Τρώω. Τρώω πολύ και κυρίως γλυκά (όχι δεν κάνω εμετό μετά) . Δεν έχω κανέναν αυτοέλεγχο. Έχω πάρει 7 κιλά, δεν μου κάνουν τα ρούχα μου. Νιώθω πολύ άσχημα γι’ αυτό. Προσπαθώ να κάνω δίαιτα αλλά δεν τα καταφέρνω. Προσπαθώ να περπατάω για να εκτονώνω τα συναισθήματά μου. Γνωρίζω τους βαθύτερους λόγους των υπερφαγικών επεισοδίων αλλά δεν μπορώ να με μαζέψω. Τρώω χωρίς έλεγχο και νιώθω πολύ άσχημα για το βάρος που παίρνω και την αδυναμία μου να αντιδράσω. Ευχαριστώ.
Από την: Mila
Αγαπητή Mila,
Σε ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκες την ιστορία σου μαζί μας. Είμαι σίγουρη πως το ζήτημα που θέτεις αφορά λίγο ή περισσότερο πολλούς και είναι χρήσιμο να το ανοίγουμε και να βλέπουμε πως το βιώνουν και οι υπόλοιποι και μέσα από αυτό να βρίσκουμε μια ανακούφιση.
Σε πρώτη φάση αντιλαμβάνομαι από τα λόγια σου πως βιώνεις μια πολύ στρεσογόνο περίοδο και έχεις μόνη σου ήδη συνδέσει αυτά τα έντονα συναισθήματά σου με την κατανάλωση φαγητού. Οπότε αυτό σου δίνει τη δυνατότητα να διαλέξεις αν θα εστιάσεις στα συναισθήματά σου για να αντιμετωπίσεις το φαγητό ή αν θα εστιάσεις στο πρακτικό κομμάτι που είναι οι δίαιτες και ο περιορισμός. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει “σωστή” λύση γιατί για τον καθένα λειτουργεί κάπως διαφορετικά.
Ας δούμε όμως λιγάκι την κατάσταση από την συναισθηματική οπτική. Είναι γνωστή μια φράση “τρώμε τα συναισθήματά μας”. Τα έντονα συναισθήματα καμιά φορά εκτονώνονται με έντονη άσκηση, αλλά μπορεί να χρειάζονται και άλλους τρόπους να εκτονωθούν. Για παράδειγμα, κάποια συναισθήματα ανακουφίζονται όταν τα μοιραστούμε με κάποιο κοντινό μας άτομο ή όταν θυμώνουμε με κάποιον συχνά βοηθάει να του το εκφράζουμε. Τα συναισθήματα λοιπόν είναι μια ενέργεια που συσσωρεύεται όταν δεν τα εκφράζουμε επαρκώς. Σε αυτήν την περίπτωση το σώμα συμμετέχει ενεργά σε αυτή τη συναισθηματική φόρτιση και αναζητά τρόπους να εκφραστεί, έστω και παρορμητικά. Αν το ψάξουμε και βαθύτερα θα δούμε πως στους ανθρώπους η τροφή λειτουργεί από μικρή ηλικία ως μια φροντίδα και ανάγκη για επιβίωση. Όταν βρισκόμαστε λοιπόν σε μια “κρίση” το φαγητό είναι εκεί σαν μια “σταθερή πηγή ανακούφισης”. Ωστόσο, αυτό που μας βοηθά να ευχαριστιόμαστε το φαγητό είναι ο έλεγχος που έχουμε πάνω σε αυτό, διαφορετικά λειτουργούν οι ενοχές και η θλίψη.
Η στροφή προς το φαγητό χωρίς έλεγχο είναι μια μορφή παρόρμησης, που ο εαυτός μας επιλέγει προκειμένου κάπως να ξεμπλοκάρει και να εκφραστεί, να ευχαριστηθεί και να φροντιστεί. Ειδικότερα αν έχεις στερηθεί πράγματα που σε ευχαριστούν λόγω την καθημερινότητας και άλλων προβλημάτων είναι εύλογο να στραφείς χωρίς έλεγχο σε φαγητά και γλυκά που προσφέρουν άμεση ευχαρίστηση. Όμως εκεί ξεκινάει και ο φαύλος κύκλος των ενοχών και της πίεσης κι από αυτό είναι δύσκολο να βγει κανείς μόνος του γιατί συμμετέχουν όλα τα έντονα συναισθήματα.
Αυτό λοιπόν που θα σου πρότεινα εγώ είναι να ζητήσεις βοήθεια είτε από κάποιο κοντινό σου πρόσωπο είτε από κάποιον ειδικό προκειμένου να συζητήσετε εναλλακτικούς τρόπους έκφρασης των έντονων συναισθημάτων σου. Όταν θα καθησυχαστεί το στρες, οι ενοχές και ό,τι άλλο νιώθεις, θα είσαι περισσότερο σε θέση να δουλέψεις διατροφικά, κατά προτίμηση με έναν διατροφολόγο. Με άλλα λόγια τα πολύ σημαντικά θέματα της διατροφής και της ψυχικής υγείας είναι αλληλένδετα αλλά συχνά το σώμα εκφράζει αυτά που δεν εκφράζει η ψυχή. Γι’ αυτό είναι καλό να σε ακούσεις, να σε καταλάβεις και τότε θα είναι πιο εύκολο να ελέγξεις το φαγητό.
Ελπίζω να ακούγονται βοηθητικές αυτές οι σκέψεις. Είμαι στη διάθεσή σου για ό,τι χρειαστείς.
