Το Σύνδρομο Asperger πρόκειται για μία χρόνια νευροαναπτυξιακή διαταραχή, η οποία χαρακτηρίζεται από απόκλιση στην κοινωνική αλληλεπίδραση και στην επικοινωνία. Παρόλο που υπάρχουν πολλές ομοιότητες ανάμεσα στο σύνδρομο Άσπεργκερ και τον κλασσικό αυτισμό, τα άτομα με Άσπεργκερ έχουν λιγότερα προβλήματα με τη λεκτική επικοινωνία και έχουν συνήθως μέση ή και ανώτερη νοημοσύνη. Σε σχέση με τον αυτισμό δεν εμφανίζουν μαθησιακές δυσκολίες, όμως ενδέχεται να παρουσιάσουν μαθησιακά προβλήματα όπως δυσλεξία, δυσπραξία ή άλλες καταστάσεις όπως διαταραχή ελλειμματικής προσοχής – υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ).
Κλινική Εικόνα
Τα κύρια χαρακτηριστικά του Συνδρόμου Asperger είναι :
Έλλειψη ενσυναίσθησης
Περιορισμένη ικανότητα ή αδυναμία δημιουργίας φιλικών σχέσεων
Επαναληπτικός λόγος
Φτωχή μη λεκτική επικοινωνία
Έντονη προσκόλληση σε συγκεκριμένα θέματα
Έλλειψη συντονισμού κινήσεων
Παράξενη στάση σώματος– Αδεξιότητα
Με άλλο λόγια τα άτομα με άσπεργκερ εκδηλώνουν το ενδιαφέρον για αλληλεπίδραση με τους άλλους , όμως λόγω του περιορισμού των κινήσεων που μπορούν να κάνουν παρουσιάζουν αδυναμία να εμπλακούν σε κάποια είδους κοινωνική συνδιαλλαγή. Πολλά παιδιά χαρακτηρίζονται από υψηλά επίπεδα άγχους και επειδή δεν εκφράζονται λεκτικά ώστε να κατανοηθεί ότι έχουν μία δυσφορία, αυτή η δυσκολία έκφρασης του άγχους οδηγεί σε ακατανόητα για τους άλλους ξεσπάσματα θυμού.
Επίσης προβλήματα συμπεριφοράς , κούραση, απώλεια αυτοελέγχου παρατηρούνται συχνά.
Αιτιολογία
Δεν υπάρχουν ακριβείς αιτίες του συνδρόμου, ωστόσο διαφορετικοί ερευνητές υποστηρίζουν πως υπάρχει μια κληρονομική επιβάρυνση και ότι ο αυτισμός και το σύνδρομο asperger ίσως σχετίζονται γενετικά. Κλινικές μελέτες υποδεικνύουν ότι ένας συνδυασμός παραγόντων, γενετικών όσο και περιβαλλοντικών, μπορεί να ευθύνεται για τις αλλαγές στη νευροβιολογική εξέλιξη του εγκεφάλου που σχετίζονται με την εμφάνιση του συνδρόμου.
Πρόγνωση
Πολλά άτομα με σύνδρομο άσπεργκερ είναι σε θέση να ζήσουν μία σχετικά φυσιολογική ζωή, να εργαστούν, να παντρευτούν και να αποκτήσουν παιδιά. Ύπάρχουν όμως και ερευνητές που είναι επιφυλακτικοί με τα παραπάνω. Ωστόσο, παρά τις σοβαρές δυσκολίες στους τομείς της κοινωνικότητας, της επικοινωνίας και των ενδιαφερόντων, είναι γεγονός ότι με κατάλληλη εκπαίδευση και υποστήριξη πολλά άτομα με τη διαταραχή μπορούν να έχουν σχετικά φυσιολογική και ανεξάρτητη ζωή.
Βιβλιογραφία
Ψυχιατρική παιδιών και εφήβων , Β.Α Παπαγεωργίου, UNIVERSITY STUDIO PRESS, Εκδόσεις Επιστημονικών Βιβλίων και Περιοδικών 2005.
