Ας ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι με τη φράση του Αριστοτέλη, ότι «Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό ον». Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους, αναζητούν την εγγύτητα και τη συσχέτιση, γιατί αυτά τα δύο στοιχεία εξασφαλίζουν, θα λέγαμε, με έναν τρόπο, την επιβίωση και την εξέλιξη του είδους. Το μωρό χρειάζεται έναν φροντιστή (τη μαμά συνήθως), χρειάζεται έναν σημαντικό- Άλλο για να απευθύνει το κλάμα του, το γέλιο του, το αίτημά του. Λίγο αργότερα το μωρό χρειάζεται και μια Πατρική φιγούρα, με την ψυχαναλυτική έννοια· δηλαδή ένα όριο που δια μέσου της απαγόρευσης να απολαμβάνει μόνο αυτό τη μητέρα, θα το εισάγει στη γλώσσα και κατόπιν στον κοινωνικό δεσμό. Να λοιπόν, που ο άνθρωπος χρειάζεται ΔΥΟ σημαντικούς Άλλους για να γίνει ένα ομιλούν και κοινωνικό Υποκείμενο. Στη συνέχεια το παιδί θα μεγαλώσει, θα πάει σχολείο, θα κάνει, ίσως, φίλες/-ους και στις διαπροσωπικές αυτές σχέσεις θα αποτυπωθεί ο τρόπος που έχει μάθει να συσχετίζεται με τους γονείς του. Αργότερα, η διαπροσωπική επαφή θα επεκταθεί και στον τομέα του φλέρτ.
Οι Διαπροσωπικές Σχέσεις αποτελούν αυτό που ονομάζουμε κοινωνικό δίκτυο και είναι ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας του ατόμου. Είναι αδύνατο για έναν άνθρωπο ενταγμένο σε μια κοινωνία να επιβιώσει χωρίς κάποιες έστω, διαπροσωπικές σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Για το λόγο αυτό θεωρείται μεγάλης σημασίας ο τρόπος που σχετίζεται κάποιος με τους γύρω του (Καλλίνη, 2013).
- Πώς συσχετιζόμαστε λοιπόν με τον άλλον…
Συνήθως στις πρώτες προσπάθειες σύναψης μιας ερωτικής σχέσης ανακυκλώνουμε τα τραύματα της νεότερης ηλικίας μας. Αυτό σημαίνει ότι με έναν, ίσως, ασυνείδητο τρόπο, ερωτευόμαστε έναν άλλον, που να μοιάζει με την φιγούρα που μας τραυμάτισε για πρώτη φορά: απευθύναμε αίτημα αγάπης και δεν βρήκε ανταπόκριση;! Απευθύναμε αίτημα για φροντίδα και ματαιώθηκε;! Απευθύναμε αίτημα για ασφάλεια και μείναμε αβοήθητοι;! Αίτημα για αποδοχή και νιώσαμε την έσχατη απόρριψη;! Ό,τι από αυτά κι αν συνέβη στην παιδική μας ηλικία, το φέρνουμε στο φως μέσω μιας επιλογής συντρόφου, ο οποίος έρχεται για να μας υποδείξει την ανοιχτή πληγή, που ως άλλα χρυσόψαρα, εμείς έχουμε απωλέσει. Και βέβαια αυτό δεν συμβαίνει επειδή κάποιος ή κάτι θέλει να μας ταλαιπωρεί, αλλά επειδή κάποιος ή κάτι θέλει να αναγνωρίσουμε, να αποδεχθούμε και να θεραπεύσουμε τις πληγές μας. Η ψυχανάλυση αυτόν τον άγνωστο χ, τον ονομάζει ασυνείδητο. Κι επειδή το ασυνείδητο είναι υπεύθυνο για την επανάληψη των οδυνηρών συμπτωμάτων, μας φέρνει αντιμέτωπους με τους πιο «λάθος» ανθρώπους, την πιο σωστή στιγμή, μέχρι να διερωτηθούμε «γιατί» και «πού» φταίμε εμείς οι ίδιοι και όχι ο κακός Άλλος!
Στο σημείο αυτό, της διερώτησης, «γιατί επιλέγω συντρόφους που με κάνουν δυστυχισμένη/-ο»;! και «πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό κατ’ επανάληψη»;! «Μήπως έχω τον…περίεργο μαγνήτη»;! Σε αυτό ακριβώς το σημείο αξίζει να σταθούμε και να αναζητήσουμε τις προσωπικές μας απαντήσεις. Δυστυχώς ή ευτυχώς, έτοιμες συνταγές δεν υπάρχουν και η προσωπική μας αλήθεια δεν «πιάνεται» με ραντεβού, τη στιγμή την θέλουμε. Η παραδοχή ενός τραύματος απαιτεί χρόνο, κόπο και θέληση για θεραπεία. Αλλά πόσο δύσκολο και οδυνηρό είναι να αποχωριστείς τον «ιδανικό» έρωτά σου, που κατά τ’ άλλα σου κάνει τη ζωή σκέτο μαρτύριο;! Όπως λέει και ο αγαπητός Λουντέμης, «Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα». Είναι κι αυτοί οι αποχωρισμοί που παίρνουν ένα κομμάτι σου μαζί τους, αλλά ξέρεις κάτι… Αυτό το κομμάτι ποτέ σου δεν το χρειάστηκες πραγματικά κι όταν θα φύγει θα καταλάβεις ότι ελευθερώθηκες. Ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν έχει ανάγκη ούτε από δανεικά και σπασμένα κομμάτια, ούτε από το άλλο μισό· ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, μπορεί, κάποτε να έχει ανάγκη από έναν σύντροφο-συνοδοιπόρο, που θα προχωράνε πλάι-πλάι και δεν θα σέρνεται ο ένας πίσω απ’ τα σπασμένα κομμάτια του άλλου.
Όμως η ιστορία ούτε κι εδώ τελειώνει με το «ζήσαν’ αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Ακόμα βρίσκεσαι στα μισά της διαδρομής, απλά σε νέο κεφάλαιο. Οι συντροφικές/ερωτικές σχέσεις που αντέχουν στον χρόνο και είναι υγιείς* απαιτούν προσωπική δουλειά και του κάθε ατόμου ξεχωριστά, αλλά και των δύο συντρόφων μαζί. Κάθε άνθρωπος έχει εγγράψει στην ψυχή του, ποικίλα τραύματα, που συχνά καθοδηγούν τις επιλογές του και πρέπει να είναι ο ίδιος υπεύθυνος πια, να επουλώσει τις πληγές του και να μην τις προβάλλει στο ταίρι του. Κάτι τέτοιο απαιτεί ανάληψη ευθύνης, γενναιότητα, υπομονή κι επιμονή· κι έτσι έρχεται και η ελευθερία· η ελευθερία να επιλέγεις να είσαι μαζί με έναν άλλον άνθρωπο, χωρίς η επιλογή αυτή να υποκινείται από εξαρτήσεις, ανασφάλειες και φοβίες, αλλά από ελευθερία κι αγάπη.
Τί ακριβώς είναι όμως μια υγιής σχέση;! Θα μπορούσα να σου αραδιάσω εδώ δυο-τρεις «συμβουλευτικές» αρλούμπες, όμως την απάντηση για το τί είναι υγεία για την ζωή σου, την ξέρεις μόνο εσύ· κι αν ακόμα δεν την έχεις βρει, συνέχισε να αναζητάς- «όποιος ψάχνει βρίσκει» (Κατά Λουκάν 11:9-10)!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Καλλίνη, Κ., (2013). Διαπροσωπικές Σχέσεις. Ανακτήθηκε από https://kallini.gr/διαπροσωπικές-σχέσεις-2/
Λουντέμης, Μ., (2019). Να μάθεις να φεύγεις. Ανακτήθηκε από www.ologramma.art
«Η Καινή Διαθήκη», Π. Βασιλειάδης, Ι. Γαλάνης, Γ. Γαλίτης, Ι. Καραβιδόπουλος, Ελληνική Βιβλική Εταιρία, Αθήνα, 1989
