Γεια σας. Eίμαι άνδρας 37 ετών. Πίσω στο 2020, αντιμετώπισα κάτι πολύ δύσκολο από συναισθηματικής άποψης. Εν μέσω μιας δύσκολης και καταπιεστικής περιόδου όπως ήταν τα μέτρα του κορωνοϊού, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ ψυχολογικά στην εργασία. Πιέστηκα αφόρητα σε μια εργασία που δεν με γέμιζε, δεν μου άρεσε ούτως ή άλλως, με πολύ λίγα χρήματα αλλά χωρίς προσωπικό χρόνο.
Αναγκάστηκα μετά από μια σειρά γεγονότων που με επηρέασαν να παραιτηθώ, να εγκαταλείψω και να μπω σε μια φάση συναισθηματικής κατάρρευσης η οποία με ακολουθούσε για πολύ καιρό. Το πρώτο ήταν ότι μέσα στο εργασιακό περιβάλλον δεν έπαιρνα την εκτίμηση και δεν μου έδιναν την αξία που μου αναλογούσε σε σύγκριση με άλλο συνάδελφο. Αντιμετώπισα υποτίμηση πισώπλατα. Συγκεκριμένα άτομα επίσης έκαναν αρνητικό gossip σε συνάδελφό μου ενώ με παρουσίαζαν ως το “καλό παιδί”, με χαρακτηρισμούς ότι είμαι πολύ ήσυχος ή ήμουν ο περίεργος, ήμουν αυτός που δεν πήγαινε καλά στα μυαλά του ή του τη βάρεσε.Επίσης υπήρχαν υπεύθυνες που μου έριχναν την αξία μου και δεν με αντιμετώπιζαν με τον ίδιο τρόπο με άλλον συνάδελφο που μοιραζόμασταν το πόστο που είχαμε. Σ’ εκείνον θα έλεγαν ότι είναι ο καλύτερος που είχαν, θα έλεγαν ότι όλοι εκεί τον συμπαθούν. Σε ‘μενα θα έλεγαν το τυπικό “καλημέρα”, “καλό βράδυ” στη λήξη της βάρδιας. Ένας εργασιακός χώρος με πολλές γυναίκες.
Σαν προσωπικότητα εσωστρεφής, ντροπαλός, ευαίσθητος. Πληγωνόμουν βαθύτατα από τέτοιες κριτικές, συμπεριφορές, σχολιασμούς αλλά δεν είχα την δυναμική να προβάλω αντίσταση, να πω ηχηρά “ΟΧΙ” διότι κυρίευε ο φόβος της άγνωστης κατάστασης και τι θα προκύψει.
Επειδή ήμουν όμως με τον χώρο και με ορισμένα άτομα συναισθηματικά συνδεδεμένος, επειδή δεν είχα κοινωνική ζωή έξω, φίλους ή συντροφική σχέση, το μέρος αυτό μου κάλυπτε το κενό της κοινωνικής απομόνωσης με αποτέλεσμα να είναι πάρα πολύ ζόρικος ο αποχωρισμός. Όταν παραιτήθηκα, τον πρώτο μήνα είχα καταρρεύσει συναισθηματικά από την πίεση, δεν μπορούσα να μιλήσω και να εκφραστώ, κάτι που σημαίνει ότι πολλά συναισθήματα καταπιεζόντουσαν.
Τον πρώτο καιρό δεν μπορούσα να κοιμηθώ, έπαιρνα βαλεριάνα, έκλαιγα από συναισθηματικό πόνο, έκανα σκέψεις να γυρίσω πίσω παρά τις κακές συνθήκες εργασίας και τα λίγα χρήματα. Τελικά αφού βρήκα άλλη δουλειά σε νέο περιβάλλον, παρ’ όλα αυτά το μυαλό μου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από το παρελθόν. Είχα πρωινό στρες με αποτέλεσμα να παίρνω λεξοτανίλ. Έπειτα επισκέφτηκα ψυχίατρο ο οποίος μετά από σειρά συνεδριών διαπίστωσε ότι έχω αποφευκτική διαταραχή της προσωπικότητας. Μου χορήγησε για 1-1,5 έτος seroxat και efexor, τα οποία σταμάτησα αργότερα επιτυχώς.
Παράλληλα, προδόθηκα από έναν συνάδελφο τον οποίο είχα βοηθήσει οικονομικά και δεν μου επέστρεψε πίσω τα χρήματα. Αντιθέτως όταν τα ζήτησα, γύρισε και μου είπε “μην με πρήζεις με τα λεφτά σου”. Μετά από πολλές υποσχέσεις δεν έχει δώσει τίποτε. Πολύ πληγωμένος και από αυτό.
Μέχρι σήμερα παλεύω με θεραπείες χωρίς αποτέλεσμα. Απογοητευμένος και σε αδιέξοδο, αυτή την περίοδο συμμετέχω σε ομαδική ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία 4 φορές τον μήνα.
Από τον: Giannis
Αγαπητέ Γιάννη,
Σ’ ευχαριστούμε που στράφηκες στην σελίδα μας για να εκφράσεις αυτά που σε απασχολούν. Μας περιγράφεις μια κατάσταση και μια σειρά γεγονότων που ξεκινάει από την εποχή του κορωνοϊού, μια εποχή που ήταν για όλον τον κόσμο πολύ δύσκολη, μια εποχή ορόσημο για την πορεία του κόσμου. Για ‘σένα, η εποχή αυτή σε έφερε αντιμέτωπο με την ανάδυση έντονων συναισθημάτων και με κλυδωνισμούς στον τομέα της εργασίας σου. Αυτά που αναφέρεις τα βίωσαν εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο εκείνη την περίοδο, καθώς η ζωή όλων μας άλλαξε από την μία μέρα στην άλλην κι έπρεπε να προσαρμοστούμε σε πρωτόγνωρες συνθήκες, σε νέα δεδομένα και να μετράμε απώλειες καθημερινά. Απώλειες ανθρώπων, κατά βάση, κι έπειτα προσωπικές απώλειες για τον καθένα που ήταν εξίσου σημαντικές και δύσκολες. Άλλωστε, όταν μιλάμε για απώλεια, οποιουδήποτε είδους, δεν υπάρχει αξιολόγηση. Για τον καθένα η απώλεια που βιώνει είναι σημαντική. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Μας αναφέρεις ότι βρισκόσουν σε μια εργασία που δεν σε γέμιζε, οι οικονομικές απολαβές δεν ήταν ικανοποιητικές για ‘σένα και δεν είχες προσωπικό ελεύθερο χρόνο. Επίσης, οι σχέσεις με τους συναδέλφους δεν ήταν αυτές που θα ήθελες καθώς αντιλαμβανόσουν να γίνονται διάφορα σχόλια και να μην αναγνωρίζεται η αξία σου. Αυτοί οι παράγοντες όντως είναι σημαντικοί για να μην σε ικανοποιούν και να μην βρίσκεις το κίνητρο να παραμείνεις σε μια τέτοια εργασία. Μπαίνεις στην διαδικασία να συγκριθείς με έναν άλλο συνάδελφο. Ίσως αυτό θα ήταν ένα σημείο να σταθούμε και να αναρωτηθείς τι όφελος μπορεί να είχε για εσένα να μπαίνεις σε μια τέτοια διαδικασία σύγκρισης. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, έχει τις δυνατότητες που έχει, τα προσόντα, τα ταλέντα και έχει προσληφθεί επειδή κάποιοι αναγνώρισαν τα παραπάνω. Το ίδιο ισχύει και στην δική σου περίπτωση. Σε όλους τους χώρους, θα υπάρχουν καλύτεροι και λιγότερο καλοί άνθρωποι από εμάς. Εσύ είσαι αυτός που είσαι και προσπαθείς για το καλύτερο που μπορείς. Το πώς θα το σχολιάσουν οι άλλοι, είναι ένα διαφορετικό θέμα. Θα μπορούσες, εφόσον μπήκες σε μια διαδικασία σύγκρισης, να αναρωτηθείς για ποιον λόγο οι άλλοι συνάδελφοι εστίαζαν στον άλλο συνάδελφο, να δεις τι χαρακτηριστικά είχε και όλα αυτά να τα χρησιμοποιήσεις ώστε να δεις πού μπορεί εσύ να νιώθεις λιγότερο καλός και να προσπαθήσεις να αναπτυχθείς. Η σύγκριση, δηλαδή, να λειτουργήσει σαν κίνητρο για να εξελιχθείς μέσα στην εργασία σου. Όσον αφορά στις σχέσεις σου με τους συναδέλφους, μας αναφέρεις ότι περιορίζονταν στα τυπικά και δεν υπήρχε κάτι περισσότερο. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι αν εσύ ήθελες πραγματικά να υπάρχει κάτι παραπάνω, μια πιο στενή σχέση και αν είχες κάνει προσπάθειες για να γίνει αυτό.
Είναι σημαντικό ότι αναφέρεις πως ενώ οι συνθήκες με τους συναδέλφους σου δεν ήταν αυτές που ήθελες, φοβόσουν να πεις “όχι” και να απαντήσεις στις κριτικές που λάμβανες γιατί φοβόσουν την άγνωστη κατάσταση και το τί αποτέλεσμα θα είχε αυτή η στάση σου. Από την άλλη, αυτή η παθητική στάση που κρατούσες αντιλαμβάνομαι ότι δεν είχε ούτε αυτή αποτέλεσμα. Επομένως, διαιωνιζόταν μια κατάσταση που ένιωθες άσχημα και δεν βολευόσουν. Τι ακριβώς φοβόσουν; Γιατί το να εκφράσεις την γνώμη σου, την άποψή σου, την δυσαρέσκειά σου θα είχε καταστροφικό αποτέλεσμα; Είναι πολύ σημαντικό, να μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς πρώτα με τον εαυτό μας κι έπειτα με τους άλλους. Οι σχέσεις για να δημιουργηθούν και να διατηρηθούν χρειάζεται να διέπονται από ειλικρίνεια. Να είμαστε ανοιχτοί και να εκφράζουμε όλα τα συναισθήματα που προκύπτουν. Εσύ, αγαπητέ Γιάννη, πέρα από το εργασιακό περιβάλλον πώς εκφράζεσαι και στις υπόλοιπες σχέσεις σου; Έχεις παρατηρήσει αυτός ο φόβος και η έλλειψη δυναμικής να υπάρχει και στις άλλες σχέσεις σου; Επίσης, αναφέρεις ότι ήταν ένα περιβάλλον με πολλές γυναίκες συναδέλφους. Θεωρείς πως αν οι άντρες συνάδελφοι ήταν περισσότεροι, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για εσένα;
Ένα άλλο σημείο που έχει ενδιαφέρον, είναι το γεγονός ότι ενώ βίωνες μια δύσκολη κατάσταση στην δουλειά όπως μας αναφέρεις, ένιωθες συναισθηματικά συνδεδεμένος και με τον χώρο και με κάποια άτομα. Αυτό, σε δυσκόλευε να πάρεις την απόφαση να φύγεις από αυτό το περιβάλλον κι επίσης συνειδητοποιούσες ότι σου κάλυπτε το κενό που είχες στην κοινωνικότητα. Όμως, αυτό που αναρωτιέμαι είναι ότι κατά πόσο αυτό το κενό που αναφέρεις καλυπτόταν, εφόσον δεν είχες αποκτήσει τις σχέσεις που θα ήθελες. Άρα, μήπως ήταν μια πλασματική κατάσταση και κάτι άλλο ήταν αυτό που σε κρατούσε το να παραιτηθείς; Παρ’όλα αυτά, έφυγες από την δουλειά- όμως κατέρρευσες συναισθηματικά όπως χαρακτηριστικά μας λες. Παρατήρησες διαταραχές στον ύπνο και σκέψεις να ξαναγυρίσεις στην δουλειά. Αυτή η αλλαγή που αποφάσισες να κάνεις δεν ήταν μια απλή απόφαση. Ακόμα και σε αυτό το περιβάλλον που δεν σε ικανοποιούσε αντιλαμβάνομαι ότι ένιωθες μια ασφάλεια, και αυτό χρειάζεται να το λάβουμε σοβαρά υπόψη. Όλοι οι άνθρωποι επιζητούμε την ασφάλεια γιατί σε τέτοιες συνθήκες αισθανόμαστε καλά, δημιουργούμε ένα πλαίσιο και πιστεύουμε ότι έχουμε έναν έλεγχο. Οπότε, οι συμπεριφορές που εκδήλωσες μετά από αυτή την απόφαση ίσως να προέρχονται από αυτή την αλλαγή του ασφαλούς πλαισίου σου, ακόμα κι αν δεν σε ικανοποιούσε γενικότερα. Όμως, αποφάσισες να αναζητήσεις κάτι καλύτερο για εσένα και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Αναγνώρισε στον εαυτό σου ότι διεκδίκησες κάτι καλύτερο, ένα καλύτερο εργασιακό περιβάλλον και μια οπτική για ένα καλύτερο μέλλον κι επαγγελματικά, αλλά και προσωπικό.
Το γεγονός ότι απευθύνθηκες σε ψυχίατρο για να βοηθηθείς είναι κάτι πολύ σημαντικό και η μέγιστη πράξη αυτοφροντίδας. Το ότι διαγνώστηκες με αποφευκτική διαταραχή προσωπικότητας είναι μια αρχή ώστε και να κατανοήσεις κάποιες συμπεριφορές που μπορεί να σε δυσκολεύουν στην καθημερινότητα αλλά και να δώσεις απαντήσεις για την πηγή των συναισθημάτων που αναδύονται. Αν δεν το έχεις κάνει ήδη, θα ήταν πολύ βοηθητικό να μάθεις πληροφορίες για την αποφευκτική διαταραχή προσωπικότητας ψάχνοντας σε έγκυρες πηγές πληροφοριών ή/και να ρωτήσεις τον ψυχίατρό σου να σου δώσει απαντήσεις σε τυχόν απορίες. Είναι πολύ σημαντικό όταν συμβαίνει κάτι να έχουμε επαρκείς πληροφορίες για το τί συμβαίνει και να μην υπάρχουν “σκοτεινά” σημεία και ασάφειες. Απ’ ό,τι μας λες, αυτό το κομμάτι έχει δρομολογηθεί με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Η αποτελεσματικότητα των θεραπειών ίσως να μην είναι φανερή άμεσα και η αλήθεια είναι ότι χρειάζεται χρόνος. Ο συνδυασμός ψυχοθεραπείας και φαρμακευτικής αγωγής είναι ο ιδανικός για να βοηθηθείς και σιγά-σιγά να δεις κάποιες αλλαγές, κάποιες μετακινήσεις και ανακούφιση σε αυτά που σε απασχολούν. Το ότι βρίσκεσαι σε ομαδική θεραπεία είναι πολύ βοηθητικό, καθώς έχει διαφορά με την ατομική ψυχοθεραπεία ως προς τα δυναμικά και στο μοίρασμα των εμπειριών των θεραπευόμενων. Δεν μας αναφέρεις τους λόγους για τους οποίους αισθάνεσαι ότι οι θεραπείες δεν έχουν αποτέλεσμα. Θα ήταν πολύ βοηθητικό να τους αναγνωρίσεις και να δεις αν γι’ αυτό ευθύνεται η προσέγγιση που έχεις επιλέξει, ο θεραπευτής ίσως ή οποιοσδήποτε άλλος παράγοντας. Όταν τον εντοπίσεις, προσπάθησε να βρεις την λύση και να μπεις σε μια θεραπευτική διαδικασία που θα είναι ωφέλιμη για εσένα.
Αγαπητέ Γιάννη, καταλαβαίνω απόλυτα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις. Όμως, έχεις κάνει σημαντικά βήματα για να αλλάξεις την κατάσταση που δεν σ΄αρέσει. Απομακρύνθηκες από ένα εργασιακό περιβάλλον που δεν σε κάλυπτε, αναγνώρισες τις προσωπικές δυσκολίες που αντιμετωπίζεις στις σχέσεις και στην κοινωνικοποίηση γενικότερα και απευθύνθηκες σε έναν ειδικό για να ανακαλύψεις τί συμβαίνει και πώς θα βρεις τρόπους διαχείρισης. Εστίασε σε αυτά που έχεις κάνει για να φροντίσεις τον εαυτό σου και εξέλιξέ τα όπως εσύ θέλεις. Αν έχεις την δυνατότητα και την επιθυμία, θα ήταν εξαιρετικά βοηθητικό να μπεις σε μια συστηματική ψυχοθεραπευτική διαδικασία, σε συνδυασμό με την ομαδική ψυχοθεραπεία που κάνεις και τις κατάλληλες οδηγίες του ψυχιάτρου σου και την φαρμακευτική αγωγή όταν κρίνει εκείνος ότι είναι απαραίτητη. Η ενασχόληση με τον εαυτό είναι μια διαρκής διαδικασία που χρειάζεται χρόνο και υπομονή. Μικρά βήματα κάθε μέρα οδηγούν σιγά-σιγά σε αυτό που θέλεις να φτάσεις κι εκεί που θέλεις να είσαι.
Είμαστε εδώ για οτιδήποτε χρειαστείς.
Η στήλη Ψtalk έχει περισσότερο συμβουλευτικό χαρακτήρα και δεν αντικαθιστά την Ψυχοθεραπεία ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο παρέμβασης.
Στείλε και εσύ τον δικό σου προβληματισμό ανώνυμα πατώντας στο κουμπί της αρχικής και λάβε απάντηση από ειδικό ψυχικής υγείας.
