Νομίζω αντιμετωπίζω κάποια θέματα αυτοπροσδιορισμού. Είμαι 19, και για τουλάχιστον δύο χρόνια τώρα έχω χάσει την αίσθηση του “εγώ” μου. Αισθάνομαι ότι δεν έχω κάποια σταθερή προσωπικότητα, ότι δεν είμαι αυθεντική , ότι προσαρμόζω τον εαυτό μου, τις σκέψεις και τα λόγια μου ανάλογα με τον εκάστοτε περίγυρο μου. Μεταφορικά αισθάνομαι χαμαιλέων. Μερικές φορές οι σκέψεις μου φτάνουν στο σημείο που σχεδόν νιώθω ότι δεν υπάρχω. Ότι δεν υπάρχει καμία λέξη να με προσδιορίσει. Ενίοτε με πιάνει ένα είδος μανίας όπου αισθάνομαι ότι ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξω κάτι πάνω μου, καταλήγοντας να παίρνω παρορμητικές αποφάσεις που αφορούν την εξωτερική μου εμφάνιση (συνήθως μαλλιά)ή για αλλά χαζά θέματα. Γενικά τείνω να αλλάζω συχνά ενδιαφέροντα. Ξεκινάω ένα χόμπι και το παρατάω πολύ σύντομα ,αμέσως μόλις συνειδητοποιήσω ότι χρειάζεται χρόνο για να είμαι καλή σε αυτό και δε μπορώ αυτομάτως να γίνω άριστη. Υπάρχουν περίοδοι μέσα σε αυτό το χάος ωστόσο που είμαι ήρεμη. Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα που κάνω, ακόμη και για τη σχολή που είμαι και που αρκετές φορές σκέφτηκα να την “αλλάξω” αλλά γενικότερα δε ξέρω τι θέλω. Όλο αυτό καταντάει κουραστικό.
Bίκυ
Γεια σου Βίκυ,
Διάβασα με προσοχή τα όσα γράφεις και αυτό που κρατάω περισσότερο είναι η αίσθηση ότι δίνεις έναν αγώνα για την ατομικότητα σου, για να σε προσδιορίσεις και να σε μάθεις/διαμορφώσεις.
Αυτή η ηλικία είναι μία μεταβατική περίοδος όπου αυτό που ήμασταν στην εφηβεία αλλάζει και μετακινείται προς τον ενήλικο εαυτό. Ο είτε αντιδραστικός είτε προσαρμοσμένος έφηβος προχωράει προς αυτό που περίμενε τόσο καιρό, προς την ενήλικη ζωή, όμως πολύ συχνά ανακαλύπτει ότι ίσως δεν είναι όπως ακριβώς τα περίμενε, δεν είναι τόσο εύκολα ή τόσο ελεύθερα.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ένα μέρος απ’ όσα αισθάνεσαι μπορεί να σχετίζεται με την μετάβαση αυτή. Η πρώτη δεκαετία της ενήλικης ζωής είναι μία πολύ απαιτητική περίοδος όπου πολλά πράγματα διαμορφώνονται μέσα μας, πολλά σταθεροποιούνται και αρκετά αλλάζουν. Είναι μία περίοδος έντονου πειραματισμού και προσπάθειας να ανακαλύψουμε ποιοί είμαστε πραγματικά, και όχι σε σχέση ούτε σε αντίδραση με τους άλλους. Είναι ένα δύσκολο στάδιο.
Η αίσθηση ότι δεν έχεις σταθερή προσωπικότητα μου φαίνεται λογική γιατί η σταθεροποίηση της είναι υπό διεργασία και διαμόρφωση.
Ταυτόχρονα αυτό που ονομάζεις χαμαιλέων είναι ένας ρόλος “προσαρμοσμένου παιδιού”, δηλαδή μία πλευρά μας που λειτουργεί προσπαθώντας συνέχεια να ανταποκριθεί στο περιβάλλον, στις προσδοκίες ή τις απαιτήσεις των άλλων ανθρώπων γύρω μας, ή σε αυτό που νομίζουμε εμείς ότι θέλουν οι γύρω μας. Όπως και να έχει, είναι πολύ δύσκολο να λειτουργούμε έτσι και όντως μπορεί να γίνει πολύ κουραστικό και μοναχικό. Στην προσπάθεια μας να προσαρμοστούμε ή να ανταποκριθούμε στους γύρω, κάτι δικό μας αφήνουμε, κάτι μέσα μας καταπιέζουμε, κάτι παραμελούμε. Καταναλώνουμε περισσότερη ενέργεια να ανταποκριθούμε στο περιβάλλον και όχι στον ίδιο μας τον εαυτό. Μία καλή διερώτηση σε αυτό το σημείο, είναι το εξυπηρετεί για μας αυτός ο ρόλος. Οι περισσότεροι αναζητούμε την αποδοχή των άλλων και παλεύουμε συνεχώς να τους ικανοποιήσουμε ώστε να είμαστε αποδεκτοί, “καλοί” στα μάτια τους. Είμαστε όμως και στα δικά μας μάτια;
Αυτός ο ρόλος συνήθως συνοδεύεται και από έναν άλλον, αυτόν της τελειομανίας. Απαιτούμε από τον εαυτό μας με ότι καταπιάνεται να το κάνει τέλεια, χωρίς να του δίνουμε τον απαιτούμενο χρόνο για να μάθει ή να επεξεργαστεί την πληροφορία, να εξερευνήσει.
Σε όλα τα παραπάνω μπορώ να διακρίνω μία μεγάλη αυστηρότητα με τον ίδιο σου τον εαυτό. Υπάρχει μία πλευρά μέσα σου που έχει πολλές απαιτήσεις από σένα και ταυτόχρονα δεν αναγνωρίζει εύκολα όσα ήδη λειτουργούν, όσα ήδη σε βοηθάνε.
Όντως αυτός ο αγώνας είναι πολύ δύσκολος και κουραστικός. Αυτά τα πρώτα ενήλικα χρόνια δέχονται και πολλές κοινωνικές πιέσεις ταυτόχρονα με τις εσωτερικές και τις οικογενειακές φορτίζοντας ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τη συνολική δυσκολία της περιόδου αυτής.
Αυτό που χρειαζόμαστε όλοι οι αυστηροί με τον εαυτό μας άνθρωποι, είναι να αναπτύξουμε την αυτοαποδοχή και να μας δίνουμε το χώρο να είμαστε ο εαυτός μας, όπως είμαστε, χωρίς προσπάθεια να ικανοποιήσουμε το περιβάλλον. Θέλω να σε παροτρύνω να απευθυνθείς σε κάποιο ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή και να βρεις αυτόν τον χώρο όπου θα μπορείς να σε γνωρίζεις και να σε καταλαβαίνεις. Η ψυχοθεραπεία μπορεί να μας βοηθήσει πολύ να βρούμε τον δρόμο μας, να αποδεχτούμε τον εαυτό μας, να βελτιώσουμε τη σχέση μας με τους σημαντικούς άλλους της ζωής μας, να ανοίξουμε νέα μονοπάτια και να ξανακοιτάξουμε τον δρόμο που μας έφερε μέχρι εδώ, με τα ίδια ή και με άλλα μάτια.
Εύχομαι να σου δώσεις αυτόν τον χώρο και τη φροντίδα που χρειάζεσαι, ώστε αυτός ο αγώνας να γίνει περισσότερο εποικοδομητικός και απολαυστικός και λιγότερο εξαντλητικός και συγκρουσιακός. Έκανες ήδη το πρώτο βήμα στέλνοντας εδώ!
