Ζω εδώ και μερικούς μήνες με μια συνεχή θλίψη και κατά διαστήματα παθαίνω κρίσεις άγχους συνοδευόμενες από κλάμα και δύσπνοια. Δεν ξέρω πώς να το επικοινωνήσω στους φίλους μου ή την οικογένεια μου, γιατί φοβάμαι πως δεν θα με καταλάβουν ή πως απλά θα τους επιβαρύνω με τα προβλήματα μου. Έχω σκεφτεί να αναζητήσω ψυχολογική βοήθεια, αλλά η αλήθεια είναι ότι δειλιαζω. Παρ’ολα αυτά ελπίζω σε καλύτερες μέρες.
Από τον/την: Άννα
Γεια σου Άννα,
Αρχικά, σε ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα σου, γιατί ξέρω πως ήθελε μεγάλη δύναμη από μεριάς σου για να μοιραστείς μαζί μας την δυσκολία σου. Λυπάμαι πολύ που αισθάνεσαι θλίψη και άγχος και που αυτό διαρκεί πολύ καιρό τώρα.
Από αυτά που διαβάζω φαίνεται πως βιώνεις κρίσεις πανικού, καθώς το άγχος, η δύσπνοια και το κλάμα αποτελούν εκφάνσεις τους. Οι κρίσεις πανικού είναι συχνό φαινόμενο σε άτομα με συναισθηματικές και κοινωνικές δυσκολίες και μπορούν να πάρουν πολλές μορφές. Τα εμφανιζόμενα συμπτώματα είναι πόνος στο στήθος, πονοκέφαλος, εφίδρωση, τρέμουλο, ταχυπαλμία, εξάψεις, ρίγη, ναυτία, τα οποία μέσα σε 10 λεπτά περίπου κορυφώνονται και ύστερα υποχωρούν πλήρως. Παράλληλα, το άτομο νιώθει ανησυχία για μια επικείμενη καταστροφή, αλλά και φόβο για τον θάνατο ή την απώλεια ελέγχου. Οι προσβολές πανικού, λοιπόν, εμποδίζουν την καθημερινή λειτουργικότητα του ατόμου σε όλους τους τομείς της ζωής του και για αυτό και αποτελούν κίνητρο για την λήψη βοήθειας από έναν ειδικό ψυχικής υγείας.
Καταλαβαίνω πως φαντάζει δύσκολο έως και αδιανόητο το να μοιραστείς την δυσκολία σου αυτή με την οικογένεια και το φιλικό σου περιβάλλον, για αυτό και δεν το έχεις επιχειρήσει ποτέ και το αναβάλλεις συνεχώς. Όμως , αυτοί αποτελούν το υποστηρικτικό πλαίσιο που θα χρειαστείς για να την αντιμετωπίσεις. Θα ήθελα να σκεφτείς πόσο πιθανό είναι η ανησυχία σου ότι δεν θα γίνεις κατανοητή ή ότι θα τους φορτίσεις συναισθηματικά να είναι ρεαλιστική. Προσπάθησε να ανατρέξεις σε στιγμές του παρελθόντος που χρειάστηκε να ανοιχτείς στα δικά σου πρόσωπα. Ποια ήταν η αντίδραση τους τότε; Έδειξαν ενσυναίσθηση και σου προσέφεραν στήριξη ή φάνηκαν να στεναχωριούνται πολύ σε βαθμό μη διαχειρίσιμο;
Επιπλέον, αναλογίσου ποια θα ήταν η δική σου στάση απέναντι σε έναν φίλο σου ή συγγενή, που θα προσπαθούσε να μοιραστεί μαζί σου κάτι ανάλογο. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να έχουμε προσωπική εμπειρία ή γνώσεις για να κατανοήσουμε μια κατάσταση. Αρκεί η καλή θέληση και τα εγκάρδια μας συναισθήματα για το πρόσωπο αυτό. Όσον αφορά τον τρόπο που θα το επικοινωνήσεις, δεν υπάρχει κάποιος οδηγός. Εξήγησε τους αυτό που βιώνεις και τι σκέφτεσαι και θέσε εσύ τους όρους της συζήτησης. Πες τους αν θέλεις απλά να ακούσουν χωρίς να μιλήσουν ή αν θέλεις τις συμβουλές τους και δείξε τους πως αυτό είναι σημαντικό για εσένα. Έτσι, αυτό που χρειάζεσαι είναι η ειλικρίνεια και η ηρεμία για να αφεθείς και να μοιραστείς ό,τι νιώθεις.
Χαίρομαι πάρα πολύ που έχεις μια αισιόδοξη ματιά για το μέλλον. Φαίνεται ότι έχεις θέληση και κουράγιο να αντιμετωπίσεις την θλίψη και τον πανικό που σε κυριεύουν και αυτό είναι το πρώτο μεγάλο βήμα. Το επόμενο σημαντικό βήμα είναι η λήψη βοήθειας που είναι πολύ λογικό να σου φαίνεται δύσκολο και «ξένο» ίσως. Με την λέξη «δειλιάζω» μου δίνεις να καταλάβω ότι υπάρχει κάτι που φοβάσαι, που από εδώ δεν μπορώ να διερευνήσω και να το αντικρούσω. Όμως, μπορώ να σου πω ότι από μια συζήτηση με έναν ειδικό ψυχικής υγείας μπορείς μόνο να κερδίσεις και όχι να χάσεις. Σαν πρώτο στάδιο, θα σου πρότεινα να απευθυνθείς σε κάποια τηλεφωνική γραμμή ή σε κάποια διαδικτυακή πλατφόρμα, όπου θα σου δοθεί η ευκαιρία να εξοικειωθείς με την επαφή με έναν ψυχολόγο. Εν συνεχεία, αυτοί θα μπορέσουν να σε κατευθύνουν σε κάποιο άλλο πλαίσιο, που θα σου προσφέρει δομημένη συμβουλευτική και θεραπεία.
Ελπίζω να ακούσω νέα σου σύντομα!