Είμαι 20 χρόνων και τους τελευταίους 3 μήνες έχω πέσει σε έναν “βούρκο”. Νιώθω παγιδευμένη στο μυαλό μου και δεν ξέρω τι να κάνω. Έπειτα από μια ερωτική γνωριμία που δεν πήγε όπως ήλπιζα -και με δεδομένο ότι δεν έχω υπάρξει ποτέ σε σχέση – βγήκε στην επιφάνεια η ανάγκη μου για αποδοχή και αμοιβαία συναισθήματα. Νιώθω τελείως μόνη, δεν έχω άτομα στο περιβάλλον μου που να με στηρίζουν και έχω αρχίσει να πιστεύω πως δεν αξίζω την αγάπη και την φροντίδα των άλλων. Το τελευταίο διάστημα έχω αρχίσει να έχω σκέψεις αυτoτραυματισμού μιας και όλα φαίνονται μάταια και ο αποχωρισμός από άτομα που μπορεί να γνώριζα ακόμη και λίγες μέρες μου φαίνεται αβάσταχτος . Δεν ξέρω τι να κάνω.
Από την: Irene
Αγαπητή Irene,
διαβάζοντας το κείμενό σου αντιλήφθηκα τον πόνο αλλά ταυτόχρονα και την ανάγκη κι επιθυμία σου για αποκατάσταση αυτού του πόνου από το γεγονός πως μίλησες και ανοίχτηκες για τις δυσκολίες σου. Το να επικοινωνήσεις τις δυσκολίες σου είναι ίσως το πρώτο και το πιο σημαντικό βήμα για την αντιμετώπισή τους.
Αναφέρεις πως τους τελευταίους 3 μήνες νιώθεις πως είσαι σε ένα βούρκο και παγιδευμένη στις σκέψεις σου. Αναρωτιέμαι πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Ήταν κάτι που ένιωσες να συμβαίνει σταδιακά, ένιωσες σιγά σιγά πως πέφτεις ή ήταν κάτι που συνέβη απότομα; Έγιναν αλλαγές στη ζωή σου; Μήπως συμβαίνει κάτι το οποίο ενδεχομένως να σε επηρεάζει περισσότερο από ότι έχεις αναλογιστεί; Θα σου πρότεινα να σκεφτείς τα ερωτήματα αυτά.
‘Όταν συνάπτουμε σχέση με κάποιο άτομο, η σχέση ξεκινάει με την προσδοκία πως θα προχωρήσει όπως θέλουμε εμείς κι ο σύντροφος θα καλύψει τις ανάγκες μας. Σίγουρα η αποδοχή και τα αμοιβαία συναισθήματα είναι μέρος μιας υγιούς συντροφικής σχέσης. Το να νιώθεις πως προέκυψε η ανάγκη σου για αυτά τα συναισθήματα μετά την διάλυση της σχέσης σου, δεν είναι παράλογο. Δεν είχες συνάψει ξανά ερωτική σχέση, έμαθες πώς είναι να παίρνεις τα συναισθήματα αυτά από το άτομο που είναι ο σύντροφός σου και υπάρχει εγγύτητα. Τώρα που η σχέση αυτή έχει τερματιστεί είναι λογικό να σε πονάει και να θες να βιώσεις ξανά τα συναισθήματα αυτά. Ωστόσο, το γεγονός πως η πρώτη σου γνωριμία και σχέση δεν πήγε όσο καλά θα ήθελες δεν θα πρέπει να σε αποθαρρύνει για κάθε επόμενη σχέση που θα συνάψεις. Συχνά η πρώτη συντροφική μας σχέση καθορίζει τις σκέψεις μας για κάθε επόμενο σύντροφό μας και μας βάζει παρωπίδες για την πορεία των επόμενων γνωριμιών και σχέσεων. Αυτό όμως δεν ισχύει, καθώς ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και η συμπεριφορά του ενός απέναντί σου δεν είναι κι αυτή που θα έχει ένας άλλος.
Διαβάζοντας τις φράσεις σου “νιώθω τελείως μόνη μου” και “πιστεύω πως δεν αξίζω την αγάπη και τη φροντίδα των άλλων”, ένιωσα όλο τον πόνο που κρύβεται από πίσω. Το να βιώνεις τέτοια συναισθήματα είναι κάτι πολύ σκληρό και ίσως σε οδηγεί να βιώνεις ένα αδιέξοδο σε όλες τις καταστάσεις στη ζωή σου. Η τόσο έντονη αίσθηση της μοναξιάς, ξεκίνησε τους τελευταίους τρείς μήνες; Πριν αρχίσεις να έχεις την αίσθηση πως έχεις πέσει σε ένα βούρκο, είχες άτομα δίπλα σου να σε στηρίζουν; Μήπως το συναίσθημα αυτό προκύπτει από την διάλυση της σχέσης σου και νιώθεις πως κανείς δεν κατανοεί τον πόνο σου, άρα και πως δεν έχεις κανένα δίπλα σου; Αν όμως πρώτα εσύ η ίδια δεν φροντίσεις τον εαυτό σου, η φροντίδα και η αγάπη που θα έρχεται από τρίτους δεν θα είναι αρκετή. Θα βιώνεις μέσα σου ένα κενό και θα περιμένεις πως οι άλλοι είναι ικανοί και υπεύθυνοι για να σου καλύψουν το κενό αυτό. Κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατο και θα καταλήγει σε ένα φαύλο κύκλο.
Αναφέρεις πως όλα σου φαίνονται μάταια. Θα σου σύστηνα να στρέψεις την προσοχή σου σε όλα εκείνα που όταν τα κάνεις βιώνεις ευχάριστα συναισθήματα. Είναι μια βόλτα, κάποιο άθλημα, οι ταινίες, τα βιβλία; Σίγουρα θα υπάρχει κάτι που όταν το κάνεις βιώνεις χαρά. Ακόμα όμως και αν νιώθεις πως δεν υπάρχει κάτι αυτή την περίοδο στη ζωή σου, θα σου πρότεινα να πειραματιστείς και να δοκιμάσεις νέες ασχολίες, ακόμη και κάποιες που ίσως να μην είχες φανταστεί ποτέ τον εαυτό σου να τις κάνει.
Ο αποχωρισμός από κάποιο άτομο είναι μια συνθήκη που αναμφισβήτητα μπορεί κάποιους να τους φορτίσει πολύ έντονα συναισθηματικά. Η λέξη “αβάσταχτος” που χρησιμοποιείς εκφράζει το δικό σου συναίσθημα όταν βρίσκεσαι σε τέτοιες καταστάσεις και υποδεικνύει τη δυσκολία σου. Ωστόσο, αν δεν είσαι ανοιχτή στους άλλους ανθρώπους και δεν τους αφήσεις να μπουν στη ζωή σου, δεν είναι σαν να τους έχεις χάσει ήδη; Δεν είναι σαν να έχεις χάσει ένα μέρος της σχέσης που μπορείς να αποκτήσεις με τους άλλους αν τους κρατάς σε απόσταση από φόβο μήπως τους χάσεις;
Οι σκέψεις αυτοτραυματισμού είναι κάτι που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο καθώς αντικατοπτρίζουν την έντονη ψυχοπιεστική κατάσταση την οποία βιώνεις αυτή την περίοδο. Αν οι σκέψεις αυτές επιμείνουν θα σου σύστηνα να απευθυνθείς σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας. Είναι ο κατάλληλος για να σε βοηθήσει να τις διαχειριστείς. Ταυτόχρονα, μαζί με τις σκέψεις αυτές μπορείτε να συζητήσετε και οτιδήποτε άλλο σε προβληματίζει και σε πιέζει, σε ένα ασφαλές πλαίσιο και με όχημα την θεραπευτική συμμαχία που θα αναπτύξετε.
Αγαπητή Irene, κατανοώ πως βρίσκεσαι σε μια δύσκολή περίοδο της ζωής σου ψυχολογικά. Χαίρομαι ωστόσο που μίλησες για τις δυσκολίες σου και δείχνεις θέληση για να τις αντιμετωπίσεις. Τελειώνοντας, μου φαίνεται εύστοχο να σου αναφέρω μια φράση που είχα διαβάσει από τον Haemin Sunim: “δεν είσαι ούτε τα συναισθήματά σου αλλά ούτε και το αφήγημα που υπαγορεύει ο νους σου στην προσπάθειά του να βγάλει κάποιο νόημα”.
Ελπίζω τα λόγια αυτά να σου φανούν βοηθητικά. Είμαστε στη διάθεση σου για οτιδήποτε χρειαστείς.
