Γεια σας. Θα ήθελα και εγώ να μιλήσω για τη δική μου ιστορία και συγκεκριμένα για τη φοβική μου ζωή εδώ και 1 χρόνο. Το λέω έτσι γιατί αυτό το διάστημα όλη μου η ζωή περιστρέφεται γύρω από τον φόβο, τις έμμονες σκέψεις, τις ανασφάλειες κ.λπ. Διαγνώστηκα με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή πριν κάποιο καιρό και, αλήθεια, είναι κάτι πολύ κουραστικό. Όλα ξεκίνησαν από πέρυσι το καλοκαίρι σε μια περίοδο εξετάσεων. Ήμουν σε μεγάλη πίεση και είχα χωρίσει από μια σχέση μου. Έναν χρόνο μετά, εδώ που είμαστε τώρα, βρίσκομαι συνεχώς υπό περίεργους φόβους, αρρωστοφοβία στο φουλ. Για να σας δώσω κάποια παραδείγματα, σκέφτομαι συνεχώς ότι, αν κάτι περίεργο έχει το σώμα μου, σημαίνει ότι έχω ασθένεια και θέλω συνεχώς να πηγαίνω σε γιατρούς. Πριν 4 χρόνια είχα κάνει τρύπα στο αυτί μου και φοβάμαι μήπως πάθω καμιά ασθένεια από το πιστολάκι με το οποίο με τρυπήσαν. Όπως, επίσης, μπορεί νά ‘μαι σε πλοίο μετά από διακοπές και, επειδή κουνάει, να νομίζω ότι θα βουλιάξουμε και να τρέμω… Αισθάνομαι ότι ζω σε ένα χάος και συνεχώς κατακλύζομαι από έμμονες σκέψεις. Μου κόστισε πολύ, πιστεύω, ο χωρισμός μου από αυτήν τη σχέση που είχα (όχι ότι τα είχαμε πολύ) απλά ήταν ένα άτομο το οποίο είχα ερωτευτεί και μου λείπει πραγματικά πολύ. Για την ακρίβεια μού λείπει να νιώθω ήρεμα, καλά και με ασφάλεια. Θέλω πολύ να πάω σε ψυχολόγο αλλά δεν έχω τόσο την οικονομική δυνατότητα και δεν συμφωνούν και τόσο οι δικοί μου. Ακύρωσα τις διακοπές μου για να δουλέψω, βέβαια, και πιστεύω μετά να μπορέσω να μαζέψω χρήματα για να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Αυτό που, επίσης, ήθελα να πω σε όλους αυτούς που πιθανότατα διαβάσουν την ιστορία μου είναι ότι, ρε παιδιά, μιλήστε λίγο παραπάνω με τον διπλανό σας, δεν κοστίζει τίποτα. Δεν ξέρετε τι περνάει ο καθένας. Μην το παίζετε υπεράνω, όλοι από το ίδιο καλούπι γεννηθήκαμε και όλοι από το ίδιο θα φύγουμε από αυτήν τη ζωή. Αυτά από εμένα. Ευχαριστώ για την ανάγνωση.
Από τον/την: Ανώνυμος
Γεια σου αγαπητή/-έ/-ό,
σε ευχαριστούμε πολύ για το μοίρασμα της ιστορίας σου. Μπράβο σου που το συζητάς και προσπαθείς να το αντιμετωπίσεις. Η αποδοχή μιας κατάστασης είναι πάντα το πρώτο βήμα για τη διαχείρισή της. Η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή είναι πράγματι μια ζόρικη περίπτωση. Αναφέρεις ότι διαγνώστηκες πριν λίγο καιρό με αυτήν, ελπίζω όμως να εννοείς ότι πήγες σε κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο, διαφορετικά χρειάζεται να επισκεφτείς έναν από τους δύο. Οι φοβίες που περιγράφεις είναι ουσιαστικά σαν σύμπτωμα της διαταραχής αυτής. Επίσης, οι έμμονες ιδέες είναι εξίσου κομμάτι της, οι οποίες οδηγούν σε έντονο άγχος. Οι επισκέψεις στους γιατρούς είναι ένας τρόπος διαχείρισης αυτού του άγχους, παρόλα αυτά είναι μόνο προσωρινός, καθώς δεν προσφέρει κάποιο αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα, μιας και πάλι θα σε οδηγήσει σε έμμονες σκέψεις. Είναι, δηλαδή, ένας φαύλος κύκλος. Η συγκεκριμένη διαταραχή αντιμετωπίζεται με ψυχοθεραπεία όταν τα συμπτώματα είναι ήπια. Οπότε, πολύ σωστά το σκέφτεσαι να επισκεφθείς έναν ψυχολόγο. Θα επανέλθουμε όμως σε αυτό σε λίγο.
Αγαπητή/-έ/-ό, περιγράφεις δύο καταστάσεις που πυροδότησαν την έναρξη της διαταραχής: τις εξετάσεις που είχες και τον χωρισμό από μία ερωτική σχέση. Και τα δύο αυτά, χωριστά, συνοδεύονται σχεδόν πάντα από αρνητικά συναισθήματα, πόσω μάλλον όταν συνδυαστούν ταυτόχρονα. Οπότε, είναι λογικό το σώμα σου και το μυαλό σου να αντιδράσουν έντονα. Αναφορικά με τις εξετάσεις, σχεδόν όλου του είδους οι εξετάσεις δημιουργούν άγχος στο άτομο, άλλες φορές διαχειρίσιμο και εποικοδομητικό και άλλες φορές υπερβολικό. Σε ό,τι έχει να κάνει με τον χωρισμό, είναι αυτό ακριβώς που περιγράφεις. Πολλές φορές δεν έχει σημασία η διάρκεια της σχέσης αλλά άλλοι παράγοντες, όπως η ποιότητα της σχέσης, το πώς ένιωθες μέσα σε αυτήν, τι σου προσέφερε κ.λπ. Ενδεχομένως εσύ να είχες άλλα σχέδια για αυτήν τη σχέση και να είχες επενδύσει αρκετά. Δυστυχώς, η πλευρά μας δεν ταιριάζει πάντοτε με την απέναντι.
Περιγράφεις, ακόμα, ότι ένιωθες «ήρεμα, καλά και με ασφάλεια». Και θα ήθελα να σε ρωτήσω, ένιωθες και νιώθεις έτσι μόνο όταν βρίσκεσαι σε σχέση; Και όταν δεν υπάρχει σύντροφος τι γίνεται; Άρα, μήπως υπάρχει μια όχι και τόσο καλή σχέση με τον εαυτό σου; Μήπως δεν τον αγαπάς αρκετά; Αν απάντησες «ναι» στις παραπάνω ερωτήσεις, ίσως χρειάζεται να αναθεωρήσεις αυτήν τη σχέση.
Αναφορικά με τους γονείς σου, είναι σημαντικό να τους εξηγήσεις για ποιον λόγο χρειάζεσαι την ψυχοθεραπεία. Σε τι πιστεύεις ότι θα σε ωφελήσει κ.λπ. Αν δεν νιώθεις άνετα να τους μιλήσεις ανοιχτά, θα μπορούσες επιγραμματικά να αναφέρεις τι σου συμβαίνει. Σε αυτό το σημείο θα σου προτείνω τρεις λύσεις για να λάβεις υπόψη σου:
1. Ψάξε τις δημόσιες δομές ψυχικής υγείας της περιοχής σου, οι οποίες προσφέρουν δυνατότητες συμβουλευτικής χωρίς κόστος ή ίσως με κάποιο συμβολικό κόστος.
2. Το ίντερνετ δεν είναι πάντα αξιόπιστη πηγή πληροφοριών αλλά, αν βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους, μπορείς να αποκτήσεις πολύτιμες πληροφορίες. Για παράδειγμα, μπορείς να αναζητήσεις ιστοσελίδες που είναι όσο το δυνατόν επιστημονικές και στις οποίες αρθρογραφούν επιστήμονες και ειδικοί ψυχικής υγείας. Είναι ένας εύκολος και δωρεάν τρόπος να βελτιώσεις τις γνώσεις σου και να λάβεις πληροφορίες για τα θέματα που σε αφορούν.
3. Πολλοί ειδικοί ψυχικής υγείας και ψυχοθεραπευτές (ψυχολόγοι και ψυχίατροι) είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν πακέτα συνεδριών με μικρότερο κόστος. Σε κάθε περίπτωση, αν βρεις κάποιον ειδικό που θεωρείς ότι σου ταιριάζει, μη διστάσεις να επικοινωνήσεις μαζί του και να του αναφέρεις το οικονομικό κομμάτι, ίσως και να σε βοηθήσει.
Τέλος, θα ήθελα να σχολιάσω το κλείσιμο της ιστορίας σου. Είναι πολύ σημαντική η επικοινωνία με τους γύρω μας. Ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε ακριβώς τι συμβαίνει στον διπλανό μας και είναι στο χέρι μας να μάθουμε. Πάνω από όλα, χρειάζεται να είμαστε άνθρωποι και να αντιλαμβανόμαστε ότι και οι διπλανοί μας είναι, επίσης, άνθρωποι με τα προβλήματά τους και τις αδυναμίες τους.
Ελπίζω να σου έδωσα κάποιες ιδέες και να σε καθοδήγησα κάπως. Σου εύχομαι ένα όμορφο 2022!
Επιμέλεια άρθρου: Παρή Πατσαρούχα
