Η Υπερ – Ανεξαρτησία ως απόκριση στο Τραύμα
ΚοινοποίησηFacebookLinkedIn
Η Υπερ – Ανεξαρτησία ως απόκριση στο Τραύμα

Η Υπερ – Ανεξαρτησία ως απόκριση στο Τραύμα


Από τις πρώτες μέρες της ζωής μας στηριζόμαστε στην φροντίδα των άλλων για την επιβίωση μας. Χωρίς αυτούς στα πρώτα στάδια, δεν θα μπορούσαμε να «σταθούμε στα πόδια μας» και να εξελιχθούμε.

Από εκεί και πέρα, υπάρχει μία έμφυτη τάση στο να θέλουμε να σταθούμε μόνοι μας και να ορίσουμε το πεπρωμένο μας.

Ωστόσο, μεγαλώνοντας σε κοινωνίες, οι οποίες προωθούν τον ατομοκεντρισμό, οποιοδήποτε σημάδι εξάρτησης από τους άλλους εκλαμβάνεται ως αδυναμία, ενώ βρισκόμαστε να παλεύουμε συνεχώς για όλο και περισσότερη αυτονομία.

Το κυνήγι της ευτυχίας μετατρέπεται σε κυνήγι όλο και μεγαλύτερης ανεξαρτησίας, μακριά από ανθρώπους και καταστάσεις που μας έβλαψαν, πλήγωσαν ή πρόδωσαν. Γιατί, αν δεν μας προστάτεψαν όσοι εμπιστευόμασταν, ποιος άλλος μένει να το κάνει, πέρα από εμάς τους ίδιους; 

Όμως, η αλήθεια βρίσκεται στην ακριβώς αντίπερα όχθη. Είναι ακριβώς αυτά τα συναισθήματα συνεκτικότητας, που υποδεικνύουν την δύναμη μας. Η ικανότητα μας να συνάπτουμε σχέσεις και η επιθυμία μας να ανήκουμε κάπου. Η αποξένωση, στην πραγματικότητα, μας κάνει να νιώθουμε απελπισία και ανασφάλεια.. Οφείλεται, συνήθως, σε κάποιο βαθύ τραύμα που δεν έχουμε αντιμετωπίσει και έχει αφήσει τα σημάδια του ανεξίτηλα.

Έτσι, η τάση μας αυτή για ανεξαρτησία αρχίζει να μετενσαρκώνεται σε έναν μηχανισμό επιβίωσης και να ενσταλάζει σε μία αποσπασμένη, αποσυνδεδεμένη, απομονωμένη κατάσταση. Η απόσταση μεταξύ του «δεν σε εμπιστεύομαι να με χειριστείς» στο «δεν σε χρειάζομαι» είναι μόλις ένα μικρό βήμα.

Πως μπορεί η τάση για ανεξαρτησία να γίνει βάρος;

Η υγιής ανεξαρτησία είναι εντελώς διαφορετική από την αντίστοιχη υπερ-ανεξαρτησία. Η ανεξαρτησία θεωρείται συνήθως θετικό χαρακτηριστικό. Τα άτομα με υγιή ανεξαρτησία είναι κοινωνικά ευαισθητοποιημένα και υπεύθυνα. Νοιάζονται για τις επιπτώσεις των πράξεων τους στους άλλους, αναλαμβάνουν περισσότερες πρωτοβουλίες, είναι δυνατοί και δημιουργικοί, έχουν βαθύτερες και πιο ουσιαστικές σχέσεις, στις οποίες μπορούν να στηριχθούν.  Από την άλλη, άτομα με ισχυρή τάση υπερ-ανεξαρτησίας μπορούμε να τα φανταστούμε ως λαβωμένα όντα.

Μπορεί να χαρακτηρίζονται από τον κύκλο τους ως «ισχυρά» ή «δυνατά», αλλά είναι οι ίδιοι που καταλήγουν να έχουν συχνά συναισθήματα δυσαρέσκειας και μοναξιάς, η οποία πηγάζει από την παραμέληση να θέσουν όρια ή να εκφράσουν τις σκέψεις και τους φόβους τους. Η πίεση που αυτά τα άτομα υφίστανται μπορεί να είναι συνθλιπτική.

Η σχέση μεταξύ τραύματος, εμπιστοσύνης και ανεξαρτησίας είναι αλληλένδετη. Η τάση για ανεξαρτησία, εν γένει, είναι υγιής, μπορεί όμως να γίνει επιζήμια, όταν ένα άτομο γίνεται τόσο ανεξάρτητο που δεν μπορεί να ζητήσει βοήθεια, όταν το χρειάζεται πραγματικά.

«Δεν χρειάζομαι κανέναν άλλον», «θα τα καταφέρω μόνος μου», «μπορώ να βαδίσω στον κόσμο αυτόν χωρίς τη βοήθεια άλλων» αποτελούν τακτικές επιβίωσης, και δημιουργούνται για να μας προστατέψουν από την κακοποίηση, την παραμέληση, την προδοσία, την απογοήτευση από εκείνους που δεν μπορούσαν ή δεν ήταν εκεί για εμάς.

Πολλοί από εμάς βιώνουμε κάποιο τραύμα κάποια στιγμή στη ζωή μας. Τα τραύματα είναι βαθιά οδυνηρά γεγονότα που απειλούν τη ζωή, την ασφάλεια και την ευημερία μας. Μπορεί να είναι τρομερά γεγονότα, όπως φυσικές καταστροφές, πυροβολισμοί, βιασμοί, ατυχήματα, μάχες, το πένθος ή η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Μπορούν επίσης να είναι συνεχείς, όπως η εμπειρία της κακοποίησης, της ακραίας φτώχειας ή των αστέγων.

Ωστόσο, το τραύμα δεν είναι απαραίτητο να προέρχεται μόνο από ακραίες καταστάσεις. Μπορεί να είναι αποτέλεσμα γεγονότων που έχουμε βιώσει αρνητικά, ή περιστάσεων, οι οποίες έχουν διαμορφώσει εν τέλει, ποιοι είμαστε και πως αντιμετωπίζουμε τον κόσμο, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα.

Αυτό που αποτυγχάνουμε να συνειδητοποιήσουμε είναι, ότι η παραμέληση να δημιουργήσουμε όρια ή να εκφράσουμε τις σκέψεις και τους φόβους μας, καταλήγει συχνά στο να έχουμε συναισθήματα δυσαρέσκειας και μοναξιάς.

Οι εξαιρετικά ανεξάρτητοι άνθρωποι τείνουν να είναι οι ηγέτες της οικογένειας και του σπιτιού, διοργανώνουν οι ίδιοι όλη την παράσταση και αναλαμβάνουν όλες τις ευθύνες και τις αποφάσεις στο σπίτι τους, επειδή δεν εμπιστεύονται τους άλλους να λάβουν τις σωστές αποφάσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα υπερβολική ευθύνη σε ένα άτομο, η οποία μπορεί να κάνει κάποιον να κατακλυστεί και να μην μπορεί πλέον να ανταπεξέλθει στην πίεση.

Τα άτομα με υγιή ανεξαρτησία δεν θα επιδοθούν σε μια αντιδραστική, ανεύθυνη, θυματοποιημένη στάση. Δεν θα απομακρυνθούν από την αγάπη, επειδή είχαν μια κακή εμπειρία – όσο κι αν ήταν οδυνηρή. Δεν θα βλέπουν τους εαυτούς τους ως θύματα. Αντ’ αυτού, θα διατηρήσουν την πραγματική ανεξαρτησία, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη των πράξεων τους και θα έχουν μία θετική ανταπόκριση και προσέγγιση στη ζωή. Και σε όλα αυτά, θα είναι αρκετά δυνατοί ώστε να μην φοβούνται την αλληλεξάρτηση.

Πως ο εγκέφαλος αποκρίνεται στο τραύμα;  

Όπως είπε κάποτε ο Κάρολος Δαρβίνος, «Δεν είναι το ισχυρότερο είδος που επιβιώνει, ούτε το πιο έξυπνο. Είναι αυτό που είναι το πιο προσαρμόσιμο στην αλλαγή». Και έτσι ακριβώς τα ανθρώπινα όντα μπόρεσαν να επιβιώσουν και να ευδοκιμήσουν για τόσους αιώνες. Είμαστε κύριοι προσαρμογείς.

Ο προ-μετωπιαίος φλοιός είναι υπεύθυνος για τη συναισθηματική ρύθμιση, την ορθολογική σκέψη, τη γλώσσα και τη συνειδητή επίγνωση. Όταν επηρεάζεται από κάποιο τραύμα, αυτό το μέρος του εγκεφάλου δεν είναι σε θέση να ρυθμίσει τον φόβο και άλλα αρνητικά συναισθήματα, γεγονός που προκαλεί περισσότερο φόβο, άγχος και στρες, ειδικά όταν συμβεί κάτι που μοιάζει με το αρχικό τραύμα.

Λόγω του τρόπου με τον οποίο τα σώματα μας προσαρμόζονται στο τραύμα, ο εγκέφαλος μαθαίνει να αντιλαμβάνεται απειλές παντού. Για κάποιον που στηρίζεται στην ανεξαρτησία του, αυτό μπορεί να σημαίνει, ότι ο κόσμος μοιάζει με ένα διαρκώς επικίνδυνο και τρομακτικό μέρος, ενώ, παράλληλα, μπορεί να βλάψει την ικανότητα ενός ατόμου να εμπιστεύεται τους άλλους.

Τα θετικά νέα είναι, ότι το τραύμα, εφόσον εντοπισθεί, μπορεί να θεραπευθεί. Αν και το να είσαι δυνατός και ανεξάρτητος είναι μία επιλογή, ωστόσο δεν είναι η μόνη. Η ανθρώπινη επαφή είναι ζωτική.

Αφιερώνουμε τόση ψυχική ενέργεια προσπαθώντας να μην πληγωθούμε, να μην πονέσουμε, να μην φοβηθούμε, που φοράμε την ανθεκτικότητα για σήμα και την ανεξαρτησία για ασπίδα. Αλλά η πραγματική μαγεία δεν συμβαίνει εκεί. Δεν ερωτεύεσαι πίσω από εγωιστικά τείχη, δεν  κατακτάς τα όνειρα σου, χωρίς να τα θες τόσο πολύ, που πρώτα να νιώσεις λίγο από την αγωνία και τον πόνο μήπως δεν τα πετύχεις.  Ο στόχος, δεν είναι να αποφεύγουμε τον πόνο, αλλά να ζούμε γνωρίζοντας, ότι θα συμβεί, και όταν συμβεί θα επιβιώσουμε, γιατί δεν θα προσπαθήσουμε να τον ξεπεράσουμε μόνοι μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

https://www.gailweiner.com/post/ultra-independence-is-a-trauma-response

https://www.42rulesforlife.com/extreme-independence-is-a-trauma-response/

https://www.psychologytoday.com/us/blog/contemporary-psychoanalysis-in-action/201409/whats-wrong-being-independent

ΚοινοποίησηFacebookLinkedIn

Archives

Categories

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com