Έχω δεχτει σεξουαλικη κακοποιηση. στα 13 μου, στα 16 μου και στα 19 μου. την πρωτη φορα ηταν απο εναν αγνωστο, ο οποιος ηρθε μερα μεσημερι εξω απο το σπιτι μου. εγω καθομουν εξω απο την πορτα χαζευοντας τα αδερφια μου να κανουν ποδηλατο. ξαφνικα αυτος ηρθε και μου ελεγε “κοριτσι μου, τι κανεις, με θυμασαι, ειμαι φιλος του πατερα σου”. ολα ψεματα. και να σου οι αγκαλιες και τα φιλια, και λιγο πιο μετα τα χουφτωματα και τα “εχεις κανει βυζια, εχεις κανει κωλο”. μετα αρχισε να τριβεται πανω μου. εγω σε κατασταση σοκ. καποια στιγμη, δεν ξερω πως, βρηκα το θαρρος και του ειπα “πρεπει να παω μεσα”. εκεινος επεμενε, αλλα επεμεινα κι εγω κι εφυγε τρεχοντας. μπηκα κι εγω στο σπιτι με κλαματα, εξηγησα στους γονεις μου τι συνεβη, και τρεξαμε με τον πατερα μου να τον ψαξουμε. τον βρηκαμε τελικα, κι οταν αρχισε να του φωναζει, ο τυπας ειπε: “κυριε, μπερδεψα την κορη σας με του γειτονα, και εκτος απ αυτο, αυτα τα κανω και στις κορες μου”, λες κι αυτο θα το εκανε καλυτερα. η ιστορια δυστυχως τελειωσε εκει.την δευτερη φορα εκεινος ηταν 24. ειχαμε 8 χρονια διαφορα, κι ομως ημασταν σε σχεση. εγω ημουν τρελα ερωτευμενη τοτε, ηταν η δευτερη ισως φορα που ειχα ερωτευτει τοσο πολυ. κι εκεινος το εκμεταλλευτηκε αυτο. μου ζητουσε πραγματα που στην αρχη δεν συναινουσα, αλλα δεν ξερω τι γινοταν μετα και μετα απο δεκαδες φορες που επεμενε δεχομουν. και ξεκινησαμε με σεξτινγκ, το οποιο κατεληξε σε φωτογραφιες…. καποια στιγμη οι γονεις μου τα ειδαν ολα, και ενα βραδυ με επιασαν και αρχισαν να μου εξηγουν τι αθλιος ανθρωπος ειναι. μου ελεγε ξεκαθαρα οτι π.χ. τις φωτογραφιες τις ειχαν δει κι αλλοι, αλλα εγω το αγνοουσα (ερωτοχτυπημενη) και συνεχισα…. πηγαμε στην αστυνομια και καναμε καταγγελια. και το μονο που εγινε ηταν μια ΣΥΣΤΑΣΗ στον τυπο. επειτα απο αυτο δεν ξαναμιλησαμε, αλλα εμαθα οτι οι φωτογραφιες μου διευρρευσαν και στο σχολειο μου… παραλληλα ειχα πεσει σε καταθλιψη. αυτοτραυματιζομουν, και μια φορα εκανα αποπειρα αυτοκτονιας… αλλα ευτυχως βρεθηκε ενας πολυ καλος μου φιλος ο οποιος με πιεσε να παρω τηλεφωνο στη γραμμη κατα της αυτοκτονιας. και το εκανα, και ετσι αρχισα να πηγαινω σε ψυχολογο. η οποια με εχει βοηθησει πααρα πολυ. οπως και το αγορι μου…τελος, στα 19 μου στο λεωφορειο της σχολης, βρεθηκε ενας τυπας ο οποιος λογω “αναταραξεων” ξαφνικα βρεθηκε διπλα μου… ειμασταν και οι δυο ορθιοι, κι ετσι καταφερε να ερθει διπλα μου και να αρχισει να τριβεται… ευτυχως μια αγνωστη κοπελα ηρθε και με πηρε παραπερα, και μου ειπε να προσεχω γιατι αυτος ειναι ανωμαλος γενικα… και γλιτωσα χαρη σε αυτην!
Από τον/την: Η
Αγαπητή Η,
Θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που θέλησες να μοιραστείς την ιστορία σου. Χρειάζεται πολύ θάρρος και ψυχική δύναμη για να φτάσεις στο σημείο να εξωτερικεύσεις τέτοιου είδους εμπειρίες. Αυτό που βλέπω και με θλίβει είναι ότι από μία τόσο τρυφερή ηλικία αναγκάστηκες να υποστείς τέτοιες συμπεριφορές. Από την άλλη θέλω να σου πω ένα μεγάλο μπράβο που αμέσως έτρεξες να το μοιραστείς με τους γονείς σου και δεν το έθαψες μέσα σου να σε βασανίζει. Μία τέτοια κίνηση επιδεικνύει μεγάλο σθένος και συνειδητοποίηση της κατάστασης. Δεν σκέφτηκες μήπως σε βρουν παράλογη ή σε κρίνουν, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των παιδιών σε αυτή την ηλικία αδυνατούν να μιλήσουν λόγω φόβου, εκφοβισμού ή ενοχών. Ιδιαίτερα και μετά τα πρόσφατα ξεσπάσματα κατηγοριών παρενόχλησης, το μοίρασμα της ιστορίας σου αποτελεί μία εξίσου σημαντική συμβολή στην κοινωνία ώστε να μπορέσουν να παρακινηθούν και άλλες σιωπηλές φωνές.
Μέσα από τις αναφορές σου είναι εμφανές ότι δεν δίστασες και αυτό δείχνει ότι είσαι ένας γενναίος άνθρωπος. Ακόμη και την δεύτερη φορά παρόλο που έφτασες στο σημείο να κάνεις κακό στον εαυτό σου και να θέλησες να βάλεις τέλος στην ζωή σου, εξαιτίας κάποιου που πρόδωσε και εκμεταλλεύτηκε τα αισθήματα σου και το μικρότερο και ανήλικο της ηλικίας σου, βρήκες το κουράγιο να απευθυνθείς για βοήθεια.
Βρίσκω πολύ σημαντικό το γεγονός ότι είχες ένα υποστηρικτικό περιβάλλον που σε παρακίνησε να βοηθηθείς. Αυτό που πρέπει να σου δίνει δύναμη είναι ότι υπάρχουν και άνθρωποι που θα θέλουν το καλό σου και δεν θα βρίσκεται συνεχώς κάποιος με σκοπό να σε εκμεταλλευτεί ικανοποιώντας τις σκέψεις ή ορμές του.
Επίσης, δεδομένου των άσχημων εμπειριών που βίωσες σε συνδυασμό με τον πληγωμένο εαυτό σου, το να απευθυνθείς σε ψυχολόγο ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσες να κάνεις. Η συμβολή ενός ειδικού σε συνδυασμό με την δική σου πρόθεση για βελτίωση, σου δίνει το προβάδισμα να πάρεις την ζωή στα χέρια σου.
Κατανοώ σε μεγάλο βαθμό πόσο οδυνηρό μπορεί να είναι το συναίσθημα του ανθρώπου που βιώνει τέτοιες ασελγείς πράξεις και προθέσεις εις βάρος του, πόσο μάλλον όταν η εμπειρία αυτή έρχεται σε τόσο τρυφερές ηλικίες. Η βίωση αυτών μπορεί να οδηγήσει σε έντονο ψυχικό και σωματικό πόνο καθώς και σε ένα φαύλο κύκλο αρνητικών συναισθημάτων ( οργή, θυμός, ντροπή, ανήσυχες σκέψεις, άγχος, φόβος για το μέλλον …).
Για να φτάσει κάποιος στο σημείο να θέλει να δώσει τέλος στην ζωή του σημαίνει ότι νιώθει μία εσωτερική ματαιότητα για τον ίδιο και την ζωή. Ο πόνος είναι μεγάλος έτσι το ‘’ ΤΕΛΟΣ’’ φαντάζει η μόνη λύση.
Αυτό που θα σε συμβούλευα αρχικά είναι σε οποιαδήποτε μελλοντική σχέση σου να μην υποκύπτεις σε συναισθηματικούς εκβιασμούς. Όταν ο άλλος νοιάζεται για εσένα ποτέ δεν θα είναι σκοπός του να σε φέρει σε δύσκολη θέση προκειμένου να ικανοποιήσει τις δικές του επιθυμίες.
Δυστυχώς πολλές καταστάσεις στην ζωή είναι άδικες και πέρα του ελέγχου μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα παρατήσεις, πρέπει να μιλάς και να στέκεσαι στα πόδια σου. Οι πληγές μπορεί να μην φύγουν, αλλά θα είναι εκεί να σου υπενθυμίζουν πόσο δυνατή είσαι και πόσα μπορείς να καταφέρεις αν το βάλεις σκοπό.
Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να σε προσέχεις, να σε σέβεσαι και να σε βάζεις προτεραιότητα.
Για οτιδήποτε χρειαστείς είμαι στην διάθεση σου,
Ειρήνη
