Γεια σας, γεια σας.
Προσπαθώ να καταλάβω ώστε να μπορέσω να το αποδεχτώ, αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αν η μητέρα μου είναι νάρκισσος ή απλώς πάσχει από κατάθλιψη ενδεχομένως ή αν απλώς είναι εκδικητική. Με την μητέρα μου ήμασταν πάρα πολύ δεμένες. Θα έλεγα ότι είχαμε και σχέση συνεξάρτησης. Εγώ δηλαδή κυρίως. Είμαι υιοθετημένη από μωρό. Η μητέρα μου ήταν δασκάλα στο επάγγελμα και μεγάλωσα μαζί της και με τη γιαγιά μου την οποία έχω χάσει δυστυχώς. Με την μητέρα μου είχαμε πάντα, από όταν ήμουν μικρή ακόμα, μία ιδιόμορφη σχέση. Κάπως σαν τη διπολική διαταραχή. Μία πάνω, μία κάτω εκατέρωθεν. Σε αντίθεση με τη σχέση που είχα με τη γιαγιά μου που ακόμα και κάποιες μικροδιαφορές που είχαμε γενικά υπήρχε μία σταθερότητα. Διότι η γιαγιά μου ήταν γενικά ένας σκληρός χαρακτήρας αλλά απέναντι σε ‘μένα ήταν σαν μάνα μου. Όσο και να μαλώναμε όσο και να γίνονταν τα πάντα όλα ποτέ δεν μου κράτησε κακία, πάντα με συγχωρούσε, με αγαπούσε κι αν και ήταν μία γυναίκα που δεν τελείωσε το σχολείο καταλάβαινε ότι πίσω από τα ξεσπάσματά μου υπήρχε κάτι. Και πάντα καθόταν και κουβέντιαζε μαζί μου ενώ η μητέρα μου δεν θυμάμαι να κουβέντιαζε ποτέ και όταν ξεσπούσα και φώναζε έπαιρνε το αυτοκίνητο και πάντα έφευγε… Πάντα έφευγε από τα προβλήματα δεν καθόταν ούτε να συζητήσουμε ούτε να με ηρεμήσει. Ειδικά αν με έβλεπε να φουντώνω πάντα επέμενε και συνέχιζε για να με κάνει χειρότερα και μετά γελούσε που με έβλεπε έτσι. Κι έλεγε ότι κάνω θέατρο με κορόιδευε κι έκανε μορφασμούς με αποτέλεσμα πολλές φορές να καταλήγουμε με τη γιαγιά μου στο αστυνομικό τμήμα και να την ψάχνουμε γιατί φοβόμασταν μήπως είχε πάθει κάτι γιατί έκανε ώρες να γυρίσει. Σε σημείο που το αστυνομικό τμήμα πλέον μας είχε μάθει με τα ονόματά μας… Είχα μία όμορφη παιδική ηλικία. Δεν μου έλειψε πότε τίποτα δόξα τω Θεω! Θα ήμουνα αχάριστη αν έλεγα κάτι τέτοιο. Ίσως εκεί να έγκειται και το πρόβλημα που έχω τώρα και δεν μπορώ να μείνω σε κάποια δουλειά. Η μητέρα μου προσπαθούσε για πολλά χρόνια να γίνει μητέρα και επειδή δεν τα κατάφερε όταν με υιοθέτησε μου έδωσε τα πάντα από όλες τις απόψεις και προφανώς δεν με πίεζε και όλη αυτή η ελευθερία εμένα με έκανε τώρα στο να μην πατάω στα πόδια μου. Φυσικά δεν την κατηγορώ, καταλαβαίνω ότι με αγαπούσε. Γιατί με φρόντιζε, με πήγαινε σε γιατρούς, φρόντιζε για όλα αυτά. Απλώς δεν ξέρω εάν όλα αυτά που έκανε για μένα τα έκανε όντως από πραγματική αγάπη ή αν ήταν η ανάγκη της να μου δώσει τα πάντα ώστε να της είμαι ευγνώμων και μεγαλώνοντας να της τα ανταποδώσω όπως εκείνη περίμενε για να νιώθει χαρούμενη. Η παιδική μου ηλικία, λοιπόν, ήταν πολύ καλή η εφηβεία μου όμως μέχρι και τα 18 μου ήταν απαίσια. Τα μικρά ξεσπάσματα έγιναν τεράστια. Και έγινε ένα μπαμ όπου για τέσσερα πέντε χρόνια μάλωνα με τη μητέρα μου, τη χτυπούσα, την απειλούσα με μαχαίρι, έλεγα ότι θα αυτοκτονήσω, χτυπούσα τη γιαγιά μου, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα νεύρα μου, έκανα τρελά πράγματα στο σχολείο. Καμία διάθεση για μαθήματα καμία διάθεση για τίποτα. Ήμουνα σε μία φάση δυσφορικής μανίας. Και η μητέρα μου ήτανε στο έλεος… Αρχίσαμε λοιπόν επισκέψεις σε ψυχίατρο η οποία ευτυχώς με βοήθησε. Μου έγραψε μία αγωγή για διπολική διαταραχή χωρίς βέβαια να μου γίνει διάγνωση τότε. Την ακολούθησα για δυόμισι χρόνια την αγωγή και κάθε μήνα πηγαίναμε στην ψυχίατρο. Άλλαξα, βοηθήθηκα, πήρα τα πάνω μου. Έφτιαξαν οι σχέσεις με την μητέρα μου. Όλα πήγαιναν καλά για πολλά χρόνια, σπούδασα, τελείωσα, έκανα έρανα. Ήμασταν μέλι-γάλα. Ώσπου σαν άνθρωπος και εγώ άρχισα να φλερτάρω. Άρχισα να γνωρίζω άντρες στο διαδίκτυο και να θέλω να βγω ραντεβού. Δύο φορές έγινε αυτό. Και τις δύο φορές πήγε λάθος τελείως. Δεν χάρηκα ούτε ραντεβού ούτε περαιτέρω. Στην πρώτη εβδομάδα η μητέρα μου με ξέκοβε. Πάντα με την απειλή ότι αφού δεν τους εγκρίνει με βάση αυτά που έχει ανακαλύψει δεν θέλει να γυρίσω στο σπίτι αλλά να πάω να ζήσω με τον άνθρωπο που έβγαινα. Γιατί την πρώτη φορά την πείραζε που ο νεαρός είχε αρκετές γνωριμίες πριν από μένα και δεν ήθελε η κόρη η δική της να είναι του πεταματού… “Δεν σε έχω για όποιον όποιον εγώ σε έχω για κάποιον καλό. Ψάξε κάποιον που να είναι και φιλόλογος καλό θα είναι…” Πάει αυτός, περνάνε 2 χρόνια, έρχεται ο επόμενος. Πάνω στην καραντίνα. Ξαφνικά μου αποκαλύπτει ότι έχει επιληψία κι εγώ επειδή τα μοιραζόμουν όλα με τη μάνα μου της το είπα και από κει ξεκίνησε ο χαμός. Φοβήθηκε ότι δεν θα μπορώ να τα βγάλω πέρα μαζί του και άρχισε να λέει στις φίλες της ότι μπορεί να μου κρύβει και τίποτα άλλο, να έχει κάποιο ψυχιατρικό πρόβλημα. Έφτασε να βρει μέχρι και τον πατέρα του που ήταν αστυνομικός να μιλήσει με έναν θείο μου αστυνομικό και να μάθει πράγματα για εκείνον χωρίς τη δική μου έγκριση φυσικά… Εγώ της έλεγα ότι θέλω να συνεχίσω να τον βλέπω αλλά εκείνη έλεγε ότι που πάω να μπλέξω, τι έχω να πάθω… Μαλώναμε, μαλώναμε και στο τέλος έκοψα αναγκαστικά γιατί θα με έδιωχνε από το σπίτι…. Φυσικά οι συγγενείς όλοι την στήριζαν εμένα κανείς. Το θέμα είναι ότι δεν μου επέμενε ποτέ για δουλειά γιατί ήλπιζε ότι θα ασχοληθώ με αυτό που σπούδασα όπου εγώ φυσικά δεν το γουστάρω καθόλου. Και πίστευε ότι κάποια στιγμή τουλάχιστον θα πιάσω κάποια δουλειά αλλά δεν τρελαινόταν κιόλας… Όσο ζούσε γιαγιά μου υπήρχε μία ισορροπία. Πάντα έμπαινε διαμεσολαβητής. Γιατί ήξερε ότι η μητέρα μου ήταν πολύ νευρική και οξύθυμη όπως και εγώ και μόνο εκείνη κατάφερνε να μας φέρνει σε ισορροπία. Θυμάμαι κάποια χρόνια πριν πεθάνει έλεγε ότι δεν ξέρει τι θα κάνουμε οι δυο μας όταν θα φύγει από τη ζωή. Πραγματικά θυμάμαι κάποια χρόνια πριν πεθάνει έλεγε: ” δεν ξέρω τι θα κάνετε οι δυο σας όταν θα φύγω από τη ζωή”…. Η γιαγιά μου πέθανε. Και επειδή είχε μία πολύ δύσκολη σχέση η μητέρα μου μαζί της προφανώς ήλπιζε μέσα της ότι τώρα που μείναμε οι δυο μας θα έχει η μία την άλλη άσχετα αν δεν μου το έλεγε. Αλλά εγώ άρχισα να φλερτάρω πάλι και προφανώς δεν της έφτανε που φλέρταρα με άντρες άρχισα να φλερτάρω με γυναίκες γιατί ανακάλυψα ότι είμαι αμφιφυλόφιλη. Εκεί ήρθε το κερασάκι στην τούρτα. Δεν μπόρεσε να το χωνέψει καθόλου. Από κει ξεκίνησαν πάλι τα προβλήματά μας. Ειδικά όταν έκανα μία σχέση και της πήγα τελείως κόντρα γιατί δεν υποχώρησα εκείνη τη φορά. Και κατάλαβε ότι με χάνει λίγο λίγο… Δεν το έβαλα κάτω όσο πόλεμο και να μου έκανε. Το έφτασα μέχρι το τέρμα. Μέχρι που αποφάσισα να της πω ότι φεύγω από το σπίτι και πάω να ζήσω με την κοπέλα μου. Μέσα της όμως ήλπιζε ότι θα επιστρέψω γιατί μου το είχε πει ότι μπορεί και να μετανιώσεις και να γυρίσεις πίσω κανείς δεν ξέρει…. Ίσως για αυτό με άφησε να φύγω… Περιττό να αναφέρω ότι πριν μετακομίσω έναν χρόνο ήμουνα με αυτοτραυματισμούς καθημερινούς. Και δεν ήταν δίπλα μου καθόλου. Δεν μπορούσε να διαχειριστεί αυτήν την κατάσταση. Και μου μιλούσε απότομα ψυχρά και με κακία. Δεν ήρθε καθόλου μαζί μου στο ψυχίατρο. Και ήτανε απούσα. Μόνο οικονομικά με στήριζε. Συναισθηματικά δεν ήτανε ποτέ κοντά μου. Εγώ από όταν ήρθα εδώ λόγω των ψυχολογικών μου προβλημάτων που είχα αποκτήσει έναν χρόνο δεν μπόρεσα να σταθώ σε καμία δουλειά. Όλο τον χειμώνα που μας πέρασε ήμουν τέζα στο κρεβάτι με φρικτή κατάθλιψη. Με μία μάνα που δεν άντεχε να ακούει ότι δεν είμαι καλά. Που με είχε φραγή στο κινητό. Με έχει κατηγορήσει σε όλους τους συγγενείς. Συνεχίζει να με κατηγορεί και στην κοπέλα μου η οποία βέβαια δεν χαμπαριάζει. Ίσως γιατί πιστεύει ότι έτσι θα μας χωρίσει. Και από εκεί που την μισούσε και δεν ήθελε να ακούει ούτε το όνομά της τώρα της στέλνει μηνύματα γλυκά σαν να είναι κόρη της και κατηγορεί εμένα σε εκείνη. Καταλάβατε πόσο διεστραμμένη είναι. Της είπα όμως δεν θα απαντήσεις ούτε σε μισό μήνυμα. Νοσηλεύτηκα τον Απρίλιο. Διαγνώστηκα επίσημα από δύο ψυχιάτρους με οριακή διαταραχή αλλά έχω και στοιχεία διπολικότητας. Δεν μπορώ να κάνω ψυχοθεραπεία σε ιδιώτη γιατί κοστίζει και με τα επιδόματα δεν τα βγάζω πέρα. Έχει μόνο ψυχολόγο εδώ που δεν με αναλαμβάνει γιατί είμαι δύσκολη περίπτωση. Και ψυχίατρο έχει μόνο στο ψυχιατρείο της διπλανής πόλης στο οποίο δεν θέλω να πηγαίνω γιατί είναι ψυχιατρική κλινική και αν κάνω κάποιο επεισόδιο σε κάποια επίσκεψη μπορεί να με κρατήσουν μέσα. Σε κρατάνε για το τίποτα. Και δεν το αντέχω… Πέρασα μία φάση Απρίλιο- Μάιο-Ιούνιο που ήμουνα πολύ καλά ψυχολογικά, μάλλον φάση μανίας… Τώρα έχω πέσει πάλι πολύ. Έχω φοβερή κατάθλιψη. Παίρνω βέβαια το φάρμακό μου αλλά είμαι έτσι και έτσι… Κάνω προσπάθειες στην επικοινωνία με τη μητέρα μου η οποία με κοροϊδεύει εδώ και λίγες βδομάδες ότι θα μου βγάλει τη φραγή αλλά άμα την πάρω δεύτερη φορά θα μου την ξαναβάλει. Κάθε φορά μου λέει θα στη βγάλω θα στη βγάλω θα στη βγάλω τώρα αύριο μεθαύριο και με δουλεύει… Μου στέλνει κι εκείνη κάποια χρήματα επιπρόσθετα εντάξει την ευχαριστώ για αυτό… Αλλά είναι απότομος χαρακτήρας και όποτε πάει η κουβέντα στη δουλειά και σε θέματα υγείας δεν αντέχει. Όταν μου λέει αυτή ότι δεν είναι καλά κάθομαι και τη ρωτάω και όταν της λέω εγώ όπως τις προάλλες ότι είχα θέμα με το στομάχι μου και πήγα σε γιατρό και της εξηγούσα μου λέει “ωχ όλοι έχουν προβλήματα αμάν πια. Όλο άρρωστη είσαι βαρέθηκα να το ακούω. Όλο προβλήματα έχεις και τώρα ξόδεψες δηλαδή και τα επιπλέον χρήματα που σου έστειλα για να πας σε γιατρό και άιντε πάλι από την αρχή”. Μετά την έκλεισα και μου έστειλε στο messenger
περαστικά μου λέει δεν διαβάζω αυτά που γράφεις το κλείνω εδώ για να έχει πάλι το πάνω χέρι. Και μου είπε βγάλτα πέρα μόνη σου οικονομικά… Επίσης μου έχει πετάξει πρόσφατα ότι κάνει ανακαίνιση στο σπίτι και στο δωμάτιό μου μου είπε ότι έχω κάνει πολύ ωραία πράγματα και είχα σκοπό να μείνω εγώ στο κάτω εσύ στο πάνω αλλά εσύ μου έφυγες με άφησες εδώ πέρα μόνη okay επιλογή καταλάβατε λοιπόν γιατί μου κάνει πόλεμο. Τώρα το παραδέχτηκε επειδή σηκώθηκα και έφυγα αυτή η γυναίκα που για χρόνια μου έλεγε πήγαινε κάνε τη ζωή σου και εσείς όπως θέλεις εγώ θα είμαι δίπλα σου και τώρα μου βγάζει την ψυχή αν δεν πάει σε ψυχίατρο δεν μας βλέπω καλά…. Παρόλα αυτά εγώ την αγαπάω και της το ‘χω πει ότι δεν την ψάχνω για τα λεφτά αλλά για να μιλάμε παρόλα αυτά αυτή στηρίζεται μόνο στο οικονομικό κομμάτι
Κι απο συναισθήματα μηδέν…. Όμως λέει ότι με αγαπάει και ότι αυτό φαίνεται από τα λεφτά που μου στέλνει…. Αναρωτιέμαι όμως γιατί ψάχνει σύμμαχο τη σχέση μου αφού δεν την ήθελε. Ξαφνικά έγινε καλή και κατάλαβε ότι είναι καλός χαρακτήρας ή προσπαθεί να της βάλει λόγια για μένα πιστεύοντας ότι θα με παρατήσει; Για αυτό μάλλον μου έλεγε για το σπίτι που ανακαινίζει είτε σου λέει μπορεί να μετανιώσει και να γυρίσει πίσω που με άφησα εδώ πέρα μόνη μου ενώ θα ήμασταν μαζί… Έχει μεγάλο πρόβλημα…. Με στεναχωρεί με πονάει με πικραίνει και είναι στον κόσμο της…. Επίσης το ξέρω ότι μπορεί να μου γίνουνε σχόλια για τον τρόπο που γράφω. Γράφω με ηχογράφηση κατά το ήμισυ γιατί είναι μεγάλο το όπως επίσης ξέρω ότι έχω παραληρηματικό λόγο. Στοιχείο της οριακής διπολικής μου δυστυχώς
… Και ζητώ συγγνώμη… Δεν θα συγχωρήσω κάτι τελευταίο ποτέ σε αυτή τη γυναίκα που ξέρω ότι και εγώ την ταλαιπώρησα τότε όταν ήμουνα μικρή το ‘χω ξαναγράψει με φοβέριζε ταΐζοντάς με σαπούνι… Ακριβώς όπως το ακούσατε και μάλιστα έχει τόση ηδονή στο βλέμμα της. Την ώρα που εγώ χτυπιόμουνα κι έκλαιγα για να μην το καταπιώ… Και αυτό κακοποίηση είναι μπορεί να μη με έδερνε αλλά όσο καιρό έκανε αυτό που έκανε και το θυμάμαι ότι το έκανε αρκετές φορές για να σταματήσω να φωνάζω και να μαλώνουμε. Πριν καιρό της το ανέφερα σαν περιστατικό και ούτε μία συγγνώμη δεν ζήτησε για τότε το μόνο που είπε ότι φαντάσου που με έφτανες για να κάνω αυτό το πράγμα. ΤΕΡΑΣ!!!! ΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΕ, ΜΕ ΦΡΟΝΤΙΣΕ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΕΚΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΤΗΣ. ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΙΑ ΣΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΦΡΙΚΑΡΕΙ. ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ Ή ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΕΧΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑ; ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΦΕΡΩ ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΔΕΝ ΜΕ ΨΑΧΝΕΙ. Αν δεν την παρακαλέσω μέσω τρίτων να με πάρει δεν παίρνει…. Θυμώνει εύκολα και δεν τη νοιάζει ακόμη κι αν της πω ότι δεν είμαι καλά.
Από την: Α.Π.
Αγαπητή Α.Π,
Αρχικά θα θέλαμε να σε ευχαριστήσουμε που απευθύνθηκες στη σελίδα μας για να εκφράσεις αυτά που σε απασχολούν σε σχέση με τη μητέρα σου. Μας αναφέρεις λεπτομερώς σημαντικές στιγμές της ζωής σου και με βάση αυτά που μας αναφέρεις θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω.
Η αλήθεια είναι ότι η σχέση με τους γονείς μας είναι από τις πιο σημαντικές σχέσεις της ζωής μας, είτε είναι βιολογικοί, είτε είναι θετοί όπως στη δική σου περίπτωση. Γιατί κατά τη γνώμη μου, γονέας δεν είναι αυτός που γεννάει ένα παιδί, γονέας είναι εκείνος που το μεγαλώνει, το αγαπάει και το φροντίζει. Μας γράφεις πως με την μητέρα σου ήσασταν ανέκαθεν πολύ δεμένες και πέρασες μια ωραία παιδική ηλικία έχοντας όλα όσα ήθελες, και σε πρακτικό επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο φροντίδας και συναισθήματος. Φαίνεται, επίσης, πως και η γιαγιά σου ήταν, και είναι, ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο για εσένα. Παρατήρησα πως στο κείμενό σου την αναφέρεις συχνά με όμορφα λόγια και παρόλο που έχει φύγει από την ζωή, η ανάμνησή της σου είναι ζωντανή και τη θυμάσαι με αγάπη. Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει, δε σημαίνει απαραίτητα ότι πεθαίνει και η σχέση που είχαμε με εκείνον. Μπορεί να μην είναι παρών, όμως όλα όσα έχουμε ζήσει μαζί του, όλες οι εμπειρίες μας και τα συναισθήματα που είχαμε γι’ αυτόν τον άνθρωπο, δεν παύουν να υπάρχουν. Για να επιστρέψω στη σχέση με τη μητέρα σου, τη χαρακτηρίζεις ως μια σχέση “διπολική”. Αν λάβω υπόψη μου την σημασία της λέξης, απεκδυόμενη της σημασίας της στην ψυχολογία, καταλαβαίνω πως η σχέση σας κινούνταν ανάμεσα σε δύο πόλους. Θα μπορούσαμε να πούμε από την μία ήταν στον πόλο της εγγύτητας και της φροντίδας, και από την άλλη στον πόλο της απόστασης και της απομάκρυνσης. Αναφέρεις, μάλιστα, πως αυτή η διπολικότητα προερχόταν και από εσένα και από την μητέρα σου. Το παραπάνω το αναφέρω καθώς όπως μας λες, η μητέρα σου από την στιγμή που σε υιοθέτησε σου έδωσε τα πάντα και προσπαθούσε αλλά από την άλλη δεν σε στήριζε, έφευγε και δεν γνώριζες πού πήγαινε και γενικά δεν ένιωθες να είναι παρούσα σε διάφορες στιγμές της ζωής σου. Όσον αφορά σε εσένα μας γράφεις πως θα ήσουν αχάριστη αν δεν αναγνώριζες την όμορφη παιδική ηλικία που πέρασες και όλα όσα είχες, αλλά από την άλλη αναρωτιέσαι αν πίσω από αυτά που σου έδινε η μητέρα σου κρυβόταν κάποια σκοπιμότητα και σαν να περίμενε να της τα ανταποδώσεις. Δεν μπορείς να γνωρίζεις τους λόγους για τους οποίους η μητέρα σου έκανε το καθετί, ωστόσο θα είχε αξία να εστιάσεις στο ότι η μητέρα σου, με τον τρόπο της, προσπαθούσε να είναι εκεί για εσένα και αυτό να το κρατήσεις σαν το θετικό κομμάτι που σε βοήθησε να αναπτυχθείς, να μεγαλώσεις και να εξελιχθείς.
Μας αναφέρεις, επίσης, ότι παρόλο που θυμάσαι την παιδική σου ηλικία με θετικό τρόπο, η εφηβεία σου ήταν δύσκολη. Υπήρχαν τσακωμοί, χτυπούσες τη γιαγιά και τη μητέρα σου, απειλούσες ότι θα αυτοκτονήσεις και θα κάνεις κακό στους άλλους. Οι παραπάνω συμπεριφορές σε οδήγησαν στον ψυχίατρο, όπου με την κατάλληλη αγωγή είδες οι συμπεριφορές αυτές να υποχωρούν και να νιώθεις καλύτερα. Όπως και καλυτέρευσε και η σχέση με την μητέρα σου. Άρα, καταλαβαίνω πως και εσύ αναγνώρισες ότι υπήρχε κάποια αιτία πίσω από αυτά δύσκολα συναισθήματα και συμπεριφορές, και μαζί με την μητέρα σου θελήσατε να αναζητήσετε την απαραίτητη βοήθεια. Όπως και, επίσης, είδες και τα θετικά αποτελέσματα αυτής της κίνησης, όπως το να ηρεμήσουν οι εντάσεις, να σπουδάσεις, να περνάς καλά. Είναι πολύ σημαντικό βήμα αυτό που έκανες και αυτό που κάνατε, εσύ και η μητέρα σου. Αναρωτιέμαι τί συναισθήματα σου προξενεί αυτή η ανάμνηση και αυτή η κίνηση που έκανες. Και ως προς την σχέση που έχεις με τον εαυτό σου και ως προς τη σχέση με την μητέρα σου. Όταν άρχισες να έχεις ερωτικό ενδιαφέρον και να έχεις την επιθυμία για φλερτ, μας αναφέρεις, πως η μητέρα σου στεκόταν εμπόδιο και έβαζε “τρικλοποδιές” σε καθετί νέο που πήγαινες να ξεκινήσεις. Καταλαβαίνω πως είναι ένα μεγάλο εμπόδιο όταν πας να ξεκινήσεις την ερωτική σου ζωή η μητέρα σου να την υποσκάπτει και να διαφωνεί με τις επιλογές σου, όπως μας λες. Όμως, η ερωτική αφύπνιση είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός στη ζωή του ανθρώπου, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Όπως είδες και εσύ από την εμπειρία σου, παρόλο που μπορεί η μητέρα σου να μην συμφωνούσε με τις σχέσεις σου, τώρα βρήκες τον άνθρωπο που σε καλύπτει και είστε μαζί, παρόλο που ακόμα και σήμερα όπως μας λες, προσπαθεί να δημιουργήσει τριγμούς στη σχέση σου. Πιστεύω πως θα ήταν πολύ βοηθητικό να εστιάσεις στη σχέση σου, να κρατήσεις τη θετική εμπειρία που βιώνεις, το γεγονός ότι είσαι καλά μέσα στο πλαίσιο αυτό και να προχωράς με βάση αυτά. Όσον αφορά στην μητέρα σου, είτε διαφωνεί είτε συμφωνεί, είτε επεμβαίνει είτε είναι διακριτική, είτε θέλει να είστε μαζί στο σπίτι είτε όχι, όλα αυτά είναι οι δικές της προσδοκίες και οι δικές της φαντασιώσεις για τον εαυτό της, για εσένα και για τη σχέση σας. Δεν χρειάζεται να ανταποκρίνεσαι σε αυτά αν δεν το θέλεις ή αν δεν βρίσκεις κάποιο νόημα σε αυτά. Είσαι ενήλικη και πλέον μπορείς να κρίνεις η ίδια για το τι χρειάζεσαι, τι θέλεις από τις σχέσεις γενικότερα, τι θέλεις από την μητέρα σου ειδικότερα και πώς θέλεις να είναι αυτή η σχέση.
Θα ήθελα να σταθώ στη διάγνωση που αναφέρεις. Νομίζω ότι πέραν των όσων συμβαίνουν στη σχέση με τη μητέρα σου, που είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο με πολλές προεκτάσεις, χρειάζεται να εστιάσεις στην υγεία σου, την ψυχική και τη σωματική, και να λάβεις τη φροντίδα που χρειάζεσαι. Δε θα προβώ σε διαγνώσεις, ούτε σε αυθαίρετα συμπεράσματα, όμως χρειάζεται να ασχοληθείς επισταμένως με την αντιμετώπιση της κατάστασης αυτής. Με αυτό εννοώ να επισκεφθείς εκ νέου έναν ψυχίατρο ώστε να κρίνει εκείνος τι χρειάζεσαι, να επαναξιολογήσει την αγωγή σου και ίσως να μπεις σε μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία που θα σε βοηθάει να υποχωρούν όλα αυτά τα έντονα συναισθήματα όταν προκύπτουν. Όλα αυτά που σου συμβαίνουν, οι συμπεριφορές που μας περιγράφεις είναι πολύ πιθανόν να προέρχονται από τη διαταραχή που αναφέρεις. Με τις κατάλληλες κινήσεις, όπως ανέφερα και παραπάνω, και δίνοντας χρόνο στον εαυτό σου σιγά σιγά το κουβάρι αυτό θα αρχίσει να μαζεύεται. Άλλωστε, όπως ανέφερες και στην αρχή του κειμένου, όταν παλαιότερα χρειάστηκες βοήθεια και την έλαβες είδες πως πήραν τα πράγματα τον δρόμο τους και ένιωσες να ισορροπείς, “ήμασταν μέλι-γάλα” όπως χαρακτηριστικά ανέφερες για τη μητέρα σου. Καταλαβαίνω πως η συστηματική ψυχοθεραπεία σε κάποιον ειδικό είναι κοστοβόρα και καταλαβαίνω τους περιορισμούς που έχεις. Ο ψυχολόγος που μας λες ότι δεν μπορεί να σε αναλάβει, ίσως θα μπορούσε να σε βοηθήσει προτείνοντάς σου κάποιον συνάδελφό του ή κάποιον ψυχίατρο της περιοχής που θα μπορούσε να σε βοηθήσει, καθώς και να σου προτείνει, αν γνωρίζει, κάποιες δημόσιες δομές της περιοχής σου ή κοντινών περιοχών σου που θα μπορούσες να απευθυνθείς. Πώς θα σου φαινόταν αυτό; Τα εμπόδια δεν είναι απροσπέλαστα. Μπορείς και μόνη σου, αν θέλεις, να κάνεις μια έρευνα στο διαδίκτυο για δημόσιες δομές σε κοντινές περιοχές που θα μπορούσαν να σου παρέχουν τη βοήθεια που χρειάζεσαι.
Αγαπητή Α.Π, από το κείμενό σου μπορώ να καταλάβω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις και αυτά που έχεις να διαχειριστείς. Καταλαβαίνω πως έχεις περάσει αρκετά δύσκολα με τη μητέρα σου, όμως αν επικεντρωθούμε στο “τώρα” παρ’ όλα αυτά είσαι εδώ, είσαι δυνατή και προσπαθείς να βρεις την άκρη σε αυτά που συμβαίνουν. Και αυτό είναι το πρώτο και το μεγαλύτερο βήμα που χρειάζεται να κάνει κάποιος, και εσύ το έχεις κάνει. Όποια και αν είναι η διάγνωση, ό,τι και αν συμβαίνει, αν δεν λάβεις την κατάλληλη βοήθεια όλα αυτά θα επανέρχονται. Η μητέρα σου είναι αυτή που είναι και δεν μπορώ να απαντήσω αν χρειάζεται να επισκεφθεί ψυχίατρο ή αν πάσχει από κάποια διαταραχή. Ακόμα και αν συμβαίνουν τα παραπάνω, το πώς θα τα διαχειριστεί έχει να κάνει με εκείνη. Θα ήταν πολύ βοηθητικό να εστιάσεις στον εαυτό σου και να δεις τί χρειάζεσαι, τί θέλεις και να λάβεις τη βοήθεια που επιζητάς. Και σιγά-σιγά θα δεις τί πορεία θα έχει η σχέση με τη μητέρα σου. Γι’ αρχή, το βασικότερο κατά τη γνώμη μου, είναι να φροντίσεις τον εαυτό σου και να του προσφέρεις όλα όσα χρειάζεται. Βήμα βήμα, να επισκεφθείς πάλι έναν ψυχίατρο, να έχεις μια εικόνα του τί συμβαίνει σήμερα, να ακολουθήσεις τις οδηγίες του, και γενικότερα ό,τι χρειάζεται για να απομακρυνθείς από τον δαίδαλο των συναισθημάτων. Τιμωρώντας τον εαυτό σου με αυτοτραυματισμούς, με τσακωμούς, με εντάσεις και με απομάκρυνση από τη μητέρα σου, πιστεύω πως δε θα σε βοηθήσουν. Απλώς θα είναι μια κατάσταση που θα διαιωνίζεται. Σαν να έχεις μια πρόκα και θέλεις να τη βάλεις στον τοίχο, αλλά εκεί που χτυπάς βλέπεις ότι δεν μπορεί να μπει η πρόκα. Όσο και να χτυπάς, το μόνο που καταφέρνεις είναι είτε να μένει στο ίδιο σημείο είτε να σπάσει η πρόκα. Γι’ αυτό ίσως να χρειάζεται να τη μετακινήσεις ή να αλλάξεις εργαλείο. Να βρεις ένα πιο χρήσιμο και πιο αποτελεσματικό.
Ελπίζω να σε βοήθησα αγαπητή Α.Π.. Μη διστάσεις να επικοινωνήσεις πάλι με την σελίδα μας όποτε το χρειαστείς.
*Η στήλη Ψtalk έχει περισσότερο συμβουλευτικό χαρακτήρα και δεν
αντικαθιστά την Ψυχοθεραπεία ή οποιονδήποτε άλλο τρόπο παρέμβασης.
Στείλε και εσύ τον δικό σου προβληματισμό ανώνυμα πατώντας στο κουμπί
της αρχικής και λάβε απάντηση από ειδικό ψυχικής υγείας.
