Ανησυχώ συχνά για το τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μένα ή τι γνώμη θα σχηματίσουν μετά από μια πράξη μου.
Από την: Χρυσάνθη
Αγαπητή Χρυσάνθη,
χαιρόμαστε πολύ για το μήνυμα που μας έστειλες κι εξέφρασες την ανησυχία σου, δίνοντάς μας έτσι την ευκαιρία να συζητήσουμε για έναν προβληματισμό που απασχολεί αρκετά μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων.
Αν κάνουμε ένα βήμα πίσω. Αν βγούμε από το σώμα μας κι αφήσουμε το φαντασματάκι μας να περιπλανηθεί για λίγο γύρω μας, θα διαπιστώσουμε πώς ορίζουμε τις συμπεριφορές μας, το ντύσιμο μας, ακόμα και τον χαρακτήρα μας με βάση τα “κοινωνικά πρέπει” γιατί φοβόμαστε την κοινωνική κριτική και την απόρριψη. Επιβαρύνουμε όμως την πλάτη μας με ένα επιπλέον φορτίο: “να το κάνω αυτό ή θα με απορρίψουν;”, “να το φορέσω αυτό ή θα με κοροϊδέψουν;” κ.α. Σιγά σιγά περιορίζουμε τη ζωή μας και τον εαυτό μας σε αυτό που η κοινωνία έχει ορίσει ως “νορμάλ”. Τι είναι όμως «νορμάλ» για τον καθένα; Μήπως το “νορμάλ” θα πρέπει να είναι απλώς η ευτυχία; Αν εσύ είσαι ευτυχισμένος/η με αυτόν τον τρόπο ζωής και εγώ με τον άλλον, τι πειράζει; Το θέμα είναι να σεβόμαστε την ύπαρξη του καθενός, δίχως να καταπατάμε τα όρια.
Διαβάζοντας το μήνυμά σου θα ήθελα να το αναλύσω μέσα από δύο σκοπιές. Έχοντας δεχθεί το γεγονός ότι ο κόσμος ασκεί κριτική, στρέφομαι σε εσένα και σε ρωτώ: “Γιατί σε ανησυχεί η γνώμη των άλλων;”, “Υπάρχει κάτι που φοβάσαι;”, “Φοβάσαι ότι θα σου προσδώσουν αρνητικούς χαρακτηρισμούς;”, “Τι θα σήμαινε αυτό για σένα;”, “Τι πιστεύεις εσύ πραγματικά για εσένα;”, “Ποια είναι η Χρυσάνθη των δικών σου ματιών;”, “Μήπως έχεις και εσύ αρνητικές πεποιθήσεις για τον εαυτό σου και αυτό που στην πραγματικότητα σε ανησυχεί είναι πως θα το ανακαλύψουν και οι υπόλοιποι, αν κάνεις κάποιο λάθος;”.
Σαν βομβαρδισμός μοιάζουν οι ερωτήσεις μου. Μη σε τρομάζουν. Μέσα από αυτές θα ήθελα να μάθω τι εικόνα έχεις για τον εαυτό σου. Θα ήθελα να ανακαλύψεις εσύ την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου. Είναι άραγε σωστή; Επιπλέον, μήπως δίνεις μεγάλη σημασία στη γνώμη των άλλων; Σκέψου πως η ζωή είναι δική σου, άρα εσύ πρέπει να κρατάς και τα ηνία. Αν σκοπός της ζωής μας είναι να βρούμε την ευτυχία, πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε ζώντας σύμφωνα με τα “πρέπει” των άλλων;
Η αρνητική κριτική και οι προσβολές έχουν όση δύναμη τους δίνουμε εμείς. Αν μας στείλουν στα κατώτερα βάθη της μιζέριας και της αυτολύπησης, τότε εμείς ξεχάσαμε την πόρτα ανοιχτή. Μπορούμε ξανά, όμως, να επανακτήσουμε τον έλεγχο.
” Μια ολόκληρη θάλασσα από νερό δεν μπορεί να βουλιάξει ένα πλοίο, εκτός κι αν μπει μέσα στο πλοίο. Ομοίως, η αρνητική διάθεση του κόσμου δεν μπορεί να σε καταβάλει, εκτός κι αν της επιτρέψεις να μπει μέσα σου.” – Goi Nasu
Διερευνώντας το θέμα από τη σκοπιά των ανθρώπων που ασκούν κριτική, μία ερώτηση θέτω “Γιατί;”. Το άγνωστο, το νέο πολλές φορές μας τρομάζει. Είναι πιο εύκολο να του επιτεθούμε και να το απαλείψουμε, παρά να προσπαθήσουμε να το γνωρίσουμε, γιατί η πορεία προς την αναγνώριση ίσως ενέχει κινδύνους. Θα λέγαμε ότι είναι μια μαθημένη συμπεριφορά. Μπορεί μεγαλώνοντας να δεχτήκαμε επαναλαμβανόμενη αρνητική κριτική από τον περίγυρό μας και στην προσπάθειά μας να ξεφύγουμε από το ρόλο του θύματος, περάσαμε στην αντίπερα όχθη, εκείνη του θύτη. Τώρα δεν πονώ εγώ, αλλά εγώ πονώ τους άλλους. Είμαι δυνατός τώρα. Όχι, μια παραπλάνηση είναι. Ακόμα κι αν δεν υπήρξαμε θύματα, διδαχθήκαμε πως πρέπει να είμαστε καλύτεροι από τους άλλους και ως καλύτεροι μπορούμε να κριτικάρουμε ό,τι δεν μας αρέσει. Μεγάλη παγίδα! Δεν είμαστε καλύτεροι ή δυνατότεροι ασκώντας κριτική. Αντιθέτως, με αυτόν τον τρόπο προσπαθούμε να καλύψουμε δικές μας αδυναμίες. Έτσι, οι όποιες αδυναμίες μας ( όλοι έχουμε αδυναμίες, γιατί απλά είμαστε άνθρωποι) παραμένουν αδυναμίες γιατί ασχολούμαστε με εκείνες των άλλων και όχι με τις δικές μας. Κάποιοι θα έλεγαν πως η κριτική πηγάζει από το συναίσθημα της ζήλειας. Νομίζω πως η σκέψη αυτή έχει βάση.
Επιστέφοντας στην πρώτη οπτική, αναρωτιέμαι αν υπάρχει νόημα να δίνουμε αξία στην κριτική που μας ασκείται. Αν μας απασχολεί τόσο η γνώμη των άλλων για εμάς, ξεχνάμε τη δική μας. Φανταστείτε πόσο ελεύθεροι θα είμαστε, αν πάψουν να μας απασχολούν οι σκέψεις των άλλων. Ήρθε η στιγμή να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τους άλλους και να αφιερώσουμε το χρόνο μας στον εαυτό μας. Επιπλέον, αν συνεχώς φοράμε προσωπείο και συμπεριφερόμαστε σύμφωνα με όσα επιτάσσουν οι άλλοι, τότε παρουσιάζουμε έναν άλλον άνθρωπο, όχι εμάς. Κανείς δεν γνωρίζει τον πραγματικό εαυτό μας, κανείς δεν εκτιμάς εμάς τους ίδιους αλλά αυτό που έχουμε παρουσιάσει. Και αν το σκεφτούμε λίγο παραπάνω, αυτούς τους ανθρώπους που θα γνωρίσουμε και με τους οποίους θα συναναστραφούμε, τους συμπαθούμε πραγματικά; Ο πραγματικός μας εαυτός μάλλον δεν τους συμπαθεί. Στην τελική, γιατί οι γνώμες των άλλων να είναι οι σωστές; Ποιος ξέρει καλύτερα από εμάς τους ίδιους, για εμάς;
Προσοχή! Η κριτική μπορεί να είναι ωφέλιμη για εκείνον που τη δέχεται. Όταν είναι ειλικρινής και δεν περιλαμβάνει κακεντρεχή σχόλια, μας οδηγεί σε βελτίωση. Εκείνοι που θέλουν να μας βοηθήσουν, θα μας πουν για τα λάθη μας και θα μας δείξουν το σωστό δρόμο, δίχως αρνητικά σχόλια. Να είστε επιλεκτικοί απέναντι στα λόγια των άλλων. Δεν έχουν όλα αξία.
Αγαπητή Χρυσάνθη, κανένας δεν έχει λόγο για τη δική σου ζωή, παρά μόνο εσύ! Ως πρωταγωνίστρια της ζωής σου, έχεις το δικαίωμα να κάνεις τις δικές σου επιλογές και να ζήσεις με τον τρόπο που επιθυμείς. Η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση πηγάζει από μέσα μας. Όταν δώσουμε στον εαυτό μας την αξία που του αρμόζει, τότε θα το κάνουν και οι άλλοι. Αλλά ακόμα και αν δεν το κάνουν, αυτό δεν θα μας ενοχλεί γιατί μόνο εμείς ξέρουμε τι πραγματικά αξίζουμε. Να θυμάσαι αγαπητή πως η διαφορετικότητα είναι πολύτιμη.
Οπότε ως leader της ζωής σου πράξε, δίχως να φοβάσαι τι θα πουν ή θα σκεφτούν οι άλλοι. Πραγματοποίησε τα όνειρα σου και ανακάλυψε την ευτυχία!
Αυτές είναι οι δικές μου σκέψεις και ελπίζω να σου φανούν χρήσιμες και βοηθητικές! Μην ξεχνάς αγαπητή πως “συμβουλές μπορείς να πάρεις από αρκετούς, υποδείξεις από κανέναν”.
