_______________________________________________________________________________
Αφιερωμένο σε όσους πονάνε, σε όσους έχουν χάσει κάποιον που αγαπάνε και δεν αντέχουν λεπτό χωρίς αυτόν.
Αν με ρωτούσε πιο παλιά κανείς, αν πιστεύω ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει σε ένα μονάχα λεπτό, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα περίμενα πως είναι όντως αυτό εφικτό.
Τώρα όμως, η ζωή μου έχει αποδείξει ότι δεν είμαστε εν τέλει τίποτα σπουδαίο σε αυτόν τον κόσμο, τη μια στιγμή υπάρχουμε και σε ένα δευτερόλεπτο μπορούμε να γίνουμε παρελθόν.
Όταν χάνεις κάτι, κάποιον που αγαπάς πολύ, όσο αγαπάς τον εαυτό σου τότε καταλαβαίνεις πως η ζωή δεν έχει σημασία αν δεν τη μοιράζεσαι με άτομα που νοιάζεσαι και αγαπάς.
Όταν σε μια στιγμή αλλάζει η ζωή, τίποτα δεν είναι πια το ίδιο.
O χρόνος περνάει και τα πράγματα δεν φαίνεται να βελτιώνονται.
Η ψυχολογική κατάσταση παραμένει σταθερή και θα μπορούσα να πω ότι χειροτερεύει.
Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι η καθημερινότητά μου, η ζωή μου θα άλλαζε ξαφνικά και με τόσο δυσάρεστο τρόπο.
Πώς γίνεται να χάνουμε έτσι άδικα τους αγαπημένους μας ανθρώπους;
Πώς γίνεται να ζούμε χωρίς αυτούς;
Όλα σε θυμίζουν.. μια εικόνα, ένα τραγούδι, μια μυρωδιά από το άρωμα σου, ένα στιχάκι, ένα μέρος, όλες οι στιγμές που ζήσαμε.
Όλα γυρνάνε στο μυαλό μου. Καθημερινά. Ξανά ζω όσα έχουμε ζήσει και τα νοσταλγώ.
Και τι δεν θα’ δινα να ερχόσουν, να σε έβλεπα, να άκουγα τη φωνή σου, να έβλεπα ξανά τα μάτια σου, να σε αγκάλιαζα.
Πόσο μου έχεις λείψει…
Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να έρθω κοντά σου, να είμαστε και πάλι μαζί, σαν να μη πέρασε μια μέρα.
Σαν όλα αυτά που ζω τώρα να είναι απλά ένα κακό όνειρο.
Ένας εφιάλτης που δεν πρόλαβα να ξυπνήσω.
Πλέον, ζω με ένα συναισθηματικό κενό μέσα μου.
Η κάθε μέρα περνά ζώντας παθητικά.
Ξυπνάω, δουλεύω, διαβάζω, κοιμάμαι. Και πάλι απ’ την αρχή.
Όλα συμβαίνουν απλά για να συμβούν πλέον, απλά για να μην τα παρατήσω και να μην αρρωστήσω από τη θλίψη και τη μοναξιά μου.
Κανένα ενδιαφέρον για τη ζωή, για διασκέδαση.
Τίποτα πια δεν προσφέρει χαρά και ευτυχία στη ζωή μου.
Δεν είναι τίποτα το ίδιο χωρίς εσένα.
Η απουσία σου είναι αισθητή, πάντα θα είναι.
Ώρες ώρες νιώθω ότι είσαι εδώ, ότι μου λες να μην τα παρατάω να μην κλαίω, να είμαι δυνατή. Πάντα έτσι μου έλεγες, με αγκάλιαζες και όλα περνούσαν.
Τώρα που δεν είσαι εδώ, πώς να πάρω καρδούλα μου κουράγιο;
Ξέρεις τι πάει να πει <<συναισθηματικά νεκρή>> ;
Να μην μπορείς πια να νιώσεις.
Να μην μπορείς να χαρείς, να μην μπορείς να χαμογελάσεις.
Να τα κάνεις όλα παθητικά.
Να ξυπνάς χωρίς να περιμένεις να χτυπήσει το τηλέφωνο για να σου πει καλημέρα, να κοιμάσαι χωρίς τη καληνύχτα του, να σου λείπουν οι ευχές του σε κάθε σου βήμα, να σου λείπουν οι συμβουλές του, να σου λείπουν οι αγκαλιές του ειδικά όταν τον έκανες περήφανο, να σου λείπουν όλα του.
Να χαμογελάς και στο λεπτό να σε πιάνει και πάλι η θλίψη.
Να νιώθεις αδύναμη συναισθηματικά.
Ότι έχει κουραστεί η ψυχή σου.
Η καρδιά σου να έχει γίνει εκατό κομμάτια.
Να λες, πότε θα γυρίσεις επιτέλους; Μου λείπεις. Και να θυμάσαι ότι αυτό που λες, δεν είναι εφικτό.
Και να ξεσπάς σε κλάματα.
Τα μάτια να βουρκώνουν.
Το μαξιλάρι να είναι συνέχεια βρεγμένο απ’ τα δάκρυα.
‘’Κουράστηκα, φτάνει. Πείτε μου ότι είναι ψέμα.’’ να λες.
Κι όταν θα θες να ‘’πέσεις’’, να τα παρατήσεις, κάτι μαγικό θα συμβαίνει.
Στη δική μου περίπτωση, βλέπω τον άγγελό μου, σκέφτομαι να μου μιλά, αναπολώ τις στιγμές μας και ‘’σηκώνομαι’’.
Είναι όμως κι εκείνες οι φορές, που θέλω απλά να κοιμηθώ και να μη ξυπνήσω ποτέ.
Αυτές οι στιγμές που έχω νεύρα χωρίς λόγο και ξεσπάω στους γύρω μου. Όλα μου φταίνε. Όλα και όλοι. Γιατί κανένας δεν είναι εσύ. Γιατί εσύ είσαι ένας και μοναδικός, είσαι στη καρδιά μου και κάθε λεπτό στο μυαλό μου.
Πόσο να αντέξει μια καρδιά που πονάει συνεχώς;
Μου λείπεις, σ’ αγαπώ.
Θα κάνω ότι μπορώ να είσαι χαρούμενος και περήφανος για εμένα.
Να μ’ αγαπάς και να με προσέχεις, μέχρι να ξανά βρεθούμε..
Είσαι πάντα εδώ, το ξέρω, πάντα στο πλευρό μου!