Καλησπέρα. Θα ήθελα να μοιραστώ κάτι που με απασχολεί εδώ και 3 χρόνια. Είμαι 21 χρονών και έχω σχέση με έναν συνομήλικό μου τα τελευταία 3 χρόνια. Ενώ είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του και αισθάνομαι ότι μαζί του ηρεμώ και ξεχνώ ό,τι με πιέζει στην καθημερινότητά μου, η μητέρα μου δεν θέλει να δεχτεί την σχέση μου. Εδώ και 3 χρόνια είναι άκρως επιθετική μαζί μου, με πιέζει συνέχεια ότι πρέπει να τον χωρίσω επειδή δεν είναι του επιπέδου μου και δεν μου ταιριάζει. Εγώ σπουδάζω ενώ εκείνος εργάζεται και γι’ αυτό θεωρεί ότι αξίζω κάποιον καλύτερο. Η όλη πίεση που υπάρχει στο σπίτι επηρεάζει και την σχέση μου με τα αδέρφια μου (έχω άλλα 3) τα οποία είναι επίσης αντίθετα με την σχέση αυτή, με αποτέλεσμα όταν πραγματικά αισθάνομαι απεγνωσμένη κι έχω ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον να μην μπορώ αλλά και να μην θέλω να απευθυνθώ σε κανέναν. Αισθάνομαι τρομερά μόνη κάποιες φορές και αναρωτιέμαι αλήθεια τόσο μεγάλο έγκλημα είναι να αισθάνεται κάνεις ερωτευμένος;;; Είναι πράγματι εφικτό να βάζεις προϋποθέσεις στον άνθρωπο που θα ερωτευτείς;; (να είναι μορφωμένος, πλούσιος, όμορφος;;;) Το χειρότερο είναι ότι είναι τόσο απαιτητική με όλα τα ζητήματα. Δεν μου δίνει λίγο χώρο να ζήσω την ανεμελιά αυτής της ηλικίας. Είναι σαν να μου ζητάει κάθε φορά να σκέφτομαι σαν γυναίκα 40 χρονών. Πολλά όρια, πολλοί κανόνες, πολλά πρέπει, πολλά μην, πολύ άγχος!!! Περιορίζομαι, πιέζομαι, αγχώνομαι. Και το κακό είναι ότι πιστεύει ότι κι εγώ και τα αδέλφια μου παρόλο που έχουμε ενηλικιωθεί είμαστε ακόμα ανώριμα και πρέπει να μας προσέχει γιατί θα κάνουμε λάθη. Έχω κουραστεί να φοβάμαι να μην κάνω λάθη. Μακάρι να ήξερε πόσο ηρεμεί η ψυχή μου όταν είμαι μαζί του. Μακάρι να μπορούσε να με καταλάβει. Έχω τις εξής απορίες: τι κάνεις όταν πρέπει να επιλέξεις μεταξύ της σχέσης με την οικογένεια σου και της σχέσης με το αγόρι σου; Πρέπει πάντα να σκέφτομαι μακροπρόθεσμα όταν κάνω μια σχέση, τουλάχιστον στην ηλικία που είμαι; Δηλαδή δεν γίνεται απλώς να είμαι με κάποιον επειδή τον αγαπώ και επειδή περνάω όμορφα μαζί του; Η μαμά μου φοβάται ότι το πηγαίνουμε για γάμο αλλά εγώ δεν το σκέφτομαι καν αυτό γιατί έχω ακόμα πολλά πράγματα να κάνω για τον εαυτό μου πριν μπω σε αυτό το μονοπάτι και είμαι κάθετη σε αυτό. Πιστεύετε δημιουργείται δέσμευση για κάτι πιο σοβαρό σε αυτό το στάδιο; θέλω να το αφήσω χαλαρά και να μην βασανίζομαι με τέτοιες σκέψεις. Είναι τόσες πολλές οι σκέψεις μου που θα χρειαζόμουν μέρες για να τελειώσω. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον χρόνο που αφιερώσατε να το διαβάσετε. Πολύ όμορφη η πρωτοβουλία σας αυτή!
Από την: Χριστίνα
Αγαπητή Χριστίνα, σε ευχαριστούμε θερμά που βρήκες τη δύναμη να εκφράσεις τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου με λέξεις και να αναζητήσεις βοήθεια. Διαβάζοντας με ιδιαίτερη προσοχή το μήνυμά σου, κατανοώ την πίεση που δέχεσαι και το δίλημμα στο οποίο βρίσκεσαι. Για το λόγο αυτό, θα προσπαθήσω να απαντήσω σε όλα σου τα ερωτήματα με απόλυτη ειλικρίνεια και σαφήνεια.
Είναι πολύ ωραίο που έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου ο οποίος σου προσφέρει ηρεμία και σε κάνει να ξεχνάς οτιδήποτε σε καταβάλει. Οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα και προτιμούμε τις συναναστροφές και τις επαφές με τους ανθρώπους παρά τη μοναξιά. Πόσο τυχεροί είμαστε, λοιπόν, όταν έχουμε στο πλευρό μας (είτε είναι φίλοι, είτε σύντροφοι, είτε οικογένεια) ανθρώπους που μας νοιάζονται, μας δίνουν αγάπη, μας συμπαραστέκονται και μας ακούν, μας βοηθούν, μας αγκαλιάζουν, μας αποφορτίζουν, μα πάνω απ’ όλα μας δέχονται όπως είμαστε!
Στον έρωτα δεν υπάρχουν προϋποθέσεις. Το συναίσθημα αυτό έρχεται απρόσμενα και μας εντυπωσιάζει. Δανείζομαι τα λόγια του αγαπημένου Χόρχε Μπουκάι:
«Εγώ είμαι όπως είμαι.
Εσύ είσαι όπως είσαι.
Το να δεχτώ αυτό σημαίνει ότι σε σέβομαι και δεν σου ζητώ ν’ αλλάξεις.
Εδώ και λίγο καιρό έχω αρχίσει να ορίζω τον αληθινό έρωτα ως την ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργήσεις χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι».
Ας το σκεφτούμε λίγο. Αν επιδιώκω να αλλάξω τον χαρακτήρα και τις συνήθειες του ανθρώπου που αγαπάω, τότε τι αγαπάω σε εκείνον; Μήπως προσπαθώ να δημιουργήσω τον/την ιδανικό/ή σύντροφο; Τότε το αποτέλεσμα θα είναι μία δική μου κατασκευή, σύμφωνη με τα δικά μου θέλω. Όμως, τέτοιες κατασκευές είναι πολύ εύθραυστες, γιατί δεν έχουν γερά θεμέλια. Γιατί οι άνθρωποι που θα συναντήσουμε στο διάβα μας, έχουν ήδη πλάσει την προσωπικότητά τους, όπως κι εμείς, κι είναι δύσκολο να επιβάλουμε αλλαγές. Ακόμα και αν τα καταφέρουμε, πόσο σίγουροι είμαστε ότι μιλάμε για αληθινή αγάπη; Επιπλέον, πώς θα μας φαινόταν η ιδέα να μας αλλάξει κάποιος με βάση τις δικές του επιθυμίες; Σίγουρα δεν ακούγεται και τόσο ωραίο.
Ωστόσο, δεν αντιλέγω πως όταν συναναστρεφόμαστε με άλλους ανθρώπους, ο χαρακτήρας μας επιδέχεται μικρές αλλαγές. Αντιγράφουμε στοιχεία του χαρακτήρα, συμπεριφορές, κινήσεις, αντιγράφουμε τον τρόπο ομιλίας. Πρόκειται για μία διαδικασία που στόχο έχει την ένταξή μας σε κάποιο κοινωνικό πλαίσιο (φιλικό, επαγγελματικό, διάφορες ομάδες). Κατά παρόμοιο τρόπο, υιοθετούμε νέα χαρακτηριστικά μέσα από την αλληλεπίδρασή μας με τον/την σύντροφο μας είτε ανεπαίσθητα είτε επιδιώκοντας το. Αν το επιδιώξουμε, πρόκειται για δική μας επιλογή και όχι επιβολή κάποιου άλλου. Φυσικά, δεν αλλάζει εξ ολοκλήρου ο χαρακτήρας μας. Πάντα υπάρχουν στοιχεία που μένουν ακλόνητα. Είναι θετική ή αρνητική η αλλαγή; Εξαρτάται από την περίσταση και το είδος της.
Επιπρόσθετα, το κοινωνικό status και η κατάταξη των ανθρώπων σε κοινωνικές τάξεις είναι μία μορφή διάκρισης. Δεν κάνουν ο πλούτος κι η επαγγελματική σταδιοδρομία κάποιον καλό ούτε η φτώχεια κάποιον κακό. Η μόρφωση σαφώς είναι ένα προνόμιο που μας επιτρέπει να ανταπεξέλθουμε καλύτερα στην ενήλικη ζωή. Από τη μια μας προσφέρει τα εφόδια για επαγγελματική αποκατάσταση και από την άλλη μας προφυλάσσει από τον λαϊκισμό, την προπαγάνδα και την εκμετάλλευση. Αυτό φυσικά δεν υποδηλώνει ότι άνθρωποι που δεν έλαβαν τη βέλτιστη μόρφωση, δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν επάξια. Η ίδια η ζωή προσφέρει δωρεάν πολλά μαθήματα! Εξάλλου, αν όλοι είμαστε ίδιοι, ο κόσμος θα υπολειτουργεί. Χρειαζόμαστε παραδείγματος χάριν τους δικηγόρους, τους γιατρούς κ.α.- λανθασμένα, αλλά συνήθως κατατάσσονται στην κορυφή της ιεραρχικής πυραμίδας- τους δασκάλους, τους ιδιωτικούς/δημόσιους υπαλλήλους κ.α.- συνήθως βρίσκονται στη μέση- και τους σερβιτόρους, τους οικοδόμους κ.α.- οι οποίοι βρίσκονται στο τελευταίο σκαλοπάτι της πυραμίδας. Τι θα κάναμε άραγε αν έλλειπε ένα από αυτά τα επαγγέλματα; Αν δεν υπήρχαν γιατροί, θα πεθαίναμε. Αν δεν υπήρχαν οικοδόμοι, δεν θα είχαμε σπίτια, νοσοκομεία κλπ., οπότε πάλι θα πεθαίναμε και ας είχαμε τους καλύτερους γιατρούς. Η κοινωνία είναι μια αλυσίδα. Κάθε μέλος της αλυσίδας έχει τον δικό του ρόλο στην κοινωνία και όλα τα μέλη είναι ίσα μεταξύ τους και ισάξια θα πρέπει να αντιμετωπίζονται. Η εξωτερική εμφάνιση, η κοινωνική θέση, το επάγγελμα είναι όλα «ενδυμασίες». Πίσω από αυτά βρίσκεται ο αληθινός χαρακτήρας μας.
Εφόσον δεν υπάρχουν διαφορές σχετικά με βασικά πιστεύω και αξίες της ζωής, δεν υπάρχει λεκτική ή/και σωματική κακοποίηση αλλά αντιθέτως έχετε μία σχέση που στηρίζεται στην αγάπη, τον σεβασμό, την εκτίμηση, τότε πρόκειται για μια υγιή σχέση. Δυσκολίες και διαφωνίες υπάρχουν σε όλες τις σχέσεις και ο τρόπος επίλυσης τους εξαρτάται από εμάς τους ίδιους.
Διαβάζοντας το μήνυμα σου αγαπητή, εν μέρει κατανοώ την ανησυχία της μητέρας σου. Οι γονείς, συνήθως, επιδιώκουν το καλύτερο για τα παιδιά τους και πατώντας πάνω σε αυτό πολλές φορές υποκύπτουν σε λάθη. Ακριβέστερα, ξεχνούν πως το καλύτερο είναι η ευτυχέστερη ζωή κι όχι η πιο πλούσια. Η οικονομική ευχέρεια προσφέρει περισσότερες δυνατότητες, αλλά όχι περισσότερη ευτυχία.
Η παρεμβατικότητα των γονέων στην ενήλικη ζωή των παιδιών τους έχει τις ρίζες της στον τρόπο ανατροφής από τα πρώτα χρόνια της ζωής. Οι γονείς είναι, συνήθως, οι «σημαντικοί άλλοι». Είναι φροντιστές, προστάτες, σύμβουλοι, πρότυπα. Είναι οι πρώτοι μας δάσκαλοι, οι οποίοι μας προετοιμάζουν για τη μελλοντική ενήλικη ζωή μας. Γονείς, οι οποίοι εκφράζουν την αγάπη τους και είναι συναισθηματικά υποστηρικτικοί, θέτουν σαφή και συνεπή όρια, συζητούν και εξηγούν, αναθρέφουν, σε γενικές γραμμές, ανεξάρτητους, φιλικούς, διεκδικητικούς και συνεργατικούς ενήλικες. Μας συμβουλεύουν και μας καθοδηγούν. Ωστόσο, η συμβουλή έχει παραινετικό στυλ και όχι επιβλητικό.
Όντες ενήλικοι κι εφοδιασμένοι πλήρως από τους γονείς μας, είμαστε σε θέση να κάνουμε τις δικές μας επιλογές και να ζήσουμε με τον τρόπο που επιθυμούμε. Είναι πιθανό κι απολύτως λογικό να κάνουμε λάθη. Με σκοπό να μας αποτρέψουν οι γονείς μας από αυτά τα λάθη, παρεμβαίνουν πολλές φορές στις επιλογές μας, βασισμένοι στις δικές τους εμπειρίες. Αλλά αν κάτι έχω μάθει στη ζωή μου, αυτό είναι από τα λάθη μου! Τα λάθη έχουν διδακτικό χαρακτήρα και όπως λέει και ο σοφός λαός «δεν θα μάθει, αν δεν πάθει». Επομένως αγαπητή, μη φοβάσαι να κάνεις λάθη! Ένας γονιός οφείλει να συμβουλέψει το τέκνο του αλλά πρέπει στο τέλος να το αφήσει να επιλέξει και να σταθεί δίπλα του σε όποια επιλογή. Με αυτό τον τρόπο θα γίνουν τα παιδιά δυνατοί και ανεξάρτητοι ενήλικες.
Σε πρώτη φάση Χριστίνα, θα σου πρότεινα να κάνεις μία ειλικρινή συζήτηση με την μητέρα σου. Να της μιλήσεις για τη σχέση σου και τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει. Ίσως, η άγνοια δημιουργεί στη μητέρα σου ανασφάλεια και με σκοπό να σε προφυλάξει, αντιτίθεται στη σχέση σου. Μίλησε της για τα συναισθήματα σου και πόσο ωραία και ήρεμα αισθάνεσαι με τον σύντροφο σου. Ίσως, δεν γνωρίζει πόσο ευτυχισμένη είσαι. Ζήτησε της το χώρο που αναζητάς. Ίσως εκείνη πιστεύει ότι την έχεις περισσότερο ανάγκη. Εν συνεχεία, προσπάθησε να θέσεις κάποια όρια τόσο στη μητέρα σου όσο και στα αδέρφια σου. Τα όρια θα σε προστατέψουν από την παρεμβατικότητα και θα σε γλιτώσουν από περαιτέρω αψιμαχίες κι εντάσεις. Αντιλαμβάνομαι την πίεση που βιώνεις και πιθανότατα να σε αποφόρτιζε αν συζητούσες με τους φίλους ή ίσως και με κάποιον ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή για το πως να διαχειριστείς σωστότερα τη σχέση σου με τη μητέρα σου.
Όσον αφορά στην πρώτη απορία που θέτεις, θα σου συνιστούσα να μη βιαστείς να επιλέξεις. Είναι πολύ μεγάλη και δύσκολη απόφαση και όποια επιλογή και αν κάνεις θα είναι οδυνηρή. Οπότε, δώσε στη μητέρα σου όλα τα στοιχεία που χρειάζεται για να καταλάβει πόσο σημαντικός είναι αυτός ο άνθρωπος στη ζωή σου.
Για τα επόμενα δύο ερωτήματα σου η απάντηση μου είναι η εξής: το μέλλον είναι αβέβαιο και δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις εξελίξεις. Ούτε την πορεία της σχέσης μας είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε. Είσαι μόλις 21 ετών και δεν χρειάζεται, όπως λες κι εσύ, να σκέφτεσαι από τώρα τον γάμο. Έχεις πράγματι να κάνεις πολλά πράγματα για τον εαυτό σου. Ωστόσο, όποιον άνθρωπο έχουμε δίπλα μας οφείλουμε να τον σεβόμαστε, ακόμα και αν δεν τον παντρευτούμε. Γιατί κάθε άνθρωπος που περνάει από τη ζωή μας γίνεται κομμάτι μας και μας αφήνει το αποτύπωμα του. Το ίδιο, όμως, πράττουμε κι εμείς. Να είσαι πάντα με ανθρώπους που αγαπάς, εκτιμάς και θαυμάζεις!
Τι εννοείς με τον όρο δέσμευση; Σε κάθε φάση της ζωής σου είσαι ελεύθερη να επιλέξεις αν θα συνεχίσεις ή αν θα διακόψεις. Τίποτα δεν είναι δεσμευτικό και προκαθορισμένο. Αφέσου στα συναισθήματα σου, άφησε αυτές τις σκέψεις πίσω σου και ζήσε αυτές τις ευχάριστες στιγμές. Κάνε όνειρα και άρχισε να τα πραγματοποιείς!
Αγαπητή Χριστίνα, μας τιμά ιδιαίτερα η εκτίμηση σου σε αυτή μας την πρωτοβουλία και ευχόμαστε να είμαστε αντάξιοι των προσδοκιών σου. Ελπίζω, οι απαντήσεις μου να σε βοηθήσουν να ξεμπερδέψεις το κουβάρι στο μυαλό σου και να σε ηρεμήσουν. Οποιαδήποτε στιγμή χρειαστείς τη βοήθειά μας μη διστάσεις να επικοινωνήσεις μαζί μας.
