Μου έχει γίνει έμμονη ιδέα το πως του χρόνου αποφοιτώ, και η ζωή μου μέχρι τώρα έχει υπάρξει σχεδόν ‘κενή’. Δεν έχω κάποια σπουδαία ανάμνηση, η οποία θα ήταν απόδειξη του πόσο ενεργά ζούσα ή του πόσο ωραία ήταν τα πρώιμα νεανικά μου χρόνια. Πάντα στις σχέσεις μου με τους φίλους μου, ή με μέλη της οικογένειάς μου, υπάρχει ένα αισθητό τείχος, που δε με αφήνει πραγματικά να απολαύσω τις χαρούμενες στιγμές μαζί τους, και με κάνει να αισθάνομαι αποκομμένη ή ασύμβατη μαζί τους, οπότε σχεδόν πάντα νιώθω μοναξιά, νιώθω κενή, συναισθηματικά. Φοβάμαι πως έτσι θα είναι όλες οι σχέσεις μου πάντα.
Από τον/την: Λ
Αγαπητή Λ,
σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας τα συναισθήματά σου, τις ανησυχίες σου και γενικότερα την φάση της ζωής στην οποία βρίσκεσαι. Κατανοώ απόλυτα τον προβληματισμό σου και φαντάζομαι ότι η κατάσταση που μας περιγράφεις αναπόφευκτα σου προκαλεί δυσάρεστες σκέψεις και συναισθήματα.
Προσωπικά, διαβάζοντας την ιστορία σου, προσπάθησα να μπω στην θέση σου και να καταλάβω τί είναι αυτό που σε δυσκολεύει στο να αντλείς ικανοποίηση και χαρά από τις διαπροσωπικές σου σχέσεις, τόσο τις φιλικές, όσο και τις οικογενειακές. Οι άνθρωποι από τους οποίους περιτριγυριζόμαστε, ιδίως η οικογένεια και οι φίλοι, και οι σχέσεις που αναπτύσσουμε με αυτούς είναι σημαντικό να αποτελούν ένα ασφαλές καταφύγιο στο οποίο θα αναζητήσουμε στήριξη στις δύσκολες καταστάσεις με τις οποίες αναπόφευκτα θα έρθουμε αντιμέτωποι στην ζωή μας.
Αναλόγως, είναι σημαντικό κι εμείς να είμαστε εκεί για αυτούς με τρόπο ουσιαστικό και αληθινό, όποτε αισθανθούν ότι μας έχουν ανάγκη. Είναι σημαντικό, δηλαδή, η προσπάθεια αυτή να είναι αμοιβαία. Διαβάζοντας την περιγραφή της ιστορίας σου, στάθηκα ιδιαίτερα στην λέξη “αποκομμένη” και στην φράση “αισθητό τείχος”, τις οποίες χρησιμοποίησες για να μας περιγράψεις το πώς αισθάνεσαι στις σχέσεις σου με τους άλλους. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι ο τρόπος που σχετίζεσαι με τους γύρω σου, είτε αυτοί είναι φίλοι, είτε είναι η οικογένειά σου δεν σε ικανοποιεί γιατί ενδεχομένως δεν αισθάνεσαι άνετα να έρθεις κοντά τους και να μοιραστείς μαζί τους τις σκέψεις σου και ό,τι σε απασχολεί. Σαν να κρατάς μια απόσταση συναισθηματική από τους άλλους, πιθανόν γιατί φοβάσαι τις αντιδράσεις τους, την κριτική που ενδεχομένως να σου ασκήσουν ή απλά γιατί δεν έχεις μάθει να εκφράζεις τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς σου και προτιμάς να τα κρατάς για εσένα. Αν ισχύει αυτό, όμως, φαίνεται ότι πλέον σε έχει κουράσει και σε εμποδίζει στο να πας τις σχέσεις σου ένα βήμα παρακάτω, ούτως ώστε να γίνουν πιο λειτουργικές.
Προκειμένου, λοιπόν, να σχετίζεσαι με πιο λειτουργικό τρόπο με τους γύρω σου, θα σου πρότεινα να προσπαθήσεις για αρχή να “γκρεμίσεις” αυτό το τείχος που σε δυσκολεύει. Ξέρω ότι δεν σου είναι εύκολο και σίγουρα θα υπάρχουν στιγμές που μπορεί να λυγίσεις σε αυτήν την προσπάθεια. Το σίγουρο πάντως είναι ότι αξίζει να το προσπαθήσεις. Μην φοβάσαι να εκφράζεσαι και να λες αυτό που νιώθεις. Πώς αλλιώς θα είναι σε θέση ο άλλος να γνωρίζει τι αισθάνεσαι; Με τον τρόπο αυτό, μάλιστα, η σχέση σας θα ενδυναμωθεί, αφού θα αισθάνεστε πλέον ασφαλείς στο να εκφράζετε σκέψεις και συναισθήματα και αυτό θα γίνεται με τρόπο ειλικρινή και αμοιβαίο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα υπάρξουν και άνθρωποι που θα μας κρίνουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να προσπαθούμε να χτίζουμε υγιείς σχέσεις. Είναι ,άλλωστε, στο χέρι μας. Συνεπώς, το “τείχος” αυτό που αισθάνεσαι θα “γκρεμιστεί” μόνο με προσωπική προσπάθεια και δουλειά από μέρους σου πάνω στις διαπροσωπικές σου σχέσεις.
Αν χρειαστείς περαιτέρω βοήθεια και στήριξη σε αυτό, θα σου πρότεινα να επισκεφτείς κάποιον ψυχοθεραπευτή, με τον οποίο θα μπορέσεις να δουλέψεις πάνω σε οτιδήποτε σε δυσκολεύει και δεν σε βοηθάει να προχωρήσεις. Μέσα σε μια θεραπευτική σχέση θα βρεις σίγουρα την ασφάλεια, την ζεστασιά και την συναισθηματική εγγύτητα που φαίνεται να έχεις περισσότερο ανάγκη από τις σχέσεις σου.
