Καλησπέρα. Είμαι 34 ετών, παντρεμένη με ένα παιδί 2 ετών. Όλα κυλούν ήρεμα στην ζωή μου, είμαστε όλοι καλά αλλά εγώ αισθάνομαι συνέχεια μια μόνιμη θλίψη. Σαν να μην ευχαριστιέμαι με τίποτα. Που λέτε να οφείλεται όλο αυτό;
Από την: Μαρία
Αγαπητή Μαρία,
Σ’ ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκες τη δυσκολία σου μαζί μας.
Το συναίσθημα της θλίψης είναι ένα από τα βασικά συναισθήματα. Επομένως, είναι πολύ φυσιολογικό να το αισθανόμαστε, να αποτυπώνεται στις εκφράσεις του προσώπου μας και στην συμπεριφορά μας. Παράλληλα, η θλίψη συνδέεται πολλές φορές με την απώλεια, είτε αυτή είναι πραγματική (π.χ χάνω το σύντροφό μου) είτε συμβολική (π.χ παίρνω σύνταξη οπότε χάνω οριστικά τον ρόλο του εργαζόμενου). Είναι λοιπόν ένα πανανθρώπινο συναίσθημα, το νιώθουμε όλοι ανεξαιρέτως και συνήθως, υποχωρεί και δεν επηρεάζει τη λειτουργικότητά μας. Αν νιώθω συχνά θλιμμένη/ος, ίσως με βοηθήσει να αναρωτηθώ «πότε παρατηρώ να νιώθω έτσι;», «τι σκέψεις περνούν από το νου μου εκείνη τη στιγμή;», «τι βοηθά στο να υποχωρήσει αυτό το συναίσθημα;» Έτσι, ίσως μπορέσω να αποκτήσω πρόσβαση στις αυτόματες αρνητικές σκέψεις που γεννούν την θλίψη, τις οποίες όλοι έχουμε σε καθημερινή βάση αλλά δεν έχουμε πάντα τη δυνατότητα να τις διακρίνουμε και να αντιληφθούμε τη σχέση τους με τα συναισθήματα που τις συνοδεύουν. Σταδιακά, αυτό θα μπορέσει να γίνει ένα σημαντικό εργαλείο για μένα, ώστε να έρχομαι πιο κοντά στο συναίσθημά μου και να το ρυθμίζω.
Αν το συναίσθημα της θλίψης επιμένει για μεγάλο χρονικό διάστημα κι επηρεάζει την λειτουργικότητά μου στην καθημερινότητα (π.χ την απόδοση στη δουλειά, τις δυνάμεις για τις δραστηριότητες της ρουτίνας κ.α), αν δεν παίρνω πλέον ευχαρίστηση από πράγματα που στο παρελθόν ευχαριστιόμουν αληθινά, αν αποσύρομαι κοινωνικά, αποφεύγω την επικοινωνία με τους δικούς μου ανθρώπους και προτιμώ να «κλείνομαι» στον εαυτό μου, ίσως να χρειάζομαι υποστήριξη από κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας. Κι αυτό, διότι όλα τα συναισθήματα είναι απολύτως φυσιολογικά αλλά υπάρχει πάντα μία λεπτή γραμμή που χρειάζεται να εξετάσουμε, με βάση το πόσο δυσφορικά νιώθουμε και πόσο δυσκολεύομαστε στην καθημερινή μου ζωή λόγω αυτών. Αν η δυσφορία κι η δυσλειτουργία που μου προκαλεί η θλίψη είναι μεγάλη, τότε μπορεί να έχω ανάγκη από βοήθεια.
Σε κάθε περίπτωση, η φροντίδα του εαυτού σου χρειάζεται να είναι η προτεραιότητα αυτή την περίοδο. Εστίασε στην ενεργοποίησή σου μέσα από δραστηριότητες που σε γεμίζουν ικανοποίηση και ευχαρίστηση, ακόμη κι αν στην αρχή δε φέρνουν αποτέλεσμα. Ξέρω πως αυτό ακούγεται δύσκολο αλλά είναι σημαντικό να προσπαθούμε, ακόμη κι αν στην αρχή δεν τα καταφέρνουμε. Στις περιόδους μεγάλης θλίψης ή και κατάθλιψης, το να σπάμε το φαύλο κύκλο μέσα από την συμπεριφορά μας και την καθημερινότητά μας, είναι το πρώτο βήμα. Φτιάξε ένα πρόγραμμα με τις καθημερινές σου δραστηριότητες και δες τι σε ευχαριστεί και τι όχι. Προσπάθησε να αντικαταστήσεις αυτά που δε σε γεμίζουν, με πράγματα που έχουν κάτι να σου προσφέρουν. Σταδιακά, αυτό θα φαίνεται λιγότερο «βουνό».
Επιπλέον, να θυμάσαι πως ακόμη και όταν όλα στη ζωή μας κυλούν ομαλά , κανείς δε μας αφαιρεί το δικαίωμα να νιώθουμε αρνητικά συναισθήματα. Η ψυχική μας υγεία λειτουργεί όπως ακριβώς και η σωματική, πλήττεται δηλαδή ορισμένες φορές, χωρίς να το επιλέξουμε ή να είμαστε υπεύθυνοι/ες γι’ αυτό. Το μοναδικό πράγμα για το οποίο είμαστε υπεύθυνοι/ες είναι η φροντίδα του εαυτού μας, όταν νιώθουμε αυτή την ανάγκη, είτε ψυχικά είτε σωματικά. Και σε αυτό το ταξίδι της αυτο-φροντίδας, δε χρειάζεται να είμαστε μόνοι/ες. Τόσο οι ειδικοί, όσο και οι δικοί μας άνθρωποι, υπάρχουν και περιμένουν για να μας βοηθήσουν. Αν λοιπόν ποτέ αισθανθείς πως αυτό που βιώνεις είναι κάτι που χωράει έναν συνοδοιπόρο, μη διστάσεις.
Παραμένουμε στη διάθεσή σου.
