Χρόνια τώρα ακούγονται συχνά οι παρακάτω φράσεις όταν κάποιος ειδικός εξισώνει την σωματική τιμωρία με κακοποίηση : ”Εγώ έφαγα ξύλο από τους γονείς μου και βγήκα μία χαρά”, ” Λίγο ξύλο χρειάζεται για να πειθαρχήσει το παιδί”, ”Αν δεν χτυπάς το παιδί σου δεν θα σε σέβεται όταν μεγαλώσει”. Πριν όμως αναλύσουμε γιατί αυτές οι φράσεις είναι αυταπόδεικτα στοιχεία του προβλήματος θα εξηγήσουμε γιατί η σωματική τιμωρία είναι αναμφίβολα -κακοποίηση-, καθώς η διαχωριστική γραμμή είναι πολύ, πολύ λεπτή. Αρχικά, οποιαδήποτε επιθετική πράξη καταστρέφει την παραμικρή εμπιστοσύνη του παιδιού προς τον ενήλικα, καθώς οι ενήλικες, εκμεταλλευόμενοι, αδίκως, την τρωτότητα των παιδιών και την άνιση ισχύ μεταξύ τους, δείχνουν πως δεν σέβονται το παιδί ως άτομο με νου και ενσυναίσθηση, που μπορεί να κατανοήσει ότι έσφαλε με κάποια διορθωτική συμπεριφορά, αλλά προβαίνουν απευθείας σε σωματική τιμωρία, συνεχίζοντας έτσι εναν φαύλο κύκλο (οι περισσότεροι γονείς που εκτελούν σωματική τιμωρία έχουν κατά μεγάλο ποσοστό υποστεί το ίδιο). Αυτού του είδους η τιμωρία αποτελεί απευθείας έκφραση της αποτυχίας του γονέα να διορθώσει μία συμπεριφορά χρησιμοποιώντας εποικοδομητικά μέτρα και παρεμβάσεις. Επομένως, η πειθαρχεία που επιβάλλεται με θυμό συνεπάγεται έναν γονέα που δεν λειτουργεί λογικά, και θέτει χωρίς δισταγμό το παιδί του σε μια δυνητικά πολύ επικίνδυνη κατάσταση. Οι επιπτώσεις είναι μακροπρόθεσμα επιβλαβείς και καταστροφικές, και για τον ίδιο τον γονέα, ο οποίος καλλιεργεί εν αγνοία του την μνησικακία του παιδιού προς το πρόσωπό του, του διδάσκει πως ο μόνος τρόπος πλεύσης σε αυτόν τον κόσμο είναι η επιβολή της βίας, ενώ του δημιουργεί μία πληθώρα ψυχολογικών διαταραχών όπως Διαταραχές Άγχους, Μετα-τραυματική Αγχώδη Διαταραχή, Κατάθλιψη, Διατροφικές Διαταραχές, και φυσικά Διαταραχές Προσωπικότητας. Κατά παρόμοιο τρόπο, η σωματική τιμωρία συνδέεται άμεσα με την βία κατά του/της συντρόφου στην ενήλικη ζωή, λόγω της έλλειψης σεβασμού, απώλεια της αυτορρύθμισης και του αυτοελέγχου, ανισορροπία ισχύος και θυματοποίηση.
Τις περισσότερες φορές, οι ενήλικες που χρησιμοποιούν την σωματική τιμωρία ως διορθωτική συμπεριφορά αντιμετωπίζουν οι ίδιοι διαταραχές εθισμού οι οποίες επηρεάζουν την συμπεριφορά τους, Σε αυτές ειδικά τις περιπτώσεις κρίνονται εξ’αρχής ακατάλληλοι για να γίνουν γονείς τουλάχιστον πριν υποβληθούν σε κάποιας μορφής παρέμβαση από ειδικό. Δεν πρέπει να παραληφθεί πως σωματική τιμωρία δεν είναι μόνο ”το ξύλο”. Το να αναγκάζουμε ένα παιδί να καταπιεί επιβλαβλείς ουσίες (π.χ να πλύνει το στόμα του με σαπούνι επειδή είπε ψέμματα), να το υποχρεώνουμε να μείνει πολλές ώρες όρθιο σε άβολη θέση, να το κλειδώσουμε σε έναν περιορισμένο χώρο,είναι μορφές κακοποίησης. Το θετικό είναι πως παρά την μερίδα ανθρώπων που προσπαθούν να εκλογικεύσουν αυτήν την συμπεριφορά επειδή οι ίδιοι δεν έχουν επουλωθεί ψυχολογικά όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η σωματική τιμωρία έχει αρχίσει να να αποκτά πολλούς εχθρούς στις αναπτυγμένες χώρες, με την Σουηδία να την απαγορεύει από το 1979. Κλείνοντας, πρέπει να τονίσουμε πως η πειθαρχεία θα πρέπει να δίνει έμφαση στην διδασκαλία της επιθυμητής συμπεριφοράς μέσω θετικών προσεγγίσεων. Οι σωστοί κανόνες και τα όρια παρέχουν δομή στα παιδιά και καλλιεργούν την αυτορρύθμιση τους.
