Καλησπέρα! Είμαι 30 χρόνων και δεν έχω καταφέρει τίποτα στην ζωή μου. Έχω διαγνωσθεί με οριακή διαταραχή και γενικά έχω μεγάλη αστάθεια στις διαπροσωπικές σχέσεις αλλά και γενικότερα δεν έχω βρει τον λόγο της ύπαρξής μου σε αυτή την ζωή. Ούτε κοινωνικά ούτε επαγγελματικά. Γενικά νιώθω ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να ζήσω μια φυσιολογική ζωή. Δεν είμαι ακόμη σίγουρη αν μπορώ να ερωτευτώ. Να κάνω μια σχέση. Πολλοί μου λένε ότι εάν είχα κοινωνικό κύκλο μέσα από την εργασία μου ίσως να ένιωθα διαφορετικά. Έχω υπάρξει όμως σε εργασιακούς χώρους μέχρι κ για τρία χρόνια αλλά δεν ανέπτυξα κάποια φιλία που να κρατήσει. Κάνω κάποιες γνωριμίες αλλά έχω απομονωθεί τόσο πολύ που δύσκολα θα νιώσω καλά με κάποιον για να προχωρήσω σε κάτι παραπάνω. Έχω φτάσει πλέον να νιώθω πως δεν έχω κανέναν να με νοιάζεται. Καμιά φορά σκέφτομαι πως αν πεθάνω, δεν θα επηρεάσει κανέναν. Προσπαθώ να βρω τι φταίει για να το διορθώσω, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω. Και όποια προσπάθεια πάω να κάνω να στραφώ προς τον κόσμο, αποτυγχάνω και μετά απογοητεύομαι και ξανακλείνομαι στον εαυτό μου. Βλέπω σε σειρές στην τηλεόραση ανθρώπους που έχουν όμορφες σχέσεις και φιλίες, που έχουν έναν άνθρωπο να πιούν ένα κρασάκι ή να μοιραστούν τις δυσκολίες τους και ζηλεύω και στενοχωριέμαι που εγώ δεν έχω τίποτα. Και όσοι με προσελκύουν ερωτικά δεν μου αρέσουν καθόλου. Νιώθω πολύ δυστυχισμένη. Μία φορά στην ζωή μου δεν έχω ζήσει κάτι όμορφο. Προσπαθώ να περνάω τη μέρα μόνη μου όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Ασχολούμαι εμμονικά με την άσκηση και την διατροφή. Αλλά το κενό στην ψυχή μου υπάρχει κ ολοένα αυξάνεται και δεν ξέρω πώς να θεραπευτώ. Αν είχα έναν άνθρωπο να νιώθω ότι με νοιάζεται και μ’ αγαπάει ίσως να έβρισκα τη δύναμη να παλέψω. Αλλά νιώθω ότι μου λείπει η στοργή. Σαν ένα μικρό παιδάκι που ψάχνει τη μαμά του να πάρει λίγο ενδιαφέρον λίγη προσοχή. Νιώθω αποτυχημένη.
Καλησπέρα και σ’ εσένα λοιπόν!
Αρχικά, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που μου δείχνεις. Αντιλαμβάνομαι πως το να μοιραστείς όλες αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα δεν είναι εύκολο. Παρ’ όλα αυτά το έκανες και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Προφανώς δεν γνωριζόμαστε και πίσω από μία οθόνη είναι δύσκολο κάποιες φορές να καταλάβουμε. Προσπάθησα πολύ να έρθω όσο πιο κοντά μπορώ σε εσένα και ελπίζω η απάντησή μου να σου φανεί χρήσιμη, με οποιονδήποτε τρόπο.
Ξεκίνησες λέγοντας πως δεν έχεις καταφέρει τίποτα στη ζωή σου και τελείωσες με το ότι νιώθεις αποτυχημένη. Γι’ αυτό θα ξεκινήσω και εγώ με την εξής ερώτηση: «τι σημαίνει να είναι κάποιος επιτυχημένος;» Είμαι σίγουρη πως αν ρωτούσαμε δέκα ανθρώπους αυτή τη στιγμή, θα μας έδινε ο καθένας τη δική του εκδοχή περί επιτυχίας. Τι σημαίνει για σένα λοιπόν επιτυχία; Πόσο μακριά βρίσκεσαι από αυτό που ορίζεις εσύ ως επιτυχία; Τι θα μπορούσες να διαφοροποιήσεις από αυτά που ήδη κάνεις για να φτάσεις στην δική σου επιτυχία; Διαβάζοντας λοιπόν όλα αυτά που έγραψες, βλέπω έναν άνθρωπο ανθεκτικό, που συνεχίζει να προσπαθεί, μοιράζοντας τον προβληματισμό του και αναζητώντας μία κατεύθυνση. Βλέπω έναν άνθρωπο πρόθυμο, που δουλεύει, συνεισφέρει. Βλέπω έναν άνθρωπο που έχει καταφέρει να διοχετεύσει την ενέργειά του σε μία υγιή ενασχόληση όπως η γυμναστική. Αν λοιπόν έδινα εγώ τον ορισμό της επιτυχίας ίσως είχα κάνει κάποιες παρόμοιες σκέψεις. Ανεξαρτήτως, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως κανένας άνθρωπος δεν είναι τέλειος. Μπορούμε να κάνουμε λάθη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είμαστε αποτυχημένοι. Είναι εντάξει να μην είμαστε τέλειοι.
«Έχω φτάσει πλέον να νιώθω πως δεν έχω κανέναν να με νοιάζεται.». Κάποιες φορές στη ζωή μας ίσως αισθανθούμε πως δεν υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για ‘μας. Είναι σημαντικό όμως να εξετάσουμε αυτή μας τη σκέψη με αποδεικτικά στοιχεία. Με έναν τρόπο ίσως μπορέσουμε να επιβεβαιώσουμε ή όχι αυτή μας την αίσθηση. Τι πληροφορίες έχουμε που να την επιβεβαιώνουν ή δεν επιβεβαιώνουν; Υπάρχει κάποιος που να μας δείχνει ότι νοιάζεται; Πώς μας το δείχνει; Ακούγεται ρομποτικό, αλλά είναι; Υπάρχει κάποιος που νομίζω πως με νοιάζεται; Πώς μου το δείχνει; Ίσως οι δικές σου απαντήσεις να σου φανούν χρήσιμες.
Αν επιστρέψουμε, όμως, εγώ και εσύ στις διφορούμενες έννοιες θα έλεγα πως μία από αυτές είναι αυτή της φυσιολογικής ζωής. Νομίζω πως αν ήμασταν πρόσωπο με πρόσωπο θα σε ρωτούσα και πάλι τι σημαίνει για σένα η φυσιολογική ζωή. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η έννοια αυτή μεταβάλλεται, στο χώρο, στο χρόνο. Αυτό βέβαια μας βοηθάει να αναγνωρίσουμε πως ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και έχει τη δική του μοναδική πορεία. Μπορεί να το ακούμε συχνά ή και όχι. Μπορεί μάλιστα να φαντάζει ουτοπικό. Σίγουρα πολλοί παράγοντες επιτρέπουν την κατηγοριοποίηση μας σε ομάδες. Μπορεί να εμφανίζουμε κοινά χαρακτηριστικά, αλλά πάντα υπάρχουν οι λεπτομέρειες που μας διαφοροποιούν. Μάλιστα, εσύ η ίδια ανέφερες την διάγνωση σου με οριακή διαταραχή. Αυτό πιθανότητα βασίζεται σε ένα σύστημα κατηγοριοποίησης ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά. Παρ’ όλα αυτά δεν σημαίνει πως είσαι απλά ένας ακόμα άνθρωπος με οριακή διαταραχή. Είσαι μοναδικά ο εαυτός σου. Αυτό μπορώ να το πω με σιγουριά, γιατί όλοι μας είμαστε μοναδικά ο εαυτός μας. Έτσι λοιπόν, μέσα στη δική σου μοναδική πορεία, η σύνδεση με έναν άνθρωπο μπορεί να μην αντικατοπτρίζεται όπως ακριβώς στις ταινίες. Ίσως να φαντάζει ιδανικό αλλά όχι αληθινό. Ο δικός σου τρόπο σύνδεσης με έναν άνθρωπο, τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά εκφράζει τον άνθρωπο που είσαι και τις ποιότητες που φέρνεις εσύ στη σχέση. Μπορεί να μην είναι τόσο απόλυτη η σχέση, όπως παρουσιάζεται στις ταινίες, αλλά αυτό δεν την κάνει λιγότερο σημαντική. Μέσα σε κάθε ανθρώπινη σχέση σου, πόσο εκφράζεσαι; Κατά πόσο εκφράζεις τις ανάγκες σου; Κατά πόσο ικανοποιείς τις συναισθηματικές σου ανάγκες; Αν δεν εκφράζεσαι και αρχίσεις να εκφράζεσαι τι θα άλλαζε;
Η πορεία μας είναι μοναδική. Όπως και η δική σου. Αυτό σημαίνει πως ακόμα και αν στο παρόν φαίνεται να μην γνωρίζεις αν μπορείς να ερωτευτείς, το μέλλον σου ανήκει και έχεις τον έλεγχο των πραγμάτων. Είσαι απόλυτα ικανή να ορίσεις την πορεία σου. Μπορεί να αισθάνεσαι ότι δεν γνωρίζεις πώς να θεραπευτείς. Στην πράξη, κάθε αλλαγή είναι δύσκολη. Μία σημαντική παραδοχή είναι πως κανένας μας δεν μπορεί απλά να βγάλει το μαγικό του ραβδί και να γίνουν όλα όπως τα επιθυμεί. Είναι μία δύσκολη διαδικασία, κάτι που νομίζω πως ήδη γνωρίζεις. Το επίπεδο δυσκολίας όμως μας δείχνει ότι υπάρχουν σημαντικές δυσκολίες, αλλά ταυτόχρονα μας δείχνει ότι η αλλαγή είναι εφικτή. Χρόνος, κόπος, έκθεση. Δίνεις τον χρόνο σου, τον πολύτιμο χρόνο σου. Κοπιάζεις, με σκαμπανεβάσματα, αλλά με στόχους και πορεία. Εκτίθεσαι, εκθέτεις τον εαυτό. Στο τέλος όμως αναγνωρίζεις πως είναι εντάξει κάποιες φορές να ζητάς βοήθεια. Πώς αισθάνθηκες όταν έγραψες και μοιράστηκες όλες αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα; Πώς αισθάνεσαι που έλαβες απάντηση; Απευθύνθηκες κάπως, κάπου. Πώς αισθάνεσαι; Ίσως αυτός ο προσανατολισμός σου, να μοιραστείς αυτά που σκέφτεσαι και αισθάνεσαι εδώ, να είναι η βάση σου.
Τέλος, θα ήθελα να σου υπενθυμίσω πως έχεις κάθε δικαίωμα στη στοργή, τη προσοχή, το ενδιαφέρον. Αυτό το παιδί στο οποίο αναφέρεσαι και εκφράζει αυτές τις ανάγκες είσαι εσύ και έχεις κάθε δικαίωμα να τα βιώσεις. Έκανες ήδη μία σημαντική κίνηση, μοιράστηκες, εκφράστηκες. Ελπίζω να προσανατολιστείς ακριβώς πως τα εκεί, με τον τρόπο που θεωρείς ότι είναι καλύτερο για εσένα. Σ’ ευχαριστώ για τον χρόνο που διέθεσες και παραμένω στη διάθεσή σου.
Με εκτίμηση,
Ειρήνη
