Πολλοί έχουν κάνει την ταύτιση αναρχικού – μπαχαλακια.
Όμως αναρχία δεν είναι αυτό!
Όπως έχει πει και ο Ρένος Αποστολίδης αναρχία ετυμολογικά σημαίνει χωρίς αρχή. Μιλάμε για ιδεολογική αρχή, εσωτερική και εξωτερική αρχή.
Αρχή είναι η εξουσία. Εξουσία του γονιού, του δασκάλου, του ψυχοθεραπευτή ακόμα και του πολιτικού.
Ο Claudio Eizirik, διδάσκον αναλυτής της ψυχαναλυτικής εταιρίας στο Πόρτο Αλέγκρε, καθηγητής ψυχιατρικής και πρώην πρόεδρος της APA κάνει λόγο για το παιδί-ψηφοφόρο. Κάτι που κάνει αμέσως τον πολιτικό έναν άλλον γονιό!
Θα τολμήσουμε εδώ να πούμε ότι μιλάμε για ένα παιδί θεραπευόμενο. Που ψάχνει καθοδήγηση από τον γονιό-θεραπευτή του.
Όμως, η ψυχανάλυση δεν του δίνει αυτή την επιλογή.
Ο αναλυτής δεν γίνεται ούτε η μητέρα ούτε ο πατέρας του αναλυόμενου.
Αρνείται να λάβει τέτοια θέση εξουσίας και δεν παρουσιάζει λύσεις στα προβλήματα του θεραπευόμενου ως άλλος σωτήρας-εξουσιαστής.
Παρά μόνο ο αναλυτής βοηθά το άτομο στη συνεδρία να στραφεί μέσα του, να έρθει αντιμέτωπο με το είναι του, την βαθιά ύπαρξη του -ίσως αυτό που θα ονομαζόταν ασυνείδητο στα όνειρα από τους αναλυτές-.
Έτσι δεν έχει ούτε θέλει να πάρει καμία εξουσία.
Είναι κατάβαση και κατά πεποίθηση αναρχικός.
Δηλαδή το μην πιστεύεις σε καμιά αρχή έξω από τη συνείδηση σου.
