_______________________________________________________________________________
Η ειρωνεία της ζωής εμπεριέχεται στο γεγονός ότι το μόνο σίγουρο πράγμα που θα αντιμετωπίσει κανείς είναι οι αλλαγές. Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια το μέλλον, ανεξαρτήτως την ικανότητα του για δημιουργία και πιστή τήρηση προγράμματος. Ακριβώς λοιπόν, επειδή οι μεταβολές χαρακτηρίζονται από το στοιχείο του απρόβλεπτου, οι περισσότεροι τις τρέμουμε, τις αποφεύγουμε και πιο σημαντικό όταν συμβαίνουν απλά δεν τις αποδεχόμαστε. Η προβληματική μας, λοιπόν, επι του θέματoς βρίσκεται στο ερώτημα αν τελικά πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο τις αλλαγές ή την ιδιά την στασιμότητα.
Οι περισσότεροι έχουμε ακούσει ή έχουμε χρησιμοποιήσει την φράση «Σε κανέναν δεν αρέσουν οι αλλαγές». Τα λόγια αυτά περιέχουν κόκκους αλήθειας, καθώς μεταβολές οποιουδήποτε είδους σημαίνουν μεταβολή των σχεδίων μας, αναθεώρηση των ιδεών και των πράξεων μας και φυσικά καθυστέρηση του προσδοκώμενου αποτελέσματος ή και απομάκρυνση από αυτό. Οι άνθρωποι συνηθίζουμε και νιώθουμε άνετα σε «καλούπια σταθερότητας». Ένα καλούπι σταθερότητας θα μπορούσε να είναι μια ιδέα για τι δουλειά θέλουμε να κάνουμε στο μέλλον, σε ποιο μπαρ θα πάμε αύριο, με ποιον άνθρωπο θα είμαστε σε πέντε χρονιά από τώρα , ακόμα και απόψεις που έχουμε για τον εαυτό μας ή για τον κόσμο γενικότερα. Τα καλούπια σταθερότητας μας εξασφαλίζουν μια προβλεψιμότητα -μια σταθερά όπως λέγεται και στο όνομα τους- και μας βοηθούν να σχεδιάζουμε το μέλλον γύρω από αυτά, ώστε ακριβώς να έχουμε ένα σημείο έναρξης και ανάπτυξης.
Το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι υπερεκτιμούμε το κατά ποσό θα θέλουμε τα ιδιά πράγματα και κυρίως υπερεκτιμούμε την ικανότητα μας να προβλέψουμε το πως θα είμαστε εμείς αργότερα. Άμα το καλοσκεφτεί κάνεις, οποιαδήποτε πλάνο κάνουμε, το αναλύουμε με σημερινές πληροφορίες και δεδομένα, καθώς είναι αδύνατο να το εξετάσουμε με τα αντίστοιχα μελλοντικά, αφού δεν τα ξέρουμε ακόμα. Αυτή ακριβώς η υπερεκτίμηση, οδηγεί πολύ συχνά στην έντονη προσκόλληση στα προσωπικά μας καλούπια σταθερότητας. Πείθουμε πως τα πράγματα ως έχουν είναι στο μέγιστο σημείο εξέλιξης τους και ακόμα κι αν δεν είναι εκεί, τουλάχιστον δεν είναι στο έσχατο. Η αφοσίωση σε αυτήν την ιδέα δημιουργεί και τον φόβο για τις αλλαγές, που τελικά δεν είναι κάτι παραπάνω παρά φόβος για το άγνωστο.
Το να φοβάται κάνεις το άγνωστο δεν είναι κακό, ούτε θα έπρεπε να κατακρίνεται. Είναι το πιο φυσιολογικό, ανθρώπινο πράγμα στον κόσμο. Η παθολογία συμβαίνει, όταν αυτή η φοβία αναπτύσσεται σε τέτοιο βαθμό που τελικά μας ακινητοποιεί. Σε τελική ανάλυση, δεν θα υπήρχε καμία γλύκα στην μόνιμη σταθερότητα των πραγμάτων. Η εξέλιξη είναι αποτέλεσμα των αλλαγών, γιατί μέσα από τις αλλαγές καλούμαστε να βγούμε έξω από την ζώνη ασφάλειας μας, να ξεπεράσουμε τα όρια μας και να προοδεύσουμε. Μέσω αυτών μαθαίνουμε πραγματικά τον εαυτό μας, τι μας αρέσει τι όχι, τι επιθυμούμε να κρατήσουμε και τι επιθυμούμε να διώξουμε. Η ζωή μας και ο εαυτός μας δεν έρχονται πακέτο με κάποιο σενάριο ή βιβλίο με οδηγίες. Ο μονός τρόπος να τους ανακαλύψουμε είναι δοκιμάζοντας, κάνοντας λάθος επιλογές και ύστερα προσπαθώντας να βρούμε λύσεις. Αποδεχόμενοι πως το μόνο πράγμα που πρέπει να περιμένουμε από την ζωή είναι οι συνέχεις μεταβολές της, αποδεχόμαστε πως είμαστε ελεύθεροι να δράσουμε αναλόγως , ενώ καταφέρνουμε να αποβάλουμε το αίσθημα της πικρίας όταν κάτι πάει ενάντια στα σχέδια μας. Αντί λοιπόν να εστιάζουμε στην καλλιέργεια ενός φόβου για την αλλαγή, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην καλλιέργεια ενός φόβου για το γεγονός ότι κάτι ίσως δεν αλλάξει. Έτσι κι αλλιώς, όλοι κάποτε βαριόμαστε τα ίδια και τα ίδια, σωστά;
Πηγές:
https://www.fearof.net/fear-of-change-phobia-metathesiophobia/