Πριν μερικά χρονιά πήγαινα σε ένα κέντρο ψυχικής υγείας νομίζοντας πως έχω κατάθλιψη. Η ψυχολόγος μου είπε πως χρειάζομαι αγωγή ωστόσο δεν μου έκανε κάποια διάγνωση γιατί οι γονείς μου με σταμάτησαν αμέσως μετά από αυτήν την ανακοίνωση. Έχει 4 χρονιά που νιώθω πως είμαι άρρωστη ψυχικά ή τουλάχιστον που το έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι. Όσο περνάει ο καιρός αναγνωρίζω όλο και περισσότερα ελαττωματικά στοιχειά στην προσωπικότητα μου. Παθαίνω κρίσεις πανικού, αγχώνομαι τόσο που συχνά πονάει απίστευτα το στομάχι μου και νιώθω τσιμπήματα στην καρδιά.. ανάμεσα σε πολύ κόσμο όπως για παράδειγμα στο σχολείο έχω στο μυαλό μου κάποιες συγκεκριμένες στάσεις του σώματος που θα κάνω και συγκεκριμένα λόγια που θα πω αν κάποιος μου μιλήσει. Φοβάμαι για το πως φαίνομαι και δεν ξέρω πως να συμπεριφερθώ φυσιολογικά και με άνεση που συχνά γίνομαι ρεζίλι και νομίζω ότι με θεωρούν, ας το πω ανόητη. Όμως από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί όλα αυτά να εξαφανιστούν και να είμαι δυναμική. Μπορεί να νιώθω καλύτερη απ όλους και να τους βλέπω σαν κατώτερα οντά. Τη μια στιγμή θέλω το κάλο κάποιου και νιώθω μεγάλη συμπάθεια γι αυτόν άλλα την επόμενη θέλω να τον βλάψω γιατί μπορεί να με διασκεδάσει ή οτιδήποτε άλλο. Με μπερδεύει αυτή η αλλαγή στη συμπεριφορά μου γιατί έχει τόσες πολλές αποχρώσεις τόσους πολλούς διαφορετικούς συνδυασμούς που συχνά είναι αταίριαστοι μεταξύ τους που δεν μπορώ να την εξηγήσω με τη λογική. Πολλές φόρες νιώθω πως βρίσκομαι μέσα σε μια διάφανη μπάλα. Όλα ακούγονται από μακριά και φαίνονται θολά ακόμη και αν προσπαθώ να ξυπνήσω τρίβοντας τα μάτια μου και λέγοντας στον εαυτό μου ότι τώρα πρέπει να συνδεθώ πάλι με τη πραγματικότητα. Όταν το παθαίνω αυτό δεν ξέρω πως να φύγω από αυτή τη κατάσταση όποτε άπλα απολαμβάνω την ηρεμία και το κάλο είναι πως όταν συμβαίνει κάτι πολύ άσχημο μετά από λίγη ώρα πανικού και από συναισθήματα που με κάνουν να νιώθω ανήμπορη και σαν να χάνω τα λογικά μου, κλείνομαι σε αυτή τη μπάλα. και δεν νοιώθω ούτε τη θερμοκρασία ούτε κάποιο συναίσθημα. Είμαι σαν ζαλισμένη. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν έχω λογική. και ότι χωρίς να το θέλω μπορώ να κάνω τα πάντα αν και συνήθως το σώμα μου επιλεγεί να μένει ακίνητο κοιτώντας το κενό. Συχνά αυτοτραυματίζομαι με διάφορους τρόπους είτε γιατί νιώθω πως βρίσκομαι σε αδιέξοδο και νομίζω πως θα πεθάνω είτε γιατί ικανοποιεί την ανάγκη μου να βλάψω κάποιον. Σκέφτομαι τον θάνατο ως διαφυγή απ όλα αυτά άλλα ο φόβος όταν πάω να κάνω κάτι δεν με αφήνει. Άλλες φόρες σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα πεθάνω και πανικοβάλλομαι(συνήθως πριν κοιμηθώ). Οι γονείς μου δεν με υποστηρίζουν. Δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα απ όλα αυτά γιατί κάθε φορά που ζήτησα βοήθεια από αυτούς με αμφισβητούσαν. Στο σπίτι από μικρή ηλικία δέχομαι έναν τεράστιο έλεγχο, ακούω ουρλιαχτά, πίεση, πάντα φταίω εγώ για τα πάντα. Φοβάμαι πολλές φόρες μέσα στο σπίτι. Ξέρω ότι η μητέρα μου με αγαπάει και άπλα δεν είναι αρκετά έξυπνη για να καταλάβει πόσο κακό μου έχει κάνει (δεν με χτυπάει είναι ψυχολογική βια). Χρειάζομαι βοήθεια και δεν μπορώ να την έχω γιατί ακόμη και να πείσω τους γονείς μου να πάω σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο δεν έχω τα χρήματα. Σε λίγους μήνες αν καταφέρω να περάσω στη σχολή που θέλω ίσως να χρησιμοποιήσω κάποια χρήματα. από των σπουδών μου για να βοηθηθώ. Άλλα δεν έχω αμφιβολίες για το αν θα αντέξω μέχρι τότε. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι έχω μεθοριακή διαταραχή. Ακούγεται χαζό το να κάνεις αυτοδιάγνωση και ανώριμο άλλα αυτό με βοηθάει να μπορώ να μαζέψω όλα αυτά που ζω μέσα σε δυο λέξεις. Φοβάμαι δεν θέλω να νομίζουν ότι όλα αυτά τα λέω για προσοχή άπλα θέλω βοήθεια. Στηρίζομαι πολύ στις ερωτικές σχέσεις νιώθω ότι μόνο αυτές μπορούν να μου προσφέρουν χαρά άλλα πάντα πληγώνομαι και σπάνια βρίσκω κάποιον. που να βλέπω όντως σοβαρά. Συνήθως απασχολούμαι με κάποιον. και μετά από κάποιες μέρες τον αφήνω γιατί από την αρχή ήξερα ότι δεν είναι για μένα. Ψάχνω κάτι σταθερό και δεν μπορώ να το βρω. Είμαι απογοητευμένη δεν εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και σταδιακά παύω να πιστεύω στην αγάπη.
Μαίρη
Γεια σου Μαίρη,
ευχαριστούμε γι αυτό το μεγάλο σου άνοιγμα. Αναγνωρίζω ότι θέλει θάρρος για να ανοιχτείς έτσι.
Γράφεις και αναγνωρίζεις πολλά συναισθήματα που συμβαίνουν και εναλλάσσονται μέσα σου. Αυτό από μόνο του είναι πολύ καλή δουλειά! Έχεις καλή επίγνωση των όσων συμβαίνουν μέσα σου από σκέψεις, συναισθήματα και πως αυτά συνδέονται με το σώμα σου και τις πράξεις σου.
Σίγουρα δεν είναι ο κατάλληλος χώρος να γίνει μία διάγνωση και δεν είμαι σίγουρη αν πάντα αυτό είναι το ζητούμενο. Σαφώς σε πολλές περιπτώσεις βοηθάει πολύ και το άτομο χρήζει αγωγής αλλά δεν είναι πάντα έτσι.
Χωρίς να γνωρίζω πολλά για όσα σε απασχολούν σε νιώθω πολύ δυσκολεμένη μέσα στη ζωή σου. Η ηλικία στην οποία βρίσκεσαι, από ότι υποθέτω, είναι και αυτή από μόνη της μία δύσκολη και απαιτητική περίοδος γεμάτη μεταβάσεις. Όπως λες, και στο σπίτι τα πράγματα είναι δύσκολα με πολλή ένταση και συγκρούσεις. Όλα όσα αισθάνεσαι θα μπορούσε να είναι και η προσπάθεια του εαυτού σου να διαχειριστεί όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου. Τα συναισθήματα μας είναι ο τρόπος του ψυχικού μας οργανισμού να μας πει αυτό που από μόνη σου καταλαβαίνεις, ότι χρειαζόμαστε βοήθεια, ότι έχουμε αγγίξει κάποιο όριο μέσα μας, ότι χρειάζεται να αλλάξουμε τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις, που ακούμε τον εαυτό μας και τον φροντίζουμε.
Όλα όσα περιγράφεις επίσης, με κάνουν να αναρωτιέμαι πως νιώθεις για τον εαυτό σου. Φαίνεται σαν να έχεις μία απόσταση από τον εαυτό σου. Ίσως θα είχε νόημα να προσπαθήσεις να τον καταλάβεις περισσότερο και να αναγνωρίζεις τι είναι αυτό που χρειάζεται. Ίσως χρειάζεται ηρεμία, αγάπη, αποδοχή, στήριξη… οι δικές μου απαντήσεις στο τι μπορεί να χρειάζεσαι είναι μόνο υποθέσεις, εσύ είσαι η μόνη που μπορείς να δώσεις την τελική και σωστή για σένα απάντηση.
Εμείς οι ίδιοι είμαστε οι καταλληλότεροι να προσφέρουμε αγάπη στον εαυτό μας. Συχνά το επιζητούμε απ’ έξω και καλά κάνουμε γιατί από εκεί γεννιέται η έλλειψη αλλά τελικά βλέπουμε ότι η απάντηση είναι μέσα μας και μόνο εκεί μπορούμε να βρούμε όλα όσα χρειαζόμαστε, και να δημιουργήσουμε έναν τόπο ηρεμίας και ανεξάντλητης υποστήριξης προς τον εαυτό μας.
Θέλω επίσης, να σε παροτρύνω να αναρωτηθείς ποια πράγματα μέσα σου αναγνωρίζεις ότι λειτουργούν καλά, ποιές πλευρές σου σε βοηθάνε και σε στηρίζουν. Τι σε χαλαρώνει και τι απολαμβάνεις;
Όλοι έχουμε πλευρές που λειτουργούν μέσα μας και μας στηρίζουν μέσα στις δύσκολες καταστάσεις. Όμως έχουμε μάθει να συγκεντρωνόμαστε πολύ σε όσα δεν λειτουργούν, σε όσα αναγνωρίζουμε σαν “πρόβλημα” που συχνά τις αγνοούμε. Θα σε βοηθούσε να ρίξεις λίγο φως και σε αυτές τις πλευρές και να δώσεις αξία σε όσα κάνεις καθημερινά και τελικά σε κρατάνε σε σύνδεση με τη ζωή.
Όπως καταλαβαίνεις και εσύ, είναι σημαντικό να ζητήσεις και να λάβεις τη βοήθεια ειδικού, για αρχή ψυχολόγου/ ψυχοθεραπευτή και να μιλήσεις στους δικούς σου ξανά ή σε κάποιον άλλον ενήλικο που εμπιστεύεσαι και θα μπορούσε να σε βοηθήσει. Υπάρχουν κέντρα όπως τα κέντρα ψυχικής υγείας των δήμων αλλά και άλλα δίκτυα όπου μπορείς να λάβεις βοήθεια δωρεάν ή με πολύ χαμηλό κόστος, αν το οικονομικό αποτελεί θέμα. Επίσης, υπάρχουν και τηλεφωνικές γραμμές στήριξης που μπορούν να σε ακούσουν άμεσα και να σε κατευθύνουν σε κάτι χωρίς υψηλό κόστος.
Μην αναβάλλεις να φροντίσεις τον εαυτό σου. Πάντα μα πάντα υπάρχουν τρόποι και επιλογές.
Εύχομαι καλή συνέχεια και να βρεις τον δρόμο σου και τα δικά σου μοναδικά πατήματα!
