την καλλιέργεια της αυτογνωσίας και των υγιών ορίων, μπορείς να κρατάς ημερολόγιο. Η καταγραφή των σκέψεων σου και των συναισθημάτων σου θα σε βοηθήσει να διατηρήσεις υγιή αίσθηση της ταυτότητας σου και να βρεις τι πραγματικά θες.
Να θυμασαι: το πιο σημαντικό ειναι να αγαπάς τον εαυτό σου. Τον κόσμο σου – εσωτερικο και εξωτερικό – τον καθοριζεις εσυ! Κανένας δεν μπορεί να μας ελέγξει αν δεν τον αφήσουμε.
