Κι αν κοιτάξουμε πίσω θα αντικρίσουμε δυνατά συναισθήματα. Συναισθήματα και ανθρώπους που μας έκαναν να πιστέψουμε πως ποτέ άλλοτε δε θα μπορούσαμε να νιώσουμε το ίδιο. Πως κανείς άλλος δε θα μπορέσει να μας κάνει να νιώσουμε πως είμαστε ικανοί να φτάσουμε στα άκρα. Μέχρι να βρεθεί ο επόμενος άνθρωπος που θα μας κάνει να νιώσουμε ξανά ζωντανοί, να αισθανθούμε τα ίδια πράγματα, ίσως και πιο έντονα. Και τότε θα ανακτηθούν οι ελπίδες μας. Θα γελάσουμε ξανά, θα ερωτευτούμε, θα αγαπήσουμε δυνατά, θα γίνουμε αυθόρμητοι, μα και θα απογοητευτούμε, θα πονέσουμε, θα κλάψουμε.
Παράλογο ένας άνθρωπος να ασκεί τόση επιρροή πάνω σου κάνοντας σε να αισθάνεσαι από τη μία ζωντανός και από την άλλη σα να έπεσες από τα σύννεφα. Το λεξικό Τριανταφυλλίδη ορίζει μία σχέση ως την «ύπαρξη κοινών στοιχείων που συνδέουν λογικά δύο καταστάσεις, φαινόμενα ή πράγματα». Αυτό, όμως, που δε διευκρινίζεται είναι πως διαφορετική κατάσταση, φαινόμενα ή πράγματα βιώνεις εσύ το δεδομένο χρονικό διάστημα και διαφορετικά βιώνει ο άλλος. Και αυτό είναι που κάνει τελικά τη σχέση σας παράλογη.
Πόσο πιο όμορφες θα ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις αν απλά λέγαμε αυτό που πραγματικά νιώθουμε; Πόσο όμορφες ή πόσο ακόμα χαοτικές; Γυρίζεις μία μέρα εξαντλημένος από τη δουλειά έχοντας επενδύσει όλη σου την ενέργεια σε εκείνο το πρότζεκτ που σου όρισε το αφεντικό σου, με σύντομη χρονική προθεσμία να ολοκληρώσεις, δίχως όμως, αυτό να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Δεν έχεις όρεξη. Απομονώνεσαι, δεν έχεις άλλη ενέργεια να εναποθέσεις σε κανέναν.
Κι έτσι άθελα σου και δίχως να το αντιλαμβάνεσαι, απομακρύνεσαι. Απομακρύνεσαι από ό,τι σε έχει δέσει με έναν άνθρωπο, χωρίς να δώσεις εξηγήσεις. Με τον ίδιο άνθρωπο που περίμενε ανυπόμονα να επιστρέψεις από τη δουλειά για να περάσετε λίγες στιγμές μαζί πριν ξημερώσει πάλι και η ιστορία επαναληφθεί. Και ίσως τελικά είναι καλύτερα να απομακρυνθείς. Αλλά, τότε θα πονέσετε και οι δύο, μα περισσότερο εκείνος που θα μείνει πίσω.
Και τότε έρχονται τα δύσκολα. Γιατί τις χειρότερες σου μέρες θα τις βιώσεις κατά τη διάρκεια ενός αποχωρισμού, είτε αυτός είναι ερωτικός, είτε οτιδήποτε άλλο. Κάποιος είπε κάποτε πως ο χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Έρχομαι να παραθέσω πως είχε τελικά δίκιο και πως επιβάλλεται να πενθείς για τους ανθρώπους που χάνεις από τη ζωή σου με οποιονδήποτε τρόπο. Το αρνητικό συναίσθημα πρέπει να το αφήνεις να βγει στην επιφάνεια, αν θες να γιατρευτείς.
Η ζωή είναι ταξίδι και οι άνθρωποι που μπαίνουν και φεύγουν στη ζωή μας είναι προορισμοί. Άλλοι μας αρέσουν, άλλοι όχι. Κάποιοι ήταν αυτό που περιμέναμε, ενώ άλλοι όχι. Κάποιοι θα ξεχαστούν και άλλους θα τους θυμόμαστε για πάντα. Ίσως, τελικά, η αγάπη να είναι μαύρο-άσπρο.
Γι’ αυτό να μην κάνεις θόρυβο όταν φεύγεις. Η ζωή είναι στιγμές. Στιγμές ωραίες, αλλά και αναπόφευκτα κακές. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Και από τη στιγμή που αποφασίζεις να παίξεις, τότε θα παίξεις με τους δικούς της όρους.
Κι αν αναλογιστείς τελικά τι μένει από αυτό το μακρόσυρτο ταξίδι, αυτό είναι γέλια, πόνος, χαρές, λύπες, προσδοκίες, απογοήτευση κι άλλα ανάμεικτα συναισθήματα. Συναισθήματα που σε έκαναν να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, να γνωρίσεις μιαν άλλη πλευρά του, πιο αυθόρμητη, πιο φυσική…τίποτα το στημένο. Μα έπειτα, σε έκαναν να γνωρίσεις την πιο άσχημη πλευρά σου κατά τη διάρκεια ενός αποχωρισμού. Και μετά ξανά από την αρχή…
Αξίζει, τελικά, να επενδύεις συναισθηματικά σε ανθρώπους γύρω σου;
Αν με ρωτάς, τότε ναι, θα σου πω πως αξίζει. Αξίζει να ρισκάρεις για έναν έρωτα, παρά να τον προσπεράσεις άδικα από φόβο πως δε θα είναι αυτό που περίμενες.
Επιμέλεια άρθρου: Τυρλή Αικατερίνη