Λοιπόν ας ξεκινήσω και εγώ να λέω την ιστορία μου. Αρχικά, ας αρχίσω από το βασικό είμαι 18 χρόνων. Εγώ από όταν μπήκα στο γυμνάσιο δηλαδή όταν ήμουν 13, ήμουν πάρα πολύ ενθουσιασμένη καθώς νόμιζα ότι θα γνωρίσω καινούργιο κόσμο, νέες παρέες, θα βγαίνω με τις φίλες μου. Όπως κάθε 13χρονο παιδί που το φαντάζεται αυτό πριν μπει στην εφηβεία του. Όμως, καθώς πέρναγαν οι μήνες έβλεπα ότι σιγά σιγά τα παιδιά του σχολείου με απομάκρυναν και με κορόιδευαν. Αυτό άρχισε να γίνεται σε τόσο έντονο βαθμό που μέχρι και εξωσχολικοί μάθανε για εμένα, και άρχισαν να μου κάνουν bullying και αυτοί με τα χαρακτηριστικά σχόλια “είσαι άσχημη, είσαι παρά πολύ αδύνατη φάε λίγο, τα δόντια σου έχουν ένα μικρο κενό πήγαινε κλείσε το, είσαι π**τανα”, ένα 13χρονο κορίτσι π**τανα. Άρχισαν να μου στέλνουν και μηνύματα υβριστικά με το να πεθάνει η οικογένεια μου και με απειλούσαν. Εγώ καθημερινά στο σχολείο για 3 χρόνια πήγαινα τόσο στεναχωρημένη που μέχρι και οι καθηγητές το είχαν καταλάβει μετά από ένα σημείο, όμως δεν μίλησα. Δεν μίλησα γιατί δεν ήταν μόνο το σχολικό bullying, είχα και οικογενειακά προβλήματα. Εγώ από πάντα δεν είχα καλές σχέσεις με την μητέρα μου, όμως στο γυμνάσιο και στο λύκειο άρχισαν να γίνονται χειρότερες.
Οι γονείς μου αρχικά στο γυμνάσιο με φόβιζαν ό,τι και να έκανα, για παράδειγμα μπορεί να μην ήθελα να πάω πρώτη ώρα σχολείο και να μου έλεγαν δεν θα καταφέρεις τίποτα στην ζωή σου και είσαι τεμπέλα κλπ. Εμένα αυτό με άγχωνε. Το χειρότερο όμως αυτής της κατάστασης ήταν ότι οι δικοί μου με χτύπαγαν σε σημείο που μια φορά είχα μελανιές στο σώμα μου. Κάποιες φορές όταν τα σκέφτομαι αυτά νιώθω ότι είμαι υπερβολική, αλλά το ξέρω ότι δεν είμαι. Οπότε είχα και το σχολικό bullying και τα οικογενειακά προβλήματα που με χτύπαγαν, τσακώνοντουσαν κλπ. Όταν όμως μπήκα λύκειο…η μεγαλύτερη μου αδελφή έφυγε από το σπίτι για 2 χρόνια χωρίς να έχω επαφές μαζί της. Μας παράτησε για το αγόρι της. Τότε άρχισαν όλα, όλες οι ευθύνες έπεσαν πάνω μου. Τσακωνόντουσαν οι δικοί μου και είχα την μικρότερη αδελφή στο δωμάτιο μου προσπαθώντας να την αποσυντονίσω για να μην ακούει. Καθόμουν τα βράδια και έκλαιγα και το πρωί πήγαινα σχολείο και δεν μίλαγα σε άνθρωπο. Κλεινόμουν στις τουαλέτες και έκλαιγα. Φυσικά άρχισε ο αυτοτραυματισμός για λίγο καιρό όμως αποφάσισα να το σταματήσω και το σταμάτησα. Στην συνέχεια, έμπλεξα με παρέες που μου έκαναν ΧΕΙΡΌΤΕΡΑ την αυτοπεποίθηση μου και την αυτοεκτίμηση μου.
Όμως ξαφνικά φέτος ήθελα να κάνω μια αλλαγή στον εαυτό μου από όλα αυτά. Άλλαξα σχολείο, ναι στην τρίτη λυκείου, γνώρισα καινούργια άτομα και πήγα και σε ψυχολόγο! Η αλήθεια είναι ότι ακόμα είμαι στο στάδιο της αλλαγής και στο να διορθώσω κάποια τραύματα. Έχω ακόμα κάποιες πληγές που όσα χρόνια και αν έχουν περάσει δεν κλείνουν εύκολα. Ανυπομονώ όμως να κάνω μια νέα αρχή, να ταξιδέψω εκεί που θέλω με τα άτομα που θέλω και να βοηθάω τον κόσμο. Γιατί όταν ήθελα εγώ βοήθεια, δεν ήταν κανείς δίπλα μου, τα αντιμετώπισα όλα μόνη μου και είμαι περήφανη για τον εαυτό μου.
Έδειξα ότι μπορώ να καταφέρω πολλά πράγματα και ότι είμαι δυνατή. Δεν τα παρατάω και ούτε πρόκειται ποτέ να τα παρατήσω όσο δύσκολα και αν έρθουν τα πράγματα. Πάντα θα δίνω ελπίδα στον εαυτό μου. Είμαι περήφανη για εμένα.
Από τον/την: Έλενα
