Έφτασα 40 κ δεν κατάφερα να φτιάξω ένα φιλικό κύκλο, μια οικογένεια δηλαδή που να με καλύπτει όσο χρειάζομαι αφού απ’ την βιολογική μου οικογένεια δεν πήρα την αγάπη που χρειάζομαι. Αισθάνομαι αποτυχημένη. Μόνη αισθανόμουν πάντα ούτως η άλλως. Την τελευταία χρονιά, δεν ζω τίποτα, απλώς επιβιώνω. Είναι πολλές οι φορές που αισθάνομαι ότι δεν αντέχω, αλλά αντέχω. Δεν ξέρω γιατί το γράφω αυτό.
Αγαπημένη φίλη,
χαίρομαι που έλαβα το μήνυμά σου και μου μετέδωσες κάπως τις σκέψεις σου!! Μπράβο σου αρχικά, που έγραψες αυτά που πραγματικά σε προβληματίζουν ακόμη κι αν για κάποιον ξένο ακούγονται σκληρά τα όσο γράφεις για τον εαυτό σου. Μίλησες για το συναίσθημά σου και αυτό είναι κάτι αξιοσέβαστο!
Χαίρομαι επίσης που έχεις σκεφτεί τη ζωή σου και έχεις ανακαλύψει την αδυναμία ίσως όσων βρέθηκαν γύρω σου να καλύψουν τις ανάγκες σου. Θέλω να σε διαβεβαιώσω πως ο καλύτερος άνθρωπος για να καλύψει τις ανάγκες μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Ακόμα και η κοινωνικότητα, ξεκινάει από εμάς τους ίδιους και έπειτα επικοινωνείται στο κοινωνικό σύνολο, στην οικογένεια, στους φίλους και γνωστούς. Όπως λες μόνη αισθανόσουν πάντα, φαντάζομαι ακόμη και όταν γύρω σου είχες φίλους. Κι εδώ αναρωτιέμαι, πώς οδηγήθηκες να σκέφτεσαι πως η μοναξιά μερικές φορές είναι ίδια με την αποτυχία; Για ποιο λόγο ένας άνθρωπος μόνος δεν μπορεί να είναι επιτυχημένος; Τι σημαίνει για σένα να είσαι μόνη; Και κυρίως, μέχρι ποια ηλικία έχει δικαίωμα ο άνθρωπος να κάνει φίλους και να μην αισθάνεται μοναξιά; Υπάρχει άραγε μια ημερομηνία λήξης, μετά το πέρας της οποίας πορεύεσαι σταθερά με έναν κύκλο ανθρώπους δίπλα σου χωρίς να τους επιτρέπεις να φύγουν ή να μπουν καινούριοι στη ζωή σου; Θα μου άρεσε πολύ να συζητούσα μαζί σου αυτά τα ερωτήματα!
Τα αισθήματα της μοναξιάς και της αποτυχίας είναι ισχυρά στη ζωή σου και νιώθω ότι σε βασανίζουν. Είναι αναμενόμενο, δεδομένων και των όσων όλοι ζήσαμε αυτή την τόσο δύσκολη χρονιά, και ζούμε ακόμα, να νιώθεις πως δεν ζεις τίποτα και απλά επιβιώνεις. Η καραντίνα και η απομόνωση έχουν στερήσει σε όλους μας πολλά, έχουμε φοβηθεί για πολλά και έχουμε χάσει αγαπημένες μας ασχολίες και δραστηριότητες. Το να αισθάνεσαι αποτυχημένη, είναι ένα συναίσθημα που οφείλουμε να δεχτούμε χωρίς όμως να καταλαβαίνω και πολλά αυτή τη στιγμή γύρω από τον λόγο για τον οποίο το σκέφτεσαι με τέτοιο τρόπο. Αναφέρεις πως έφτασες 40 και δεν κατάφερες να κάνεις κάτι, ωστόσο στα δικά μου μάτια η διατύπωση λίγο αλλάζει. Κατάφερα και έφτασα 40 χρονών και τα πράγματα δεν είναι όπως τα περίμενα, ή όπως τα είχα προγραμματίσει/σκεφτεί. Αυτό κατά έναν τρόπο διαβάζω εγώ. Όλες εκείνες τις φορές που αισθάνθηκες ότι δεν τα καταφέρεις, τα κατάφερες και θα συνεχίσεις να τα καταφέρνεις!!
Θα ήθελα επίσης, να σχολιάσω την τελευταία σου πρόταση: δεν ξέρω γιατί το γράφω αυτό! Είναι η αισιόδοξη σου πλευρά αυτή για εμένα. Κάτι μέσα σου αισθάνεται πως δεν σου αξίζει όλη η στεναχώρια που βιώνεις, κάτι μέσα σου λέει πως κάτι πρέπει να κάνεις γι αυτό, χρειάζεσαι κάποιον να σε βοηθήσει. Θέλω, αν αυτό είναι που αποφασίσεις, να πάρεις θάρρος από το Ψtalk και να μου στείλεις προσωπικό μήνυμα, ώστε να συζητήσουμε όλα αυτά που σε απασχολούν. Μπορείς να βρεις τα στοιχεία μου μέσω του προφίλ μου στην συγκεκριμένη πλατφόρμα. Είμαστε εδώ για να βοηθάμε τον κόσμο να διατηρεί την ψυχική του υγεία και τα συναισθήματα που εκφράζεις αυτή τη στιγμή, είμαι σίγουρη πως σε έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό. Είναι άδικο, να επιτρέπεις να σου συμβαίνει αυτό και να μένεις στάσιμη σε αυτή την κατάσταση. Δεν είσαι μόνη!
Εύχομαι με την απάντησή μου να σου έδωσα τροφή για σκέψη και να σε προβλημάτισα για την πηγή από την οποία προκύπτουν τα αισθήματα που βιώνεις αυτή τη στιγμή! Παραμένω διαθέσιμη για ό,τι άλλο σε προβληματίσει και χρειαστείς να συζητήσεις. Καλή συνέχεια σε όλα.
