Γειά σας! Τα τελευταία δύο χρόνια, δεν έχω φίλους για να βγω έξω κι έχω παρά πολύ άγχος για ό τι καινούργιο μου συμβαίνει στη ζωή μου, δηλαδή αγχώνομαι με το παραμικρό για κάτι ασήμαντο και αυτά τα δύο θέματα που με απασχολούν με κάνουν κάποιες φορές να θέλω να πεθάνω.
Aπό την: Δέσποινα
Αγαπητή Δέσποινα,
σ’ ευχαριστούμε πολύ που αποφάσισες να μοιραστείς μαζί μας τις ανησυχίες σου και θα προσπαθήσω να σου απαντήσω όσο πιο ουσιαστικά μπορώ, δεδομένου ότι οι πληροφορίες που αποφάσισες να μοιραστείς μαζί μας είναι πολύ λίγες.
Διαβάζοντας το κείμενό σου αισθάνθηκα ότι βιώνεις μια πολύ δύσκολη κατάσταση που σε στενοχωρεί. Επίσης, σε αισθάνθηκα πολύ κουρασμένη δίνοντάς μου την εντύπωση πως καταβάλεις καθημερινά πολλή ενέργεια και προσπάθεια. Οι σκέψεις θανάτου που αναφέρεις φανερώνουν αυτήν την εσωτερική πίεση καθώς επίσης και μια αίσθηση αδιέξοδου που το μόνο που μπορεί να επιφέρει ανακούφιση είναι κάτι τόσο τελειωτικό όπως είναι ο θάνατος.
Αναφέρεις πως η έλλειψη κοινωνικού δικτύου συμβαίνει τα τελευταία δυο χρόνια στην ζωή σου. Αναρωτιέμαι πώς ήταν τα πράγματα πριν. Υπήρχαν φίλοι στην ζωή σου; Τι συνέβη και αυτό άλλαξε; Ποια ήταν η δική σου συμπεριφορά στην σχέση με τους φίλους σου και αν έχει συμβεί κάτι που σας έκανε να απομακρυνθείτε, πώς εσύ αντέδρασες σε αυτό; Τι προσδοκίες έχεις από τις φιλίες σου και πόσο κοντά έρχεσαι μαζί τους; Ίσως, προσπαθώντας να απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις ανακαλύψεις κάποια μοτίβα συμπεριφορών είτε των φίλων σου είτε δικά σου που ρίχνουν λίγο φως στις κοινωνικές σου σχέσεις. Αναφέρεις ωστόσο στο κείμενό σου πώς δεν έχεις φίλους που θα σε συνοδεύσουν σε κάποια έξοδο και αναρωτιέμαι εάν υπάρχουν άλλοι φίλοι/συγγενείς/συνάδελφοι/ συμμαθητές/διαδικτυακοί φίλοι με τους οποίους η φιλία σας περιορίζεται σε άλλα ενδιαφέροντα και όχι κατά ανάγκη στην βόλτα και στον καφέ. Αν υπάρχουν, πώς νιώθεις εσύ με αυτό;
Κάπου εδώ ωστόσο θα προσπαθήσω να εντάξω και το θέμα του άγχους που αναφέρεις. Παρατηρώ ωστόσο μια αντίφαση στον λόγο σου. Δηλαδή από την μια ακούω ένα κομμάτι σου που λέει πως δεν έχεις κύκλο φίλων και από την άλλη ακούω ένα άλλο κομμάτι σου που λέει πως αγχώνεται μπροστά σε οτιδήποτε καινούργιο. Και σκέφτομαι πως η απόκτηση φίλων είναι μια νέα εμπειρία που προϋποθέτει άνοιγμα και μοίρασμα. Μήπως κάπου εκεί μπαίνει και κάποιο ζήτημα σχετικά με την εικόνα του εαυτού που εμποδίζει τις κοινωνικές σου σχέσεις; Τι σκέφτεσαι όταν γνωρίζεις πρώτη φορά έναν άνθρωπο; Υπάρχει κάτι που σε δυσκολεύει στις γνωριμίες; Από την άλλη είναι σημαντικό να διερευνήσεις τι είδους ανθρώπους θέλεις εσύ για φίλους και κατά πόσο οι φίλοι μπορούν να ανταποκριθούν στις δικές σου ανάγκες και θέλω.
Καταλαβαίνω αγαπητή Δέσποινα, πόσο δύσκολο είναι να βιώνεις καθημερινά άγχος στην ζωή σου ακόμα και όπως λες για μικρής σημασία πράγματα. Σκέφτομαι ωστόσο αν είναι πράγματι ασήμαντα αυτά που σου προκαλούν άγχος. Το άγχος σε φυσιολογικά επίπεδα αποτελεί μια φυσιολογική αντίδραση απέναντι σε κάποιο στρεσογόνο γεγονός. Φαίνεται όμως από το κείμενό σου πώς το άγχος που βιώνεις είναι συνεχές και πως υπάρχει μια δυσκολία στη ρύθμισή του. Θα σε προέτρεπα να καταγράψεις όλα εκείνα τα γεγονότα που σε αγχώνουν καθώς επίσης και τους λόγους που εικάζεις ότι συμβαίνει. Αυτό θα σε βοηθήσει να έρθεις σε επαφή με ένα κομμάτι σου που ίσως μέχρι τώρα αγνοείς. Σε αυτήν την προσπάθεια και δεδομένου των σκέψεων θανάτου, θα μπορούσε να βοηθούσε και η επίσκεψη σε έναν ψυχολόγο, ο οποίος με τις κατάλληλες θεραπευτικές παρεμβάσεις θα σε βοηθούσε να ρυθμίσεις το άγχος και να φέρεις στην επιφάνεια και άλλα κομμάτια του εαυτού σου που θα σε βοηθούσαν να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες σου.
Ελπίζουμε να σου φάνηκαν βοηθητικά τα σχόλια μου. Παραμένουμε στην διάθεσή σου για οτιδήποτε άλλο χρειαστείς.
