Γεια σας ελπίζω να είστε καλά και σας ευχαριστώ που θα μου δώσετε μια απάντηση σε αυτήν την ιστορία που θα σας πω ειμαι 16 χρονον στο δημοτικό μου ασκούσαν μπουλινγκ δλδ στην πρώτη δημοτικού όλα καλά είμασταν όλα τα παιδιά αγαπημένα μετά όσο μεγαλώνεις τάξης δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και πιεζομουν πολύ με το διάβασμα και αρχησα να ξεσπαω σε κλαμα δεν είχα βρει ούτε έχω βρει ακόμα τον τρόπο να διαβάζω ζορίζομαι αρκετά μετά από κάποιο διάστημα πήγα πρώτη Γυμνασίου έχασα την γιαγιά μου έκλαψα δεν μπορούσα να το πιστέψω μετά από αυτο με έπιαναν κρίσεις πανικού και ευτυχώς είχα βρει το κλάμα και ξεσπούσα πάντα εκεί μετά από 6 μηνες πέθανε ο παππούς μου δεν έβγαλα ούτε ένα δάκρυ η μαμά μου παραξενευτηκε και μου έλεγε κλάψε θα σου κάνει καλό και εγώ δεν μπορούσα δεν μου έβγαινε μετά από αυτο πάμε Δευτέρα γυμνασιου είχα ξεκινήσει να έχω κατάθλιψη έλεγα στην μαμά μου να πάω σε ψυχολόγο δεν ήθελε να αποδεχτεί πως μπορεί να έχω κάτι και όταν το έλεγα στον μπαμπά μου με κορόιδευε από την πρώτη Γυμνασίου πιεζομουν με τα μαθήματα και νιώθω πως είναι απλά ένα σώμα που κινιτε χωρίς σινεσθηματα και ότι απλά υπάρχει στην πρώτη λυκειου ήταν κάπως καλύτερα είχα συνηθίσει ήξερα τις αντιδράσεις των γονιών μου σε κάθε τι που θα του έλεγα και έτσι βαρέθηκα να ασχολούμαι και να με σχολιάζουν για τα πάντα για τα ρούχα μου για αυτά που τους λέω και για τα πάντα νιώθω ψιχολογικα απεσια και ότι δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει κάθε βράδυ μου βγαίνει όλη η ύλη η και η πίεση μέσα μου έχω κουραστεί πάρα πολύ να ζω σε αυτόν τον κόσμο και η καραντίνα στο μόνο που βοηθάει είναι που μπόρεσα να βρω κάπου να βγάλω αυτό που νιώθω από την πρώτη Γυμνασίου προσπαθώ να κάνω τους άλλους χαρούμενους για να μπορώ να χαρώ με την χαρά τους αλλά μετά τα πράγματα χειροτερεψαν και κατάλαβα πως υπάρχουν προβλήματα που δεν λύνονται και αρχησα να καταφέρω και εγώ μαζί τους νιώθω πιεσμένη τις περισσότερες φορές δεν νιώθω σινεσθηματα δλδ κενό απολυτος τίποτα και φοβάμαι φοβάμαι πολύ για το τι θα πουν οι άλλοι για το αν με βοηθήσουν πραγματικά η απλά με αποφύγουν κάθε φορά που ανεβάζω φωτο στο ινστα με πιάνει ταχιπαλμια γτ δεν ξερω το θα πουν και αρνητικά σχόλια Να μου θα κάνω πως δεν με νοιάζει αλλά το κρατάω μέσα μου γτ δεν θελω άλλους τσακωμούς δεν μπορώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου νιώθω μόνη μου όλα αυτά τα έχω πει σε πολλά άτομα αλλά δεν με βοηθάει έκανα χορό 13 χρόνια το σταμάτησα γτ στην τελευταία σχολή χώρου που πήγα με εκραζαν για το σωματοτηπο μου και πήγα σε γυμναστήριο μετά από κάποιο κερο έκοψα τα γλυκά για 8 μηνες αλλά αρχηζα να κόβω και το φαγητό χωρίς να το καταλαβαίνω μέχρι που μια ολόκληρη μέρα δεν έφαγα τίποτα μετά άρχιζα να τρώω αλλά το στομάχι μου είχε κλίση δεν πονούσα και οι γονείς μου νόμιζα η πως το έκανα επίτηδες ξεκίνησα να τρώω μετά δεν μπορούσα να σταματήσω και έτρωγα πολύ πάρα πολύ και ασταμάτητα και γλυκά ακόμα και όταν δεν πινουσα και τώρα προσπαθώ να σταθεροποιηθω ελπίζω να μην πέσω πάλι αλλά κάθε φορά που είναι στενοχωρημένη δεν μπορώ να φάω καθόλου η οπότε σκέφτομαι η διαβάζω. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ καθόλου ξυπνάω κάθε πρωί και νομίζω πως θα πεθάνω και το ελπίζω γτ εχω κουραστεί πάρα πολύ από πολλά πράγματα και δεν βρίσκω άκρη. Τώρα ειμαι Δευτέρα λυκειου ευτυχώς βρήκα κοπέλα είναι το μόνο άτομο που μου έβγαλε την κατάθλιψη για 1 μήνα δεν είχα κατάθλιψη πραγματικά είναι ακατόρθωτο αλλά έφυγε και δεν μιλάμε καθόλου γτ είναι στην ψυχιατρική κλινική ελπίζω να γίνει σύντομα καλά το κοριτσάκι μου την αγαπάω πολύ είναι το μόνο άτομο που με κάνει να χαμογελάω τόσο πολύ στην καραντίνα επισα την μαμά μου μετά από 4 χρόνια να πάρει τηλ τον ψυχολόγο και είπε πως θα πάρει τηλ την Δευτέρα αλλά μέχρι τότε δεν αντέχω πιέζομαι πολύ πολλές φορές έχω ευχηθεί να είχα πέθανε ο πιστεύω ο παράδεισος είναι ποιο ωραίος από αυτο που ζω τώρα δεν ξερω αλλά κάποιες φορές ακούω διάφορα και βλέπω να περνάνε σκιες και τρομάζω προσπαθώ να το συνηθίσω αλλά παλλια άκουγα έντονους ήχους και όταν φοβόμουν πολύ μουδιαζε όλο μου το χέρι το ένιωθα σαν να είναι μια τεράστια πέτρα και όταν αγκιζα τα δάχτυλα τους μεταξει τους τα εννιωθα σαν μικρά ξιλακια ευτυχώς αυτό μου πέρασε στην πέμπτη δημοτικού ευχόμουν κάθε μέρα να μην με πιάσει και έτσι σταματισε και τώρα βλέπω σκιές να περνάνε από δεν θα αριστερά και το αντίστροφο δεν ξερω πραγματικά τι γίνετε το μόνο που ξερω είναι ότι δεν ειμαι καλά και θέλω να με βοηθήσετε σας παρακαλώ.
Από τον/την:Την
Γεια σου κι εσένα αγαπημένη μας,
Ευχαριστούμε κι εμείς που μας έγραψες και μοιράστηκες μαζί μας την ιστορία σου.
Η ιστορία σου ξεκινά από την ηλικία του δημοτικού, όπου εκεί αντιμετωπίζεις μαθησιακές δυσκολίες, αν καταλαβαίνω καλά, και αυτό πυροδοτεί συμπεριφορές μπούλινγκ μεταξύ των συμμαθητών σου.
Στη συνέχεια έρχεσαι αντιμέτωπη με την απώλεια της γιαγιά σου, όπου θρηνείς με έντονο τρόπο, και λίγο μετά έρχεται κι η απώλεια του παππού σου, την οποία δεν μπορείς να θρηνήσεις καθόλου.
Έπειτα στο γυμνάσιο αισθάνεσαι πολύ βαθιά θλιμμένη, επέτρεψε μου να μην αναπαραγάγω τον όρο της κατάθλιψης, διότι πρόκειται για μια σοβαρή και συγκεκριμένη διαταραχή, την οποία ενδεχομένως και να έχεις, αλλά αν καταλαβαίνω καλά μέσα από την αφήγησή σου είναι περισσότερο κάτι που το έχεις ονομάσει εσύ έτσι και όχι κάποιος ειδικός, Θέλω λοιπόν να σταθώ σε αυτό που αισθάνεσαι, στο δικό σου βίωμα μιας έντονης θλίψης και μιας έντονης ανάγκης να λάβεις βοήθεια από επαγγελματία και στήριξη από τους ανθρώπους σου, χωρίς να πάω να στριμώξω τη δική σου εμπειρία σε μια λέξη που σημαίνει κάτι πολύ συγκεκριμένο. Επικοινωνώντας λοιπόν τις ανάγκες σου αυτές στην οικογένειά σου, αντί να λάβεις φροντίδα και στήριξη, λαμβάνεις αντιθέτως την αδιαφορία και την άρνηση από τη μαμά και το χλευασμό και την απαξίωση από το μπαμπά. Να βάλουμε μια άνω τελεία εδώ και να σταθούμε λίγο στο πόσο ματαιωτικό μπορεί να είναι για ένα παιδί το να ζητά στήριξη ώστε να διαχειριστεί όλες αυτές τις πολύ δύσκολες εμπειρίες όπως οι μαθησιακές δυσκολίες και η απώλεια της γιαγιάς και του παππού και αντί να λαμβάνει υποστήριξη από τους δικούς του ανθρώπους, να του δίνουν πίσω μπούλινγκ κι αδιαφορία. Πόσο πιο βαριά γίνεται η θλίψη έτσι, πόσο πιο μεγάλη η δυσφορία κι η μοναξιά. Και καταλαβαίνω πόσο έντονα είναι αυτά τα συναισθήματα καθώς συνεχίζεις την αφήγησή σου.
Ακολουθούν στην ιστορία σου λοιπόν οι διατροφικές δυσκολίες, με επεισόδια αφαγίας και υπερφαγίας, τα οποία συνοδεύονται από αρνητικά σχόλια για την εικόνα του σώματός σου από τους γύρω σου. Η θλίψη κι η μοναξιά ολοένα κι εντονότερη, ενώ η μοναδική φωτεινή ύπαρξη είναι η σχέση σου με μία κοπέλα η οποία νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική και αναγκαστικά απομακρύνεστε.
Φτάνοντας μετά από όλα αυτά στο σήμερα, η μαμά αποδέχεται πλέον ότι χρειάζεσαι ψυχολογική υποστήριξη και σύντομα θα επικοινωνήσει (ήδη λογικά θα το έχει κάνει) με επαγγελματία. Ωστόσο, εσύ βρίσκεσαι πλέον σε πολύ δύσκολη κατάσταση, καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και οι σκέψεις του θανάτου, όπου μοιάζουν η μόνη διέξοδος από αυτό το ψυχολογικό μαρτύριο που μας έχεις περιγράψει. Παράλληλα, αισθάνεσαι κι έναν έντονο τρόμο, ο οποίος εμφανίζεται μέσα στη μέρα σου με τη μορφή ήχων και σκιών.
Ελπίζω τώρα που διαβάζεις την απάντησή μας, η μαμά να έχει όντως τηλεφωνήσει σε ψυχολόγο και να έχεις ξεκινήσει να δέχεσαι τη βοήθεια που τόσο έχεις στερηθεί όλα αυτά τα χρόνια. Αν δεν το έχει κάνει, θέλω να σου πω ότι μπορείς κι εσύ να τηλεφωνήσεις στη γραμμή υποστήριξης εφήβων και να μιλήσεις η ίδια απ ευθείας με ειδικό, και με αυτόν τον τρόπο να λάβεις μια πρώτη κατεύθυνση. Έχεις περάσει πολλά, έχεις πονέσει βαθιά από νωρίς κι ελπίζω όλο αυτό τον πόνο να μπορέσετε με τον ψυχολόγο σου να τον επεξεργαστείτε, να τον ανακουφίσετε, και να τον κάνετε μαζί ανάπτυξη, δύναμη, ζωή. Σου αξίζει όσο τίποτα από εδώ και πέρα να μοιράζεσαι και να μην ξανανιώσεις ποτέ μόνη κι αβοήθητη. Για ό, τι παραπάνω χρειαστείς, είμαστε στη διάθεσή σου!
