Καλησπέρα σας. Αρχικά, είμαι 25 χρονων.Από το 2014, έτος θανάτου του πατέρα μου, άρχισε η κάτω βόλτα για εμένα. Κρίσεις πανικού, αρρωστοφοβία, άγχος, όλα τα ψυχοσωματικά βγαίνουν ένα προς ένα κάθε μέρα. Τελευταία, μου βγαίνει η σκέψη της αυτοκτονίας γιατί κουράστηκα να περνάω όλα αυτά ξανά και ξανά.Μέχρι σήμερα, 2020, λόγω οικονομικών προβλημάτων δεν μπορώ να δω κάποιον ειδικό ώστε να βρω τον τρόπο διαχείρισης όλων αυτών.Προσπαθώ τα πάντα. Ενώ έχω κάποιες καλές μέρες, μετά θα έχω άλλες τόσες γεμάτες άγχος, αυτοκτονικές σκέψεις κι όλα αυτά.Να σας πω επίσης ότι δεν πίνω πολλά νερά και υγρά με αποτέλεσμα να έχω ζαλάδες, πονοκεφάλους και αυτομάτως όλα αυτά μου γυρνάνε σε αρρωστοφοβια και ζω μονίμως σε ένα φαύλο κύκλο.Πραγματικά δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω. Θα ήθελα την άποψη σας.
Από τον/την:Χριστίνα
Χριστίνα μου αγαπημένη,
Αρχικά να σε ευχαριστήσουμε που μας γράφεις και μοιράζεσαι μαζί μας τόσο βαθιά σου κομμάτια. Φαίνεται πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη σου να μοιραστείς όλα αυτά που κουβαλάς εδώ και χρόνια και σε πονούν κάθε μέρα και περισσότερο. Και είναι μεγάλη η συγκίνησή μου που μέσα από αυτή τη γραπτή αλληλεπίδραση μας θα έχω τη δυνατότητα να τα αγκαλιάσω όλα αυτά και να προσπαθήσω να σου δώσω μέσα από τη δική μου ματιά δύναμη και ελπίδα, καθώς αισθάνομαι ότι αυτά είναι που έχεις περισσότερο ανάγκη σε πρώτη φάση.
Πριν κάποια χρόνια λοιπόν βίωσες μία πολύ μεγάλη απώλεια, εκείνη του μπαμπά σου. Φαίνεται ότι μαζί με εκείνον, έχασες κι ένα κομμάτι του εαυτού σου κατά κάποιο τρόπο. Λυπάμαι, πονάω και συγκινούμαι πάρα πολύ βαθιά διαβάζοντας κάθε λέξη στο κείμενό σου, και δε σου κρύβω ότι αισθάνομαι κι εγώ ανήμπορη να βρω λέξεις για να σου εκφράσω τα συναισθήματα που έχουν ανακινηθεί εντός μου μέσα από την ιστορία σου.
Η απώλεια σου είναι τεράστια και τη βιώνεις σε όλη σου την ύπαρξη. Το σώμα σου αναλαμβάνει καθημερινά το βαρύ φορτίο να εκφράσει ουσιαστικά όσα θέλει να εκφράσει η ψυχή σου και δεν μπορεί, γιατί ίσως δεν ξέρει πώς και σε ποιον, κι ίσως ο πόνος να είναι δυσβάσταχτος και χρειάζεται να μοιραστεί σε κάθε σημείο του σώματός σου. Κρίσεις πανικού, άγχος, ψυχοσωματικά, αρρωστοφοβία, άρνηση πρόσληψης νερού που προκαλεί με τη σειρά της πονοκεφάλους και ζαλάδες κι εντείνει τη φοβία μήπως αρρωστήσεις. Και με έναν τρόπο μοιάζει κάτι στον εαυτό σου να σε οδηγεί προς τα κει και να μη σε αφήνει να βγεις από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Η εξάντλησή σου από όλο αυτό είναι τέτοια που η αυτοκτονία φέρνει ανακούφιση και μοιάζει καταφύγιο, ίσως και το μοναδικό. Πραγματικά πονάω πολύ που νιώθεις έτσι κι αισθάνομαι αμήχανα μη βρίσκοντας κι εγώ κάποια διέξοδο να σου φωτίσω. Γιατί πενθείς όλα αυτά τα χρόνια, ο πόνος είναι τεράστιος κι όλα όσα μας περιγράφεις μου ακούγονται τόσο ανθρώπινα, και τόσο μέρος όλης αυτής της οδυνηρής εμπειρίας που η ζωή εμπεριέχει.
Ωστόσο, μέσα σε όλη αυτή την απόσυρση και στην άρνησή σου απέναντι στη ζωή, γιατί κάπως έτσι αισθάνομαι ότι βιώνεις τον εαυτό σου μέσα από όλα αυτά που μας κατέθεσες, βλέπω και την άλλη πλευρά του εαυτού σου, εκείνη που μας έγραψε, εκείνη που ζητά την άποψή μας, εκείνη που μοιράζεται, εκείνη που προσπαθεί να βρει τη δύναμη να ζήσει. Θέλω να τιμήσω εξίσου και τα δύο αυτά κομμάτια σου, τόσο αυτό που πονά, που δεν αντέχει, που πενθεί, που βυθίζεται, όσο κι εκείνο που φωνάζει βοήθεια και που δίνει μάχη κάθε μέρα όλα αυτά τα χρόνια ώστε να μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει. Υπάρχουν και τα δύο, τουλάχιστον εγώ βλέπω και τα δύο, κι αναρωτιέμαι αν μπορείς κι εσύ να συνδεθείς με αυτά τα δύο κομμάτια σου, να τα αναγνωρίσεις και να τα αγκαλιάσεις.
Είναι μεγάλη επίσης η χαρά μου που αναφέρεις ότι θα ήθελες να δεχτείς τη βοήθεια κάποιου επαγγελματία ψυχικής υγείας κι αυτό με κάνει να συνδέομαι ακόμη περισσότερο με το κομμάτι σου που θέλει να ζει, που θέλει να μοιραστεί, να επικοινωνήσει και να επεξεργαστεί με έναν διαφορετικό τρόπο την οδύνη του. Ακούω όμως την οικονομική δυσκολία που στέκεται εμπόδιο και είναι κάτι το οποίο με θλίβει, με πονά, και με θυμώνει κι εμένα ως επαγγελματία αυτού του χώρου και ως άνθρωπο πολύ. Είναι απαράδεκτο το ότι ακόμη και σήμερα η φροντίδα της ψυχικής μας υγείας και μάλιστα όταν πρόκειται και για τέτοιες τραυματικές καταστάσεις όπως είναι το πένθος απαιτούν μεγάλο κόστος και με θλίβει που η κοινωνία και ο κρατικός μηχανισμός έχουν παραμελήσει τόσο πολύ αυτό το δικαίωμα όλων στην πρόσβαση ψυχολογικής υποστήριξης. Δεν θα έπρεπε να ήταν έτσι τα πράγματα, αντίθετα θα έπρεπε σύμφωνα με τη δική μου προσωπική άποψη να ήταν αυτονόητη η φροντίδα της ψυχικής μας υγείας. Εύχομαι βαθιά κάποια στιγμή σύντομα τα οικονομικά εμπόδια στη φροντίδα της ψυχικής υγείας να ανήκουν στο παρελθόν μια για πάντα και σε ευχαριστώ που μου δίνεις την ευκαιρία να το θίξω κι εγώ αυτό το σημείο.
Ωστόσο να σου πω ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απόλυτα ευτυχώς και υπάρχουν επιλογές τις οποίες μπορείς να αναζητήσεις. Σου προτείνω να κάνεις μια έρευνα στο διαδίκτυο αναζητώντας επαγγελματίες που δουλεύουν με χαμηλότερο αντίτιμο, κέντρα ή μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς όπου προσφέρουν υπηρεσίες αντίστοιχες σε χαμηλές τιμές ή και δωρεάν, να ρωτήσεις επίσης στο δήμο σου αν υπάρχει κάποια τέτοια μέριμνα ή να απευθυνθείς σε πλατφόρμες αντίστοιχες. Το θέμα είναι ότι χρειάζεται μια καλή έρευνα κι ακούγεται δύσκολο να γίνει από εσένα αυτή τη στιγμή, από την άλλη ίσως μέσα από αυτή τη διαδικασία να εύρισκες κι εσύ ένα νόημα, μια ελπίδα, μια πρώτη ανακούφιση.
Αν αισθάνεσαι ότι μπορούμε να σε βοηθήσουμε κάπως περισσότερο μη διστάσεις να επικοινωνήσεις μαζί μας ξανά. Σου εύχομαι να έχεις δύναμη και να βρεις τον τρόπο να σε φροντίσεις γιατί το αξίζεις πραγματικά!