‘’Δεμένη Οικογένεια’’: Αγάπη ή Εξάρτηση;
Photo by Anemone123 in pixabay.com

‘’Δεμένη Οικογένεια’’: Αγάπη ή Εξάρτηση;

Πολλές φορές, εκφράζεται, τόσο σε μια φιλική συζήτηση, όσο και σε οικογενειακές θεραπείες, η έκφραση “είμαστε μια πολύ δεμένη οικογένεια”, αφήνοντας να εννοηθεί πως πρόκειται για μια “πολύ καλή” οικογένεια, αλλά πίσω από αυτή την έκφραση μήπως συχνά κρύβεται μια σχέση εξάρτησης;

Το άτομο, πράγματι, έχει την ανάγκη να ανήκει σε ένα σύστημα, όπου ν

Photo by Anemone123 in pixabay.com

α αισθάνεται, πως έχει με τα υπόλοιπα μέλη του, στενούς δεσμούς, παρέχοντας του αγάπη, στοργή, ασφάλεια και στήριξη (Δημοπούλου-Λαγωνίκα, 2011).

Είναι φορές, όμως, που η υπερβολική προστασία δημιουργεί “ασφυκτικούς” δεσμούς στα μέλη της οικογένειας, χωρίς να τα αφήνει να ανεξαρτητοποιηθούν για να καταφέρουν να ζήσουν με βάση τις δικές τους επιλογές. Παρατηρείται κυρίως από τις μητέρες, οι οποίες δεν καταφέρνουν, να καλύψουν τις συναισθηματικές τους ανάγκες προερχόμενες από τον πατέρα-σύζυγο και προσκολλώνται στην χειραφέτηση των μικρότερων μελών της οικογένειας με τον φόβο της εγκατάλειψης, καθώς τα τοποθετούν στη θέση του συναισθηματικού συντρόφου (Catheleen, Donald, Heather, 2017).

Η υπερπροστασία δεν επιτρέπει την ανάπτυξη συναισθηματικά ώριμων ενηλίκων. Αποτρέπει τα μικρότερα μέλη από το να ακολουθήσουν “το δικό τους δρόμο” και τα δικά τους θέλω, σκεπτόμενοι ότι θα απογοητεύσουν τις επιθυμίες και τα όνειρα των γονιών τους ή/και με τον φόβο, που στην πραγματικότητα είναι φόβος των γονιών, πως θα κάνουν “λάθος“.

Ο φόβος ακολουθεί τον ενήλικα σε όλους τους τομείς της ζωής του και αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα, στην επιλογή της επαγγελματικής του σταδιοδρομίας, επηρεάζοντας ακόμη και την επιλογή ερωτικού συντρόφου, στην απόφαση να φύγει από την οικογενειακή εστία. Ωστόσο, ακόμη κι αν ο ενήλικας πάρει την καθοριστική αυτή απόφαση, μπορεί να μετακομίσει σε ένα σπίτι πολύ κοντά στο πατρικό του ή στην ίδια πολυκατοικία για να αισθάνεται κοντά στους γονείς και ιδιαίτερα στη μητέρα, η οποία παρεμβαίνει με τον πρώτο λόγο στις επιλογές του, έχοντας τη δικαιολογία της αγάπης και του “δεσίματος” τους. Το άτομο, μετά από χρόνια, ενδέχεται να αντιλαμβάνεται την υπερπροστασία που το απέτρεψε από τις επιλογές του, έχοντας μεγάλα ποσοστά ανάπτυξης αισθημάτων όπως η οργή.

Το σύνδρομο της “δεμένης οικογένειας” και οι ενήλικες 30-50 ετών που μένουν με τους γονείς τους, αυξάνεται σε κρίσεις της κοινωνίας. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα, παρατηρήθηκε έντονα κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης, καθώς η αδυναμία της κοινωνίας να βοηθήσει τα άτομα τα οδήγησε στην εσωτερίκευση και στην αναζήτηση λύσεων εκ των έσω, με αποτέλεσμα να μειώνει την ανεξαρτησία του ατόμου και να το ωθεί στην συνεξάρτηση (Γιώτσα, 2015).

Επιπρόσθετα, πολλές οικογένειες, καλύπτουν τα προβλήματα των συζύγων με την υπερβολική ενασχόληση με τα μικρότερα μέλη της οικογένειας (Catheleen, Donald, Heather, 2017). Συνεπώς, όταν τα παιδιά καλύπτουν την συζυγική ασυμφωνία, το ζευγάρι αδυνατεί να διαχειριστεί την ιδέα πως το παιδί θα φύγει από το σπίτι, καθώς ίσως τότε επέλθει ένα διαζύγιο στον γάμο με ερχόμενα στην επιφάνεια όλα τα “κρυμμένα” ή καμουφλαρισμένα προβλήματα (Catheleen, Donald, Heather, 2017).

Η υπερπροστασία και ο “γόρδιος δεσμός” της οικογένειας, δημιουργεί ενήλικες ενοχικούς, με κρυφές επιθυμίες και απωθημένα που θα προσπαθήσουν και εκείνοι λανθασμένα να εκπληρώσουν μέσα από τα δικά τους παιδιά. Αναγνωρίζοντας, ένα επαναλαμβανόμενο μη λειτουργικό μοτίβο. Αντίθετα, υγιές μοτίβο λειτουργίας της οικογένειας είναι να αλληλοστηρίζει, να παρέχει στα μικρότερα μέλη της κατάλληλες ηθικές αξίες, προκειμένου να αναπτυχθούν σε συναισθηματικά ώριμους, ανεξάρτητους ενήλικες με τις δικές τους εμπειρίες και τα δικά τους λάθη (Catheleen, Donald, Heather, 2017). Ιδιαίτερα βοηθητική είναι η ενασχόληση των γονιών με τη σχέση τους, τις κοινωνικές υποχρεώσεις, πιθανώς τα ταξίδια, και γενικότερα με την αναζήτηση ενδιαφερόντων που θα τους γεμίζουν το κενό που μπορεί να αισθάνονται από την σκέψη ότι τα παιδιά πλέον δεν τους χρειάζονται.

Είναι σημαντικό να εκλογικευτεί η ιδέα πως αυτή είναι η ανάπτυξη της οικογένειας και ο κύκλος της ζωής (Catheleen, Donald, Heather, 2017). Σημαντική βοήθεια θα αποτελούσε η οικογενειακή θεραπεία ή η ατομική συμβουλευτική προκειμένου να τεθούν νέοι στόχοι-κίνητρα και νοηματοδότηση της ζωής, τόσο για τα μεγαλύτερα μέλη της οικογένειας, όσο και για τα νεότερα.

Βιβλιογραφία

  • Γιώτσα Ά. (2015). Δομή και λειτουργία της ελληνικής οικογένειας: Ομοιότητες και διαφορές με τη μορφή της οικογένειας σε άλλες χώρες. Επιστημονική Επετηρίδα Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, 3, 25–41. https://doi.org/10.12681/jret.962

  • Δημοπούλου-Λαγωνίκα, Μ., (2011). Συστημικά μοντέλα στην κοινωνική εργασία. Μεθοδολογία Κοινωνικής Εργασίας Μοντέλα Παρέμβασης. Αθήνα: Εκδόσεις Τόπος, σσ. 588-606)

  • Catheleen, J. & Donald, C. & Heather, C. (2017). Ανάπτυξη της Οικογένειας και ο Κύκλος της Ζωής. Στο Ασημόπουλος, Χ. & Μαρτινάκη, Σ. (επιμ.), Κοινωνική Εργασία με Οικογένεια ( σσ. 161-165). Αθήνα: Εκδόσεις ΒΗΤΑ.

Επιμέλεια Κειμένου Μακαρώνη Στυλιανή

ΚοινοποίησηFacebookLinkedIn
Γραμμένο από
Κατερίνα Αναστασίου
Συμμετοχή στη συζήτηση

Archives

Categories

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com