Η σκέψη ότι περνάει ο καιρός και θα μείνω μόνη μου αρχίζει να με πνίγει. Όλες οι φίλες μου έχουν σχέση ή συγκατοικούν και δεν έχω κάποιον να βγω. Όλο αυτό αρχίζει να με τρομάζει. Οπότε τα σκέφτομαι αρχίζουν οι κρίσεις πανικού. Ακόμη νιώθω τόσο μονη και βαλτωμένη γιατί δεν έχουν να μου δώσουν κάτι παραπάνω τα άτομα που συναναστρέφομαι ούτε εγώ σε αυτούς. Νιώθω στάσιμη. Νιώθω κενή. Θα ήθελα να έχω άτομα που θα είναι πιο δραστήρια ή πιο ενδιαφέροντα από εμένα ώστε και εγώ να παρακινηθώ στο να βελτιώνομαι. Απελπισία και αίσθημα εγκλωβισμού νιώθω. Και μέσα σε όλα αυτά να έχουν προστεθεί και οι άσχημες σχέσεις με τους γονείς μου που αναγκάστηκα να ζω μαζί τους και μου ρίχνουν την διάθεση και το ηθικό.
Από τον/την: Θάλεια
Αγαπητή Θάλεια,
Καταρχάς σε ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκες μαζί μας τις σκέψεις σου και τους προβληματισμούς σού.
Καταλαβαίνω από το μήνυμα σου ότι περνάς μια ιδιαίτερη περίοδο που σε δυσκολεύει αρκετά. Πολλές φορές όλοι οι άνθρωποι μπαίνουμε στην διαδικασία να συγκριθούμε με τους άλλους και αντί να εστιάζουμε στο τι θέλουμε εμείς για την ζωή μας να εστιάζουμε στο τι έχουν εκείνοι για την δική τους ζωή. Μια άνιση σύγκριση, δεν συμφωνείς; Ο καθένας επιλέγει την δική του ρότα.
Ο φόβος μην μείνουμε μόνοι μας είναι ένας φόβος που ταλανίζει τους ανθρώπους από την αιωνιότητα για αυτό και είμαστε όντα με κοινωνικές σχέσεις. Είναι τρομακτικό στο άκουσμα του, αλλά είναι κάτι που είναι στο χέρι μας. Καταλαβαίνω ότι η φάση που βρίσκεσαι είναι μια μεταβατική φάση καθώς σύμφωνα με την νόρμα της κοινωνίας «πρέπει» να συγκατοικήσουμε ή «πρέπει» να έχουμε μια σχέση «σοβαρή». Για ποιο λόγο όμως πρέπει να ακολουθούμε τις κοινωνικές επιταγές; Ακολούθησε αυτό που θέλεις!
Εάν τα άτομα που έχεις στον κύκλο σου αισθάνεσαι ότι δεν σε καλύπτουν προσπάθησε να τους μιλήσεις και να εκφραστείς. Παράλληλα μπορείς να γνωρίσεις νέα άτομα σε νέες δραστηριότητες. Κάνουμε πράγματα για να έχουμε διάθεση και όχι το αντίστροφο. Στην αρχή θα είναι πιο δύσκολο αλλά στην συνέχεια όλο και πιο ωραία.
Όσον αφορά τους γονείς σου, κατανοώ ότι είναι δύσκολη η συμβίωση καθώς εσύ είσαι ενήλικας πλέον και εκείνοι μας αντιμετωπίζουν πάντοτε υπό το πρίσμα των γονέων. Οι γονείς πολλές φορές λένε πράγματα χωρίς να καταλαβαίνουν το αντίκτυπο που έχουν στα παιδιά τους, δεν τους κατηγορώ, διότι άμα δεν εκφραστούμε με έναν ήρεμο τρόπο δεν θα κατανοήσουν ότι φέρονται «λάθος». Τα λεγόμενα τους για εμάς δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ισχύουν. Μπορείς να αναρωτηθείς τι έχει μεγαλύτερη σημασία το «τι πιστεύεις εσύ για τον εαυτό σου ή οι γονείς σου»;
Όλα αυτά που ανέφερα ελπίζω να σε βοήθησαν σε ένα βαθμό. Ωστόσο, θα σου πρότεινα να απευθυνθείς σε ένα ειδικό ψυχικής υγείας, με τον οποίο θα έχεις μια συστηματική επαφή και θα σε βοηθήσει στην αντιμετώπιση των κρίσεων πανικού και στο να βγεις από αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Εύχομαι να είσαι καλά!
Πέρη Καλαμάρα
