Ήθελα να μοιραστώ το πόσο μόνη αισθάνομαι. Νιώθω πως δεν είμαι αγαπητή από τον κοινωνικό μου περίγυρο ό,τι κι αν κάνω, όσο και να προσπαθώ με αυτοβελτίωση, στο τέλος νιώθω έλλειψη αποδοχής και πολλή μοναξιά. Προσπαθώ να είμαι εκεί όταν κάποιος με χρειαστεί, αλλά νιώθω ότι είμαι τελικά δεδομένη. Για την αδερφή μου, για τους φίλους μου και τελικά κανείς δεν με εκτιμάει. Μετά απομονώνομαι και προσπαθώ να μείνω μόνη με τον εαυτό μου αλλά με στενοχωρεί που δεν βρίσκω τον τρόπο να γίνω αποδεκτή και οι μόνοι που με πλησιάζουν είναι όσοι με βλέπουν ερωτικά ενώ δεν ψάχνω σύντροφο. Έχω αναπτύξει και διατροφική διαταραχή και υποφέρω και με αυτό. Είναι φορές που θέλω να πάω στο μπάνιο να τα βγάλω όλα από μέσα μου. Μισώ τον εαυτό μου και την τάση μου να καταφεύγω συνεχώς στο φαγητό για να γεμίζω το κενό που νιώθω μέσα μου. Σκέφτομαι συνεχώς το φαγητό, τις θερμίδες, το να μη πάρω κιλά. Και συνεχώς κάνω εξαντλητική άσκηση για να μη παχύνω… Ίσως και αυτή η εμμονή μου να έχει απομακρύνει τους άλλους από κοντά μου. Ειλικρινά δεν ξέρω τι φταίει. Νιώθω τόσο χάλια και τόσο μόνη. Σαν να έχουν κλείσει όλα τα μάτια και τα αυτιά και να μην υπάρχω για κανέναν. Τι νόημα έχει μια τέτοια ζωή
Από την: Φωτεινή
Αγαπητή Φωτεινή μου,
Για αρχή, να σε ευχαριστήσω από καρδίας για την εμπιστοσύνη που μας δείχνεις ,ανοίγοντας ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα, καταθέτοντάς μας την ψυχή σου. Μέσα από τη δική σου αφήγηση, μας δίνεται απλόχερα η ευκαιρία να ασχοληθούμε με ένα τόσο σημαντικό κομμάτι, στο οποίο ο καθένας μας μπορεί να βρει ένα κομμάτι του εαυτού του μέσα σε αυτό.
Αρχικά ακούω και μπορώ να αισθανθώ μέσα από το μήνυμα σου, την απέραντη ανάγκη που αισθάνεσαι για σύνδεση, σύνδεση ουσιαστική. Αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο μπορεί να είναι όλο αυτό το συναίσθημα μοναξιάς που αισθάνεσαι. Πόση δύναμη θέλει να μπορείς να ξυπνάς κάθε μέρα με αυτό το βάρος που προκαλεί η μοναξιά και η αίσθηση ότι δεν είσαι αποδεκτή από τον περίγυρο σου. Η αίσθηση ότι η αποδοχή θα έρθει μέσα από επίπονη προσπάθεια αυτοβελτίωσης και της ικανοποίησης των αναγκών και των επιθυμιών των άλλων γύρω σου, μέχρι να επέλθει η αναγνώριση. Πρέπει να κρύβεις πολλή δύναμη μέσα σου για να το έχεις αντέξει όλο αυτό το συναίσθημα. Το φως που κρύβεις μέσα σου υπερνικά το σκοτάδι που σε κάνει να οδηγείσαι σε αυτές τις σκέψεις .
Μπορώ ακόμα να ακούσω και να νιώσω εκείνη την εσωτερική φωνούλα, που προσπαθεί να σε πείσει πως δεν είσαι αρκετή για τους ανθρώπους γύρω σου. Μπορώ να διακρίνω ότι είναι μια φωνούλα παιδική, ένα μικρό κοριτσάκι που κάποτε πληγώθηκε, που κάποτε δεν πήρε την αποδοχή και την αγάπη που χρειάστηκε και που τότε αποφάσισε, για να μπορέσει να επιβιώσει, να κλείσει την «βρύση» της αγάπης και να μάθει ότι μπορεί να ζει με τις σταγόνες που που και που στάζουν από αυτήν. Αυτή την φωνούλα δεν θέλουμε να την πνίξεις, αυτό το μικρό κοριτσάκι που ζει μέσα σου πρέπει απλά να το αγκαλιάσεις. Να το αναγνωρίσεις, να του δώσεις χώρο να υπάρξει, να του δώσεις την αποδοχή και την αγάπη που κάποτε του έλειψε. Η αποδοχή έρχεται πρώτα από μέσα μας. Η αγάπη για τον εαυτό, είναι η σημαντικότερη πράξη αγάπης , είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να χαρίσεις σε σένα, για σένα. Σου αξίζει το φως που έχεις μέσα σου να βρει τον δρόμο προς τα έξω, να φωτίσει την ψυχή σου και έπειτα την ψυχή όλων όσων είναι δίπλα σου. Και αυτό θα γίνει μέσα από την αγάπη για τον εαυτό σου, όχι την τιμωρία της απομόνωσης.
Παράλληλα ακούω πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστείς την σχέση σου με τη διατροφή και το φαγητό. Ξανά γυρνάμε , λοιπόν, για λίγο, σε εκείνο το κοριτσάκι , σε εκείνη την τρομαγμένη φωνούλα ενός παιδιού που έμαθε να ζει με «σταγόνες» ή αν θες «ψυχουλάκια» αγάπης πείθοντας τον εαυτό του ότι δεν τη χρειάζεται. Εκείνο το κοριτσάκι που έμαθε στην στέρηση διότι πολύ πολύ νωρίς στη ζωή του δεν πήρε την αποδοχή, την αγκαλιά, το νοιάξιμο που χρειάστηκε. Και έρχεται τώρα να σου πει ότι το ίδιο πρέπει να κάνεις και με το φαγητό. «Να μάθεις να στερείσαι , δεν το χρειάζεσαι, πρέπει να αδειάσεις.» Είναι, λοιπόν, ένα τρομερά φανταστικό τέχνασμα που επινόησε κάποτε ο εαυτός για να μπορέσει να εξωτερικεύσει όλο αυτό το βάρος που σηκώνει, ίσως και ο άσσος στο μανίκι του για να διεκδικήσει την αγάπη που του αξίζει.
Άκουσε προσεκτικά την φωνή που ζει μέσα σου και δώσε στο κορίτσι εκείνο όση αγάπη , όσο ενδιαφέρον, όση αποδοχή του αξίζει και κάποτε του έλειψε. Δώσε στον εαυτό σου λίγη από την αγάπη που απλόχερα δίνεις στους άλλους. Μην αγνοείς την αξία σου, άφησε το φως που κρύβεις μέσα σου να φωτίσει όλες τις «σκοτεινές» σκέψεις που σε τρομάζουν και αγκάλιασε τις και αυτές. Σου αξίζει να αγαπηθείς χωρίς όρια και προϋποθέσεις, πρώτα από όλα από τον ίδιο σου τον εαυτό ακριβώς όπως είσαι αγαπητή μου Φωτεινή και τότε ο κόσμος γύρω σου μαγικά θα γίνει ένα τόνο πιο φωτεινός. Σε ευχαριστώ αληθινά για την εμπιστοσύνη σου, θα χαρώ να μας ξανά παραθέσεις τις σκέψεις σου και εύχομαι οι δικές μου να ήταν για σένα βοηθητικές.
Κατερίνα Δασκαλάκη,
Ψυχολόγος, εκπαιδευόμενη στην συστημική ψυχοθεραπεία.
