Τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα έχουμε ακούσει κατά καιρούς εγκλήματα μητροκτονίας και πατροκτονίας που έχουν συγκλονίσει τον πληθυσμό. Παρότι το ποσοστό αυτών των εγκλημάτων δεν είναι μεγάλο ,η εμφάνιση αυτών αναπόφευκτα προκαλεί πληθώρα συναισθημάτων και περιέργεια. Αυτό που προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το φαινόμενο είναι ότι δράστες είναι ενήλικες αλλά και ανήλικοι. Ένας ανήλικος δράστης μιας εγκληματικής ενέργειας σαφώς μας κάνει να αναρωτηθούμε ακόμα πιο έντονα τις αιτίες.
Γενικά, η πατροκτονία και η μητροκτονία είναι από τα πιο σπάνια εγκλήματα που αντιπροσωπεύει περίπου το 2% στις Δυτικές χώρες και όσον αφορά τις ενδοοικογενειακές ανθρωποκτονίες αποτελούν το 10% . Η συχνότερη μορφή είναι η πατροκτονία με δράστη τον γιό ενώ μάλιστα και στις δύο περιπτώσεις οι άνδρες αποτελούν πάνω από το 85%. Από την άλλη σπανιότερη μορφή είναι η μητροκτονία με δράστη την κόρη.
Οι ανήλικοι δράστες βρίσκονται συνήθως στην μετεφηβική ηλικία, ανήκουν σε μεσαία κοινωνικο-οικονομικά στρώματα και η σχολική τους επίδοση δεν παρουσιάζει προβλήματα ούτε έχουν κάποιο ιστορικό βίαιης συμπεριφοράς. Σημαντικό είναι επίσης να επισημάνουμε ότι όσον αφορά τους ανήλικους δράστες πολύ σπάνια είναι ψυχικά πάσχοντες αλλά στην περίπτωση αυτή διαπράττουν το έγκλημα εν μέσω παραληρήματος ή/και ψευδαισθήσεων και συχνά η ανθρωποκτονία είναι διπλή. Επομένως, το προφιλ των παιδιών αυτών μας κάνει να αναρωτηθούμε τα κίνητρα. Στην πλειοψηφία τους τα παιδιά αυτά είναι σοβαρά κακοποιημένα από τους γονείς τους –σωματικά, ψυχολογικά ακόμα και σεξουαλικά– για πολλά χρόνια και κατά κύριο λόγο από τον πατέρα ή τον πατριό. Η εγκληματική αυτή ενέργεια που διαπράττουν είναι η προσπάθεια τους να ξεφύγουν από αυτή την σκληρή κακοποίηση. Βιώνουν έντονα αισθήματα απελπισίας και νιώθουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή. Τα παραπάνω περιγράφονται από τον όρο «σύνδρομο κακοποιημένου παιδιού» όπου το παιδί λόγω των βιωμάτων του βρίσκεται σε μια κατάσταση υπεραγρύπνισης. Λόγω αυτής της κακοποίησης και του φόβου που διακατέχει το παιδί η διάπραξη του εγκλήματος από τους ανήλικους δράστες γίνεται όταν οι γονείς βρίσκονται σε μια κατάσταση μη απειλητική για το παιδί όπως όταν βλέπουν τηλεόραση ή όταν κοιμούνται. Για να αποφύγουν επίσης την άμεση επαφή με το θύμα χρησιμοποιούν σαν όργανο του εγκλήματος πυροβόλο όπλο καθώς αυτό εξασφαλίζει τόσο το αποτέλεσμα όσο και την απόσταση ανάμεσά τους.
Στην Ελλάδα έχουμε διάφορες περιπτώσεις μητροκτονιών και πατροκτονιών με δράστες ανήλικους και υπάρχουν διάφορα άρθρα που μπορούμε να αναζητήσουμε και να δούμε περιπτώσεις όπου παιδιά έφτασαν στο σημείο να διαπράξουν τέτοιου είδους έγκλημα. Ακόμη, η ταινία “We need to talk about Kevin” αφορά ανήλικο δράστη ψυχικά πάσχοντα.
Βιβλιογραφία: Ψυχιατροδικαστική, Αθανάσιος Δουζένης, Λευτέρης Λύκουρας, Εκδόσεις Πασχαλίδης