Στα 19 μου ερωτεύτηκα πολύ δυνατά. Είναι αυτό που τον βλέπεις και τρέμεις αυτό που όσο είναι κοντά σου ή και στο μυαλό σου καμία φορά δυσκολεύεσαι να αναπνευσεις. Ναι ξερω και γω τα κοροιδευα αυτά αλλά μου συνέβη και φρικαρα. Αυτός 42 χωρίς δεσμεύσεις αλλα 42 κι αυτό ήταν πρόβλημα μιας και ντρεπόταν μου ήταν μαζί μου λόγω της ηλικιακής διαφοράς μας και για 2,5 χρόνια ήμασταν κάθε μέρα όλη μέρα σε ένα δωμάτιο. Είμαι και γω δύσκολος άνθρωπος και γκρινιάζω πολύ αλλά κάθε φορά που λέω ότι δεν πρέπει ουτε και θελω να ξαναγκρινιαξω κρατάει μόνο λίγο. Στα τελευταία μας οι καυγαδες ήταν πραγματικά σκληροί. Να σημειώσω εδώ ότι τσακωνομασταν σχεδόν μέρα παρά μέρα. Έβρισκα πάντα κάτι να γκρινιάξω μα πάντα όλο πήγαζε από το ότι δεν μου έφτανε που με ήθελε ετσι και τώρα ξερω ότι με ήθελε πολύ όσο μπορεί να μη με θελήσει κανένας άλλος στη ζωή μου. Μετά από 2,5 χρόνια και αφού παλεύαμε μισό χρόνο να χωρίσουμε γνώρισα κάποιον. Δεν τον ερωτεύτηκα δεν ένιωσα κάτι εκείνος με πλησίασε και τον γνώρισα. Αυτό που γνώρισα με έκανε να νιώθω ασφάλεια. Δεν ήταν τα λεφτά Ούτε τίποτα τέτοιο. Δεν με νοιάζουν αυτά. Αλλά έμοιαζε άντρας παλιάς κοπής όπως τον ονειρεύομαι τρυφερός και δεν σταμάτησε να μου δείχνει πόσο με θέλει και αυτό με σκλαβωνε. Όταν κατάλαβα ότι θέλω να τον γνωρίσω χώρισα ή μάλλον δεν ξαναδιεκδικησα να είμαι άλλο μαζί του. Με αυτόν τον άνθρωπο που μπήκε στη ζωή μου μείναμε μαζί από τον πρώτο μήνα. Ήξερα πια ότι αυτός θα είναι ο άντρας μου και πατέρας των παιδιών μου. Γνωρισα τους δικους του και κείνος τους δικούς. Είχα ότι ήθελα. Η μαμά του όμως δεν με ήθελε γιατί φοβόταν μάλλον ότι ο προστάτης της μιας και ο άντρας δεν ζει θα έφευγε από δίπλα της. Εκείνος έτσι μεγαλωμένος δεν μπορούσε να μην τρώει κάθε σκ στη μαμά και μέσα του ήθελε να πάμε να μείνουμε όλοι μαζί. Εγώ όμως δεν το ήθελα. Το υπεμενε αλλά δύσκολα. Ο κακός μου εαυτός τον έδιωξε όμως και αυτον από κοντά μου μιας και οι εντάσεις που μας προκαλούσε η μανα του με γονατισαν και σε συνδυασμό με κάποια Οικονομικά ζόρια οι καυγάδες γίνονταν σκληροί. Κάθε φορά που τσακωνομασταν έντονα του ζητούσα να πάει να μείνει στη μάνα του αλλα δεν το ήθελα. Ήθελα να μου πει ότι δεν φεύγει από δίπλα μου και να με πάρει μια αγκαλιά. Μια μέρα ήρθε στο σπιτι μας και μου είπε ότι έχει να μου κάνει μια πρόταση. Μόνο που η πρόταση ήταν τελεσίγραφο. Η πάμε να μείνουμε μαζί της η χωρίζουμε. Διάλεξα το 2ο γιατί ήξερα ότι αν πήγαινα εκεί θα μας χωριζε εκείνη και θα με πετούσε και στο δρόμο ενώ έτσι είχα το σπίτι μου τουλάχιστον. Δεν έχω κανέναν δικό μου στην πόλη που μένω μιας και οι γονείς μου μένουν στο νησί από όπου κατάγομαι. Έχουν περάσει 4 μήνες από την μέρα που με άφησε αλλά κατά τη γνώμη του εγώ τον έδιωξα. Αυτούς τους μήνες τον παρακάλεσα τόσο πολύ να γυρίσει εξεφτελησα εμένα αλλά δε με νοιάζει. Πέρασα διαφορα στάδια αρρώστησα έκλαψα χτυπήθηκα αλλά νιώθω χειρότερα. Τον αγάπησα πολύ ονειρεύτηκα μαζί του και γκρεμίστηκαν όλα. Του στέλνω συνεχώς δεν μπορώ να πιστέψω ότι μου φέρεται έτσι. Από τη μια μου λέει ότι δεν έχει αγαπήσει τίποτα άλλο έτσι και Ούτε πρόκειται και από την άλλη αδιαφορεί παντελώς για μένα. Στους 4 μήνες δεν μου έστειλε Ούτε μια φορά ενώ εγώ συνέχεια αλλά ακόμη και τώρα διατινεται ότι με αγαπά με όση δύναμη έχει μέσα του. Δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του δεν τρέμω όταν τον βλέπω αλλά τον αγαπώ και αγαπώ και ζωη μου μαζί του. Πλέον έχω κλονιστεί. Νομίζω ότι όλοι φεύγουν από δίπλα μου αλλά δεν ξερω νομίζω ότι τους δείχνω ότι έχω μέσα μου. Δεν ξερω. Έχω χάσει εμένα δεν γελάω πια μόνο κλαίω και δεν ξερω τι να κάνω. Είμαι 24 τώρα αλλά νιώθω ότι δεν θέλω να δοκιμάσω κάτι άλλο. Με αυτόν ήθελα να περάσω τη ζωή μου και τώρα δεν την θέλω καν. Και το πιο τρομακτικό από όλα είναι ότι αν τώρα έρθει μόνος του εδώ δεν ξερω αν θέλω να είμαι ξανά μαζί του. Και τρελαίνομαι… help please!
Από τον/την: Μαρία
Αγαπητή Μαρία,
Καταρχάς σε ευχαριστούμε για το θάρρος και τη θέλησή σου, να μοιραστείς μαζί μας τις πολύ σημαντικές αυτές σκέψεις σου.
Από τα όσα μας έχεις γράψει καταλαβαίνω πως κάνεις πολλές σκέψεις, βιώνεις πολύ έντονα συναισθήματα, τα οποία κάποιες φορές ενδεχομένως σου είναι δύσκολο να τα διαχειριστείς. Πολλές φορές οι σκέψεις που κάνουμε, επηρεάζουν το συναίσθημά μας, τα σωματικά μας συμπτώματα και στη συμπεριφορά μας κι έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.
Οι άνθρωποι όσο μεγαλώνουμε, βιώνουμε με διαφορετικό τρόπο τις καταστάσεις και η κάθε ηλικία απ’ την οποία περνάμε είναι εξίσου σημαντική. Ωστόσο μεγαλώνοντας και «ωριμάζοντας», θα «βλέπεις» τις καταστάσεις από μία άλλη οπτική γωνία και ίσως συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα, ίσως προχωρήσεις σε αλλαγές. Από την άλλη ίσως και όχι.. αυτό δεν είναι κακό, καθώς ο καθένας από εμάς δρα με τρόπους που κατά βάση έχει μάθει πως είναι λειτουργικοί για εκείνον.
Σχετικά με την πρώτη σχέση που αναφέρεις, όπως έγραψες όταν ξεκίνησε ήσουν 19 ετών, ίσως αν την ξεκινούσες στην ηλικία των 24άρων, να δρούσες τελείως διαφορετικά μέσα σε αυτή, όπως και ο σύντροφός σου που ήταν 42, την προσέγγιζε (τη σχέση) εντελώς διαφορετικά. Αν δύο άνθρωποι συμφωνούν, η διαφορά ηλικίας δε διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, όμως μπορείς να αναρωτηθείς –πέρα από τα έντονα συναισθήματα που ένιωθες για εκείνον τον άνθρωπο-, αν υπήρχε όντως συμφωνία στα θέλω σας. Ωστόσο απ’ ότι ανέφερες οι επιθυμίες σας ήταν διαφορετικές και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό, οπότε γι’ αυτό το λόγο οι δρόμοι σας χωρίστηκαν.
Σχετικά με το δεύτερο σύντροφό σου που αναφέρεις, θα πω ξανά πως ήταν απόλυτα σεβαστή η επιθυμία σου και ήταν δικαίωμά σου να μην θες να συμβιβαστείς με κάτι το οποίο έκρινες πως θα σε πίεζε ή πως δε θα σου ταίριαζε.
Θα πρότεινα να δεις τις καταστάσεις αυτές περισσότερο ως αφορμές για να συσκεφθείς με τον εαυτό σου σχετικά με τα όσα προηγήθηκαν. Η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε αυτή την περίοδο δεν βοηθάει –κυρίως ψυχολογικά-, ωστόσο μπορείς να μετατρέψεις τα μειονεκτήματα σε πλεονεκτήματα και να ασχοληθείς περισσότερο με τον εαυτό σου, να τον αντιμετωπίσεις, να τον μάθεις, να τον αγαπήσεις. Το να ακούς και να συμφωνείς με τις «επικριτικές φωνές-σκέψεις» σου (πχ. «Νομίζω ότι όλοι φεύγουν από δίπλα μου») δεν είναι βοηθητικό, καθώς όλο αυτό που σκέφτεσαι γενικεύεται. Αντίθετα θα σου πρότεινα να βρεις εκείνες τις «φωνές-σκέψεις» που σε επικροτούν και σου δίνουν την εναλλακτική λύση. Μπορείς επομένως να σκεφτείς καταστάσεις που κάποιο πρόσωπο ήταν δίπλα σου και δεν έφυγε από κοντά σου.
Αν δεις πως η διάθεσή σου εξακολουθεί να μη βελτιώνεται, θα ήταν ωφέλιμο να επισκεφθείς κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας, ώστε να συζητάς με μία συχνότητα για ο,τι σε απασχολεί.
Ελπίζω να κατάφερα να σε βοηθήσω έστω και λίγο μέσα από το κείμενό μου και να σου έδωσα τροφή για σκέψη.
