Ώρα μηδέν για εμένα· ώρα μηδέν για εσένα, για την Ελλάδα και για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αμίλητοι, ακούνητοι, αγέλαστοι, μουδιασμένοι, σχεδόν χωρίς αναπνοή μπροστά στα συντρίμμια που άφησε ο τρόπος ζωής των περασμένων ετών. Μετά από λίγο, αντιληφθήκαμε ότι το μέγεθος της καταστροφής είναι πολύ μεγάλο για να το σηκώσουμε και πολύ ακριβό για να το πληρώσουμε. Έτσι αρχίσαμε να «πετάμε» το μπαλάκι της ευθύνης ο ένας στον άλλον. Εφηύραμε μάλιστα και περίτεχνους τρόπους για να διαχωρίσουμε τους εαυτούς μας, από τους άλλους που φταίνε.
Στιγματίσαμε με ταμπέλες τα αδέλφια μας, τους συνανθρώπους μας. Οι μεν γίνανε «ψεκασμένοι», οι δε γίνανε «πρόβατα» και πάει λέγοντας. Μέχρι και η παραδεδομένη, ως τώρα, επιστήμη διχάστηκε. Μέσα σε λίγες μέρες προέκυψε το επιστημονικό πεδίο του φόβου, της τρομολαγνείας, της τρομοκρατίας, αλλά και της ταχύτητας· εφευρέθηκαν, σχεδόν εν μία νυκτί, μαγικά φίλτρα που υπόσχονται ζωή κι ελευθερία. Και η άλλη, η «παλιά» επιστήμη ψάχνει ακόμα το μαγικό φίλτρο για τον καρκίνο, το AIDS…
Διχασμός παντού, Στρατόπεδα παντού. Λίγο αργότερα, και αφού κάπως ψυλλιαστήκαμε ότι ο λογαριασμός είναι πολύ ακριβός για τον πληρώσουν ή οι μεν ή οι δε, συμφωνήσαμε όλοι μαζί να επιτεθούμε στην εξουσία, που οι ίδιοι επιλέξαμε για να μας εκπροσωπεί.
***(Και μη μου πεις πως δεν ήξερες, μη μου πεις πως τα γεγονότα του παρελθόντος δεν ήταν αρκετά για να γνωρίζεις τις συνέπειες, που κάθε επιλογή έχει).***
Όμως, ουπς! Μας είχαν ήδη προλάβει· μας είχαν ήδη πετάξει στα γυμνά μας χέρια το καμωμένο από λάβα «μπαλάκι» της ευθύνης. Φαίνεται πια, πως αυτό κανείς δεν το θέλει, ακόμα κι αν ξέρουμε πολύ καλά, ότι ανήκει σε όλους! Άλλωστε μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική κοινωνία, καταλαβαίνει κανείς, ότι το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό: Η ΜΗ Ανάληψη της Υποκειμενικής Ευθύνης. Το γεγονός αυτό, βέβαια, σημαίνει πολλά περισσότερα και το παράδειγμα με «το μπαλάκι» της ευθύνης μας οδηγεί στην πηγή του προβλήματος. Τα παιδιά, αγαπητοί μου αναγνώστες, είναι που πρέπει να παίζουν με μπαλάκια, όχι οι ενήλικες· φυσικά, έχουν κι αυτοί δικαίωμα στο παιχνίδι, αλλά όχι όταν καλούνται να επιλέξουν, όχι όταν καλούνται να αποφασίσουν, όχι όταν πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στο ένα και στο άλλο. Στις σημαντικές αποφάσεις το παιχνίδι πρέπει να σταματά και να αρχίζει η υπευθυνότητα. Αλλά όχι, εμείς δεν σταματήσαμε ποτέ να παίζουμε, δεν πήραμε τη ζωή στα σοβαρά, ούτε και αντέξαμε το ασήκωτο βάρος που έχει η επιλογή, η πράξη του να διαλέγεις κάτι, γνωρίζοντας ότι θα αφήσεις πίσω κάτι άλλο και θα πορευτείς πια με τις συνέπειες του αποχωρισμού του ενός και της επιλογής του άλλου. Αυτό το φαινόμενο, μπορούμε να το παρατηρήσουμε από τις διαπροσωπικές σχέσεις και την οδηγική συμπεριφορά των Ελλήνων, μέχρι τις πολιτικές αποφάσεις και την κοινωνικοπολιτική τοποθέτηση· παντού παιχνίδι, χαμηλή ανοχή στη ματαίωση -του τύπου:«όχι θα οδηγήσω στη Λ.Ε.Α γιατί βιάζομαι και δεν μπορώ να περιμένω στην κίνηση»-, εξαπάτηση, έλλειψη σοβαρότητας, ανευθυνότητα και αγαθοπονηρία. Έτσι αυτή η στάση ζωής, φαίνεται πως οδήγησε σε μια κοινωνία με τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της, να είναι Ανήλικοι.
Τί κι αν έχουν περάσει τα 18 τους χρόνια… Δεν κατάφεραν ποτέ να αποφασίσουν, όντας διατεθειμένοι ναπληρώσουν οι ίδιοι τον λογαριασμό της επιλογής τους. Το να βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο, εγκλωβισμένος σε μια, μη απόφαση, είναι ένα σύμπτωμα παλινδρόμησης στην πρώιμη παιδική ηλικία, σε ένα πρώιμο στάδιο ζωής που συμπεριλαμβάνει το άγχος της επιβίωσης μπροστά στο άγνωστο της γνώσης, όπου το υποκείμενο αισθάνεται τον εαυτό του ως ολοκληρωτικά εξαρτημένο, να διατρέχει σχεδόν τον κίνδυνο να το αφήσουν να πέσει […] Σε κάθε κατάσταση που το υποκείμενο θα αισθανθεί ότι η εσωτερική του ασφάλεια βρίσκεται σε κίνδυνο μπορεί να επανεργοποιήσει αυτό το δομικό αναπόφευκτο άγχος[….] υιοθετώντας συγκεκριμένες συμπεριφορές προκειμένου να μην έρθει αντιμέτωπο με κάθε αγχογόνα, για κείνο, κατάσταση (Μενές, 2018). Κλείνοντας, θα λέγαμε ότι η επιλογή οδηγεί στη γνώση και η γνώση έχει πάντα ένα βαρύ επιτίμιο. Ωστόσο είναι ο μόνος δρόμος για να ενηλικιωθεί το άτομο κι όταν το άτομο ενηλικιωθεί, θα αγαπήσει την ευθύνη, γιατί η ευθύνη έχει και ελευθερία, και όταν οι άνθρωποι γίνουν ενήλικες -υπεύθυνοι-ελεύθεροι, τότε θα ελευθερωθεί και τούτη η σκλαβωμένη, από τους ανθρώπους της, κοινωνία.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Μενές, Μ. (2018). Πεπρωμένα της ώθησης προς τη γνώση. Στην Α. Γουναροπούλου
(Επιμ.), Το παιδί και η γνώση (σελ. 103-1991). Αθήνα: Πατάκης.
