Είμαι 23 και το πρόβλημα που αντιμετωπίζω εγώ είναι με τα κιλά μου.
Έπαψα να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Έπαψα να αισθάνομαι καλά, ντρέπομαι να κυκλοφόρησω, ντρέπομαι όταν είμαι με παρέα. Ντρέπομαι να βάλω οποιοδήποτε ρούχο. Κοιτάζω τα κορίτσια της ηλικίας μου και δεν αντέχω που δεν καταφέρνω να το ξεπεράσω.
Θέλω τόσο πολύ, αλλά όταν προσπαθώ, δεν τα καταφέρνω. Ξανα γυρνάω στην παλιά συνήθεια, ανοίγω το ψυγείο και ο,τι γίνει. Έχω απελπιστεί, εχω αηδιάσει που στα 23 μου είμαι 80 κιλά και δεν μπορώ να ντυθώ και να νιώσω, όπως οι άλλοι. Να βάλω ενα ωραίο ρούχο, να αισθανθώ όμορφα. Το αγόρι μου δεν έχει πρόβλημα, όμως εγώ δεν αισθάνομαι άνετα ούτε κατά τη διάρκεια της σεξουαλικης πράξης. Δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό το αδιέξοδο.
Γιατί, ενώ λέω ότι θα τα καταφέρω, πάλι γυρνάω στο φαγητό; Μου προκαλεί ευχαρίστηση, αλλά γιατί; Γιατί δεν αρκούμαι στο καρότο και στο κοτόπουλο και θέλω μια πίτσα για να είμαι καλά. Και μετά απο λίγο φυσικά, δεν είμαι καλά έχω ενοχές και τύψεις. Έχω κουραστεί τα τελευταία 4χρόνια έβαλα σχεδόν 30 κιλά. Δεν ξέρω αν θα το ξεπεράσω. Πέρασα πολύ δύσκολα, αλλά για πόσο αυτό θα αποτελεί δικαιολογία; Έχω σιχαθεί τον εαυτό μου. Δεν θέλω ούτε να με αγγίζω. Ούτε να με αγγίζουν. Νιώθω απίστευτη απόγνωση. Αλλά γιατί δεν κάνω αυτό που πρέπει για να γίνει αυτό που θέλω; Θέλω να φωνάξω βοήθεια, να σπάσω το ψυγείο, να κλείσω τις εφαρμογές delivery. Αλλά πάλι θα γυρίσω στη γνώριμη παρέα… Το φαγητό. Θα βρω τον τρόπο, εγώ… Έχω χάσει τις ελπίδες μου πια…Πάω σε ψυχολόγο, αλλά λύνουμε τόσα άλλα θέματα… Όμως όχι αυτό.…Μελίνα
Γεια σου Μελίνα,
Το πρώτο που θέλω να σου πω είναι ότι έχεις πολύ καλή επίγνωση και παρατηρητικότητα της κατάστασης και των συναισθημάτων σου.
Παρατηρώ ότι μέσα σε όλα όσα περιγράφεις, ενώ αντιλαμβάνεσαι τις συσχετίσεις που συμβαίνουν, ταυτόχρονα γίνεσαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό σου. Φαίνεται σαν να υπάρχουν δυο φωνές μέσα σου, αυτή που σε καταλαβαίνει και αυτή που σε κρίνει, η υποστηρικτική και η επικριτική.
Γενικότερα, η επικριτική μας φωνή κάποιες φορές μας βοηθάει να προχωρήσουμε και να αναπτυχθούμε αλλά άλλες φορές, τις περισσότερες, ο τρόπος της γίνεται πολύ περιοριστικός και προκαλεί αντίδραση μέσα μας. Ακούγοντας αυτή τη φωνή, αποκλείουμε κομμάτια του εαυτού μας, και οδηγούμαστε σε εσωτερική πάλη.
Βλέπω το θέμα με το φαγητό και τα κιλά, όπως το περιγράφεις, περισσότερο σαν σύμπτωμα μίας βαθύτερης κατάστασης παρά σαν καθαυτό πρόβλημα. Τα περισσότερα απ’ όσα μας συμβαίνουν είναι συμπτώματα μίας πιο εσωτερικής κατάστασης και εκδηλώσεις των εσωτερικών λειτουργιών μας. Αντί να ρωτάμε γιατί συμβαίνει αυτό, ίσως θα ήταν προτιμότερο να ρωτάμε, από που έρχεται, τι εξυπηρετεί, με τι συνδέεται;
Το φαγητό έτσι όπως το περιγράφεις για σένα φαίνεται ότι εξυπηρετεί έναν κύκλο ανακούφισης και ενοχών, σε ηρεμεί παροδικά από κάτι (πιθανά κάποιο συναίσθημα) και έπειτα σε κάνει να νιώθεις άσχημα με τον εαυτό σου. Καθρεφτίζει την επικριτική σου φωνή και τη σχέση με τον εαυτό σου που οδηγεί σε πόνο και “αυτό-βασανισμό”.
Επίσης, σχετίζεται σίγουρα με τον τρόπο που λειτουργείς εσωτερικά, με όσα έχεις περάσει. Είναι μία άμυνα του ψυχισμού σου που την ανέπτυξες για να αντέξεις, για να επιβιώσεις όταν δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνεις. Δεν είναι δικαιολογία, είναι η αλήθεια σου.
Για να μπορέσεις να υπερβείς αυτήν την μαθημένη λειτουργία θέλει δουλειά σε όλα όσα σου φαίνονται άσχετα, θέλει να μάθεις πως να σε κατανοείς και να σε φροντίζεις, να σε συνοδεύεις γλυκά και να σε καθησυχάζεις με πιο λειτουργικούς τρόπους. Το ότι οδηγείσαι στο φαγητό είναι επειδή αυτή η πράξη εκείνη την ώρα κάτι ηρεμεί μέσα σου και αυτό γίνεται μηχανικά, αντανακλαστικά. Αυτός ο μηχανισμός σιγά σιγά μπορεί να αποκωδικοποιηθεί και στην πορεία να μην χρησιμεύει πια.
Είναι όμως ένας μεγάλος αγώνας, μία διαδρομή που περνάει από μέσα σου κι έχει πολλά βήματα. Θέλει χρόνο και επιμονή. Μείνε συγκεντρωμένη στην εσωτερική σου πορεία.
Μέσα σε όσα γράφεις, ακούω συνεχώς από πίσω, μία πεποίθηση ότι δεν αξίζεις. Αυτό το “δεν αξίζω” είναι τόσο δυνατό μέσα μας κάποιες στιγμές και τόσο βαθύ. Και πάντα, όταν το έχω συναντήσει, είναι άδικο και σκληρό. Τελικά, στη ζωή προχωράμε μέσα από την αποδοχή και την αγάπη. Δύο ικανότητες να σχετιζόμαστε με τον εαυτό μας που ευτυχώς αναπτύσσονται και μαθαίνονται. Όλοι είμαστε σημαντικοί γι’ αυτό που είμαστε και μοναδικοί, όλοι είμαστε κομμάτια αυτού του σύμπαντος!
Αν δεν το έχεις συζητήσεις με τον/την ψυχολόγο σου ,συζήτησε το. Μοιράσου τις αγωνίες σου και όλα όσα σκέφτεσαι πάνω σε αυτό, ώστε να γίνει μέρος της δουλειάς που κάνετε μαζί.
Εύχομαι καλή συνέχεια σε όλα και να μπορέσεις να δεις την δική αξία σου και τον εαυτό όπως είναι πραγματικά και με όσα αξίζει, χωρίς απαιτήσεις.
