Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ιδέα από πού να αρχίσω! Είμαι η Μαρία, είμαι 25 χρόνων! Είμαι παντρεμένη και έχω μια κόρη σχεδόν 2 χρόνων. Νιώθω πάρα πολλές φορές ότι έχω κατάθλιψη και έχω παρατηρήσει ότι μόλις μείνω μόνη μου μπορώ να φάω τα πάντα μέσα στο σπίτι. Είναι κάποιο σύνδρομο εγκατάλειψης?! Εν αντιθέσει όταν είμαι έξω με φίλους ή με την οικογένειά μου, που δυστυχώς μένουν αρκετά μακριά μου, δεν ασχολούμαι καν με το θέμα φαγητό. Το ίδιο συνέβαινε κ όταν ήμουν στη δουλειά, την οποία αναγκαστικά σταμάτησα πριν περίπου 1 μισή εβδομάδα λόγω εξεταστικής.
Ένα μεγάλο κεφάλαιο είναι πιστεύω κ ο σύζυγος μου. Είναι 7 χρόνια μεγαλύτερος από εμένα. Γνωριστήκαμε στη δουλειά το 2016. Δουλεύουμε σε ένα ξενοδοχείο, εγώ ως υπεύθυνη στο μπιτς μπαρ κ εκείνος ως συντηρητής. Τότε ήμουν σε μια άλλη σχέση (από το 2011) και δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό να κοιτάξω αλλού στο εν λόγω μέρος, παρόλο που το συνήθιζα η αλήθεια είναι… Τέλος πάντων, η σχέση μας ξεκίνησε το 2017, την επόμενη σεζόν που επέστρεψα στο ξενοδοχείο αυτό, και όντας στα χωρίσματα. Το άσχημο είναι ότι ο σύζυγος μου την προηγούμενη σεζόν είχε κάνει κάτι με την αδερφή μου,η οποία είναι δύο χρόνια μικρότερη μου κτην είχα πάρει μαζί μου να δουλέψουμε. Αυτό είναι που πιστεύω ότι δεν θα ξεπεράσω ποτέ. Κ οι δύο λένε ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό όμως αυτό είναι που με τρώει κάθε μέρα, δηλαδή το πώς μπόρεσα εγώ να κάνω κάτι τέτοιο στον πιο αγαπημένο άνθρωπο της ζωής μου. Δεν θα προσπαθήσω να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. Είμαι απαράδεκτη και πιστεύω ότι ότι άσχημα πράγματα μου συμβαίνουν είναι λόγω αυτού που έκανα στην αδερφή μου. Πείτε το Θεό, κάρμα, οτιδήποτε.. επίσης να αναφέρω ότι ποτέ δεν ήθελα παιδιά, καθώς εγώ με την αδερφή μου είχαμε μεγαλώσει τις δύο μικρότερες αδερφές μας. Η κόρη μας έτυχε να έρθει. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι ακόμα κ αυτή είναι η τιμωρία μου. Νιώθω απαίσια κ βουρκωνω αυτή τη στιγμή που το γράφω αυτό γιατί την λατρεύω. Όμως δεν ήταν στα σχέδια μου. Φαινομενικά έχω την τέλεια ζωή. Δουλειά, ωραίο σπίτι με κήπους κ πισίνες, τώρα χτίζουμε κ τ μεγάλο μας σπίτι για να είμαστε άνετα, ο σύζυγος μου είναι παραπάνω από καλός μπαμπάς με την κόρη μας, δουλεύει πολύ για να μας έχει στα “όπα όπα” , δόξα το Θεό ζούμε άνετα, όμως εγώ κ πάλι δεν είμαι ευχαριστημένη. Είμαι αχάριστη?! Η αίσθηση που έχω είναι ότι δεν με σέβεται κάνεις εδώ. Θεωρώ ότι έχει πολύ να κάνει με την χαμηλή αυτοεκτίμηση που εχω , αλλά κ ο άντρας μου μου έχει πει πολλές φορές πράγματα πάνω στον τσακωμό πολύ βαριά, τα οποία μετανιώνει και μου ζητάει συγνώμη, όμως εμένα έχουν χαρακτει μέσα μου. Νομίζω ότι επειδή δεν προέρχομαι από πλούσια οικογένεια κ ότι έχω καταφέρει ως τώρα τα έχω καταφέρει μόνη μου, και ως εκ τούτου δεν μπορώ πχ να βοηθήσω στα έξοδα του χτισίματος του σπιτιού, δεν με έχουν σε υπόληψη. Μιλάω στον πληθυντικό γιατί εννοώ τον σύζυγό μου κ τους γονείς του..οι άνθρωποι βέβαια δεν μου έχουν πει ποτέ κακή κουβέντα κ με έχουν σαν παιδί τους. Όμως δεν ξέρω έχω αυτή την αίσθηση.
Κάτι άλλο που εγώ θεωρώ ότι τους έχει επηρεάσει, είναι η οικογενειακή μου κατάσταση..οι γονείς μου έχουν χωρίσει με πολύ άσχημο τρόπο από το 2010, νομίζω. μου έχουν πει όμως ότι εάν είναι δική μου επιλογή το ότι δεν θαλω να μιλήσω στον πατέρα μου, αυτοί το δέχονται και με στηρίζουν. Δεν τους κατηγορώ, ίσα ίσα τους δικαιολογώ, γιατί είναι αγράμματοι και αμόρφωτοι άνθρωποι και πιστέψτε με δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά. Έχουν μάθει να δουλεύουν από πολύ μικροί και έχουν φτιάξει μια διόλου ασήμαντη περιουσία. Έχουν περάσει κ πολλά με τον αδελφό του συζύγου μου, ο οποίος είναι 2 χρόνια μικρότερος μου, και είχε κάποια θέματα υγείας όταν ήταν μικρός. Παρόλο που δεν ήξεραν, η πεθερά μου τον πήγε στους καλύτερους γιατρούς κ αν δεν ξέρεις ότι είχε αυτά τα θέματα νοητικής λειτουργίας βλέπεις έναν φυσιολογικοτατο νέο.
Αυτό που ανέφερα στην αρχή με το σύνδρομο εγκαταληψης πιστεύω ότι πηγάζει από τον άσχημο τρόπο με τον οποίο σας είπα ότι χώρισαν οι γονείς μου. Εν συντομία, ο πατέρας μου μια ωραία πρωία έφυγε με την αλβανικής καταγωγής εξωσυζυγική του σχέση και άφησε 4 παιδιά με μια άνεργη μητέρα. Ωστόσο μάλλον δεν είχε σκοπό να μας ενημερώσει, μέχρι τη στιγμή που τον πήρε η αδελφή μου για να κρατάει κάτι στο σπίτι το μεσημέρι που θα επέστρεφε, κι εκεί της είπε ότι δεν θα γυρίσει ξανά στο σπίτι. Τέλειο?! Περιττό να σας πω ότι σαν μεγαλύτερη τι πήρα τηλέφωνο και του φώναζα, χωρίς όμως να θυμάμαι τι του έλεγα. Γενικά δεν πίστευα ότι θα με πείραζε, καθώς ποτέ δεν ήμασταν κοντά κυρίως γιατί τον φοβόμασταν. Ήταν πάντα βίαιος, με εμάς όχι τόσο, όσο με την μαμά. Αμέτρητες οι φορές που είτε επέστρεφε μεθυσμένος, είτε πηγαίναμε κάπου και μεθούσε κ μετά ως συνέπεια χτυπουσε την μαμά. Ξύλο είχε φάει κ αυτός από την οικογένεια του, ξύλο έμαθε να δίνει. Αυτό που δεν μπορούσα να συγχωρήσω στη μαμά μου ήταν ότι ενώ χωριζαν ανά τακτά διαστήματα, συνήθως πριν από κάθε παιδί, εκείνη τον συγχωρούσε ξανά κ ξανά..ισβς να ένιωθε ότι δεν είχε την κατάλληλη στήριξη από την γιαγιά μου κ την θεία μου. Είναι η μόνη που δικαιολογώ κ καταλαβαίνω.. φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση εγώ να ανεχτώ κάτι αντίστοιχο από τον σύζυγό μου και να βάλω το παιδί μου στην διαδικασία που βρέθηκα εγώ ως παιδί. Αυτός είναι κ ο λόγος που αγχώνομαι. Γιατί εγώ ξέρω πως θα διαχειριστώ έναν χωρισμό. Ο σύζυγος μου όμως που έχει μεγαλώσει εντελώς διαφορετικα, πιστεύω θα με κατηγορεί στο παιδί κ θα το στρέψει εναντίον μου. Τώρα το ξέρω ότι σκέφτομαι βλακείες γιατί δεν έχουμε φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο ποτέ, απλά κάνω υποθέσεις στο μυαλό μου, έτσι ώστε να είμαι προετοιμασμένη για παν ενδεχόμενο…Δυστυχώς με καλεί το καθήκον. Μπορώ να μιλάω για ώρες ατελείωτες για την ζωή μου.
Από τον/την:Μαρία
Αγαπητή Μαρία,
Σε ευχαριστούμε για το μοίρασμά σου!
Θίγεις αρκετά θέματα που απαιτούν περαιτέρω συζήτηση , γι αυτό και κρίνω απαραίτητο-ανακουφιστικό σίγουρα για εσένα-να επισκεφτείς ειδικό ψυχικής υγείας, είτε μόνη είτε μαζί με τον σύζυγό σου.
Το κλειδί είναι να βρεις τι είναι αυτό που θέλεις πραγματικά.
1. Ψάξε μέσα σου
Μπορεί να νιώθεις ότι η απάντηση στο τι σε κάνει αληθινά χαρούμενη κρύβεται πίσω από ένα παχύ στρώμα ομίχλης, μα η ψυχή και η καρδιά σου ξέρουν σίγουρα. Γι’ αυτό, το πρώτο βήμα που χρειάζεται να κάνεις είναι μια ειλικρινής κουβέντα με τον εαυτό σου. Αναρωτήσου, τι σου αρέσει πραγματικά να κάνεις; Τι σε κάνει να χαμογελάς; Ποιες είναι οι στιγμές που νιώθεις σαν ο χρόνος να σταματά και αυτό με το οποίο ασχολείσαι σε ρουφάει τόσο ώστε να χάνεις την αίσθηση του τι συμβαίνει γύρω σου; γράψε ό,τι σου έρχεται στο μυαλό, χωρίς να σκέφτεσαι συντακτικό, γραμματική και ορθογραφία.
2. Προετοιμάσου να αμφισβητήσεις ακόμα κι ό,τι θεωρούσες δεδομένο
Η γνώση δεν βρίσκεται στον λογικό σου νου, αλλά μέσα στην καρδιά σου.
Να θυμάσαι: το πιο σημαντικό από όλα είναι να αγαπάς τον εαυτό σου καθώς αυτό περνάει και στο παιδί σου.
