Δυσκολεύομαι πολύ να εκφράζω στους άλλους όσα με ενοχλούν και με στεναχωρούν καθώς φοβάμαι τη σύγκρουση μαζί τους, όμως αυτό με πνίγει γιατί τα κρατάω όλα μέσα μου. Επίσης δυσκολεύομαι πολύ να θέτω όρια στις σχέσεις μου με τους άλλους.
Από την: Αναστασία
Αγαπητή Αναστασία,
Σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας αυτό που σε απασχολεί! Για πάμε να το ρίξουμε μαζί μια ματιά.
Από αυτά που γράφεις, καταλαβαίνω ότι δυσκολεύεσαι στη διαπροσωπική επικοινωνία, ειδικότερα, στην έκφραση των προσωπικών αναγκών σου, σωστά; Επιπρόσθετα, αναφέρεις ότι ο λόγος που καταφεύγεις σε αυτό το συμπεριφορικό μοτίβο είναι ο φόβος σύγκρουσης. Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι πώς ακριβώς το έμαθες αυτό; Ότι, δηλαδή, αν μιλήσεις θα επέλθει τσακωμός; Λυπάμαι που έχεις βρεθεί σε αυτή την θέση που είχε ως αποτέλεσμα να μη ληφθούν υπόψη οι επιθυμίες σου.
Εκτός όμως από αυτά, σκέφτομαι ακόμη, πώς είσαι σίγουρη ότι κάθε φορά που εκφράζεσαι σίγουρα θα ακολουθήσει ένα είδος σύγκρουσης; Υπήρχαν φορές που το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό; Αν ναι, τι είχε συμβεί τότε; Ή ακόμη αν όντως επέλθει σύγκρουση, τι είναι τόσο «τρομερό» για εσένα; Τι σημαίνει; Τι σε κάνει να το αποφεύγεις;
Πολύ σωστά, βέβαια Αναστασία, έχεις βάλει τον εαυτό σου να δει και την άλλη όψη του νομίσματος. Αναφέρεις ότι «σε πνίγει γιατί τα κρατάς όλα μέσα σου». Καταλαβαίνω ότι κάποτε αυτή η στρατηγική σου, η καταπίεση συναισθημάτων και σκέψεων, από κάτι σε προστάτευε, σου προκαλούσε ασφάλεια. Θυμάσαι πότε ήταν αυτή η πρώτη φορά; Ερχόμενη, όμως, στο τώρα, παρατηρείς και μόνη σου ότι πλέον σου προκαλεί δυσφορία. Μπορείς να σκεφτείς κι άλλα κόστη που ενδέχεται να σου προκαλεί αυτή η συμπεριφορά; Ίσως σε βοηθούσε να καταγράψεις σε 2 στήλες τα υπέρ και τα κατά αυτής, ώστε να τα δεις περισσότερο συγκεντρωτικά. Τώρα βλέποντάς τα, τι πιστεύεις; Υπάρχουν λόγοι που θα ήταν καλύτερο για εσένα να προσπαθήσεις να αντιδράς με διαφορετικό τρόπο;
Επισημαίνοντας ότι «δυσκολεύεσαι πολύ να θέτεις όρια στις σχέσεις σου με τους άλλους», να υποθέσω ότι γίνεται «πάντα» αυτό που θέλουν οι άλλοι, δεν μπορείς να πεις «όχι» κτλ; Αν ναι, που θα τοποθετούσες τον εαυτό σου σε μια νοητή γραμμή (2 πόλοι: παθητική/επιθετική); Αν την έχεις τοποθετήσει στο ένα άκρο, τι θα έλεγες να προσπαθήσεις αυτή τη φορά να αντιδράς με περισσότερο «μέτρο»; Στη μέση, λοιπόν, αυτής της νοητής γραμμής υπάρχει ο διεκδικητικός τρόπος επικοινωνίας.
Όταν μιλάμε, Αναστασία, για διεκδικητικότητα κάνουμε λόγο για παράλληλο σεβασμό των δικών σου αναγκών, αλλά και των άλλων. Προσπάθησε να χρησιμοποιείς εκφράσεις που ξεκινούν με τη λέξη «Εγώ…», οι οποίες συνοδεύονται με ειλικρινή έκφραση συναισθημάτων και σκέψεών σου (χωρίς επίρριψη ευθύνης σε άλλους), και ολοκληρώνονται με φράσεις του τύπου «Ποιά είναι η δική σου άποψη;» (δείχνοντας ότι προβάλλεις απλά μια δική σου ανάγνωση επί του εκάστοτε θέματος). Οπότε τι θα έλεγες την επόμενη φορά να προσπαθήσεις να το δοκιμάσεις;
Καταλαβαίνω ότι μπορεί να είναι κάτι πρωτόγνωρο και δύσκολο για εσένα μιας που έχεις συνηθίσει μέχρι τώρα να λειτουργείς με έναν συγκεκριμένο τρόπο και επικρατούν οι φόβοι σου περί σύγκρουσης κτλ. Γι’ αυτούς τους λόγους, θα ήθελα να σου υπενθυμίσω ότι πάντα έχεις τη δυνατότητα να απευθυνθείς σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας, ψυχολόγο ή ψυχίατρο, εκπαιδευμένο σε κάποιο είδος ψυχοθεραπείας (πχ. Γνωσιακή Συμπεριφορική, Συστημική), προκειμένου να ακολουθήσετε αυτά τα βήματα μαζί με τον δικό σας ρυθμό, εντοπίζοντας παράλληλα τους λόγους δημιουργίας της δυσφορίας σου.
* (Υ.Γ): Εκτός από τη λεκτική επικοινωνία, δώσε έμφαση και στη μη λεκτική! Η γλώσσα του σώματος προσδίδει περισσότερες πληροφορίες από τα λόγια! So, stay calm! Good luck!
Ευχόμαστε να είσαι καλά.
