Η εξάρτηση από ναρκωτικές ουσίες αποτελεί φαινόμενο, το οποίο συναντάται, τόσο στον ανδρικό, όσο και στον γυναικείο πληθυσμό σε διαφορετικά βέβαια ποσοστά. Είναι πολλά τα παραδείγματα γυναικών που καταφεύγουν στη χρήση ουσιών και τελικά οδηγούνται στον εθισμό. Ωστόσο, ένα μικρό ποσοστό αυτών αναζητούν την κατάλληλη βοήθεια από τις αρμόζουσες δομές και τους εξειδικευμένους επαγγελματίες.
Η Petersilia (2004) επισημαίνει πως οι φυλακισμένες γυναίκες, αφού έχουν εκτίσει την ποινή τους και μεταβαίνουν στο στάδιο της επανένταξης, έρχονται αντιμέτωπες με ορισμένες ανάγκες, οι οποίες πρέπει να καλυφθούν. Με αυτό τον τρόπο, η διαδικασία της επανένταξης ομαλοποιείται και οι φυλακισμένες παρουσιάζουν λιγότερες πιθανότητες για την εμφάνιση μιας επερχόμενης υποτροπής. Συγκεκριμένα, οι ανάγκες αυτές καλύπτουν κάποια βασικά πεδία με το πρώτο να αναφέρεται στη φροντίδα των παιδιών των πρώην φυλακισμένων γυναικών και στην εκπαίδευσή τους σε ορισμένες γονεϊκές δεξιότητες, τις οποίες δεν έχουν καλλιεργήσει στο παρελθόν. Μια ακόμη ανάγκη είναι η εξασφάλιση στέγης για τις ίδιες και για τα παιδιά τους, η αναβάθμιση του μορφωτικού τους επιπέδου, καθώς και η απόκτηση απαραίτητων δεξιοτήτων για τη διεκδίκηση μιας αξιοπρεπούς δουλειάς. Ακόμη, υπογραμμίζεται και η ανάγκη για κοινωνική υποστήριξη, καθώς φαίνεται ότι τέτοιου είδους κοινωνικές ομάδες στερούνται επαρκούς συναισθηματικής ενθάρρυνσης και υποστήριξης (as cited by Scroggins and Malley, 2010. p. 147 secondary).
Τονίζεται, όμως, και η ανάγκη για εκμάθηση τρόπων που αποσκοπούν στη βελτίωση και τη διατήρηση της ψυχικής υγείας των ίδιων των γυναικών, καθώς επίσης και την πρόσβαση σε κάποιο θεραπευτικό πρόγραμμα για να μπορέσουν να απεξαρτηθούν από τις ναρκωτικές ουσίες. Έτσι, θα καταφέρουν να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους και να χτίσουν γερές βάσεις, ώστε να πετύχουν τους οποιουσδήποτε προσωπικούς γονεϊκούς, επαγγελματικούς και διαπροσωπικούς στόχους έχουν θέσει (Petersilia, 2004, original as cited by Scroggins & Malley, 2010, p. 147 secondary).
Όπως υποστηρίζεται, τα προγράμματα αποτοξίνωσης και αποκατάστασης για γυναίκες φυλακισμένες, που έχουν καταφύγει στη χρήση ουσιών, αποτελούν συστατικό στοιχείο μιας ολοκληρωμένης και επιτυχημένης επανένταξης (Koons et al., 1997, original as cited by Scroggins & Malley, 2010, p. 150 secondary). Ένα μεγάλο ποσοστό φυλακισμένων γυναικών είναι εθισμένες σε κάποια ψυχοδραστική ουσία πριν συλληφθούν, ενώ ακόμα περισσότερες είναι αυτές που υποτροπιάζουν (Richie, 2001, original as cited by Scroggins & Malley, 2010, p. 147 secondary).
Οι γυναίκες αποτελούν τη βασικότερη κοινωνική ομάδα που θυματοποιείται από την κοινωνία είτε πρόκειται για χρήστες ουσιών είτε για πρώην φυλακισμένες. Ο στιγματισμός των τελευταίων ασκεί καθοριστική επίδραση στη μετάβαση από τις φυλακές πίσω στο σπίτι τους και στην κοινωνία, καθώς και στην αναζήτηση κατάλληλης βοήθειας, ώστε να καταφέρουν να προλάβουν και να αντιμετωπίσουν οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας ή εθισμού βιώνουν. Το κύριο μέλημα εθισμένων γυναικών μετά τη θεραπεία τους ήταν η αναζήτηση μιας αξιοπρεπούς εργασίας σε ένα ασφαλές και μη απειλητικό περιβάλλον. Πολλές από αυτές καταλήγουν να προσλαμβάνονται σε μη επιθυμητά επαγγέλματα. Οι ελάχιστες κοπέλες, που είχαν το ψυχικό σθένος να διακόψουν τη χρήση τόνισαν πως καταλυτικός παράγοντας στον αγώνα τους αυτόν υπήρξε ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον (Van Olphen et al., 2009).
Βιβλιογραφία
- Scroggins, J. R., & Malley, S. (2010, February). Reentry and the (unmet) needs of women. Journal of Offender Rehabilitation, 49(2), 146-163. https://doi.org/10.1080/10509670903546864
- Van Olphen, J., Eliason, M. J., Freudenberg, N., & Barnes, M. (2009, May). Nowhere to go: How stigma limits the options of female drug users after release from jail. Substance Abuse Treatment, Prevention, and Policy, 4(10), 1-10. https://doi.org/10.1186/1747-597X-4-10
Επιμέλεια άρθρου: Τυρλή Αικατερίνη
