Επισκέφθηκα πρώτη φορά ψυχολόγο το 2021, μια εβδομάδα αφού έκλεισα τα 18. Στα 9 θυμάμαι ότι ζήτησα από την μητέρα μου(δεν μ αρέσει να την λέω έτσι), την παρακάλεσα βασικά να με πάει σε ψυχολόγο για τον πατέρα μου δεν θα το συζητήσω καν. Δεν με πήγε ποτέ, δεν με βοήθησε ποτέ, το έκανα μόνη τελικά και το λέω με μεγάλη περιφανεια. Με εσωσα.
Η ψυχοθεραπεία λοιπόν, με βοήθησε πάρα πολύ γιατί από πολύ μικρή ηλικία ήθελα να έχω κάποιον που θα με ακούσει και έπειτα θα με καταλάβει. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να μιλήσω επιτέλους. Με βοήθησε λοιπόν να καταλάβω τα coping mechanisms μου,ότι ζούσα σε μια κακοποιητικη οικογένεια (με έναν άθλιο πατέρα και μια μητέρα που ήταν ανίκανη να με προστατεύσει, που πάντα τον υποστηριζε) όπου είχα βισωει κάθε είδος κακοποίησης γτ σκέφτομαι όπως σκέφτομαι, να αναλύσουμε το μοτίβο (με πολύ κλάμα και προσπάθεια) αλλά ανά 2 βδομάδες ένιωθα πιο ανάλαφρη. Ήθελα να πηγαίνω να με ακούσει. Υπάρχουν και οι φορές που δεν ήθελα, που θυμωνα αλλά πάντα ήθελα να γυρίσω πίσω και να συνεχίσω το healing journey μου. Είναι πολύ σημαντικό να σου λέει κάποιο ότι τα συναισθήματά σου μετράνε και ότι θα σε βοηθήσει.
Κάνω ψυχοθεραπεία από τον Οκτώβριο του 2021 έως σημερα. Με κάποια κενά βεβαια λόγω οικονομικών και της αναβλητικοτητας μου.
Ξεκίνησα επειδή ήξερα πως δεν πάει καλά με το πως νιώθω και πως νιώθω για τα άτομα γύρω μου. Εν τέλη διαγνώστηκα με κατάθλιψη, κατάθλιψη που δεν είχε διαγνωστεί από όταν ήμουν 5. Δεν είχα καμία χαρούμενη ανάμνηση μέχρι τώρα και κανένα αίσθημα ηρεμίας και ασφάλειας. Με πονάνε όλα αυτά που έχω αρχίσει να θυμάμαι αλλά ξέρω ότι τώρα γνωρίζω τι μου συναιβει, ότι είναι σίγουρο πως δεν εφταιγα για αυτά που μ έκαναν. Όλα τα κατάλαβα με πολύ δουλειά με τον εαυτό μ σε συνδιασμο με την ψυχοθεραπεία και την βοήθεια των αντικαταθλιπτικων μου.
Ο δρόμος για την ευτυχια σίγουρα δεν είναι ευκολος. Θα υπάρξουν φορές που δεν θα θέλω να κάνω τπτ απλώς να κάτσω στο κρεβάτι μου με τα φώτα κλειστά και χωρίς φαγητό /τουαλέτα για πάντα, που να παλεύω να διώξω τις αυτοκτονίες μου σκέψεις που όλο και δυναμώνουν. Θα υπάρχουν πολλές δυσκολίες, δεν θα πω ψέματα αλλά θα υπάρχουν και στιγμές ηρεμίας. Έστω και αν είναι μικρές. Θα υπάρξουν άτομα, ακόμα και άγνωστοι που θα σου πουν κάτι ή θα σου ρίξουν ένα βλέμμα και θα καταλάβεις πως δεν είσαι οσο μόνο νόμιζες. Όλα όσα σε πληγωσαν δεν μοιάζουν τόσο κοντινά και αν σε ξαναπλησιασουν προσπαθείς να υπενθυμίσεις στον εαυτό σου πόσο μακριά έχεις φτάσει. Το κάθε βήμα μετράει, κανείς δεν είναι τέλειος. Για να συμβούν όλα αυτά πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου.
Healing is our responsibility. I see you. Keep putting the hard work in. Ζήτησε βοήθεια.
Από την: Αμαλία
