Κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή, σε αλλάζει σαν άνθρωπο. Αλλάζει η συμπεριφορά, ο χαρακτήρας και ο τρόπος σκέψης σου. Αλλάζεις εσύ. Προσπαθείς να δείχνεις καλά, κι ας μην είσαι. Έχεις σκεφτεί πώς είναι να ζεις καθημερινά φορώντας μια ”μάσκα”; Και δεν εννοώ αυτή λόγω κορωνοϊού. Αναφέρομαι στη μάσκα που φοράς επειδή προσπαθείς να κρύψεις αυτό που νιώθεις. Αυτή που θα σε βοηθήσει να μη φανερώσεις τον πόνο, την θλίψη και οτιδήποτε κρύβεις μέσα σου.
Δεν θέλεις να σε λυπάται κανείς.
Δεν θέλεις να δείχνεις αυτό που νιώθεις γιατί ξέρεις ότι κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει πραγματικά.
Μέσα από τα μάτια μας φαίνεται η ψυχή μας, φαίνονται όλα όσα έχουμε ζήσει κ έχουμε νιώσει.
Λίγοι θα σε δουν.
Λίγοι θα σε ακούσουν πραγματικά.
Ελάχιστα άτομα θα ενδιαφερθούν να μάθουν το τί νιώθεις εσύ.
Και ελάχιστοι θα σε δουν μέσα απ’ τα μάτια σου.
Είναι δύσκολο να γίνεσαι εσύ ο “κλόουν” της παρέας ώστε να περνάνε όλοι καλά. Να χαμογελάνε. Να λένε ότι έχεις χιούμορ. Να σε συμπαθούν.
Μα πίσω απ’ το γέλιο σου, ξέρεις καλά ότι κρύβεται ο πόνος που προσπαθείς να αποφύγεις.
Κι όταν εσύ νιώσεις ότι δεν έχεις όρεξη, να μην είναι κανείς εκεί.
Όταν θα νιώθεις ότι χρειάζεσαι ένα άτομο να μιλήσεις, να βγάλεις αυτό που θες από μέσα σου, να μη υπάρχει κανείς.
Φόρεσε ξανά τη μάσκα σου λοιπόν.
Μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις το πόσο σημαντικό είναι αυτό που νιώθεις.
Όλοι οι άλλοι θα σε κρίνουν.
Θα θεωρούν αδιάφορο κ ασήμαντο αυτό που νιώθεις.
Γιατί συμβαίνει αυτό στη κοινωνία μας άραγε;
Γιατί προφανώς ο κόσμος δεν νοιάζεται για τον συνάνθρωπο του.
Δεν ενδιαφέρεται για τους άλλους, μονάχα για το δικό του καλό.
Μη περιμένεις να σου φερθούν όπως τους φέρεσαι.
Μη περιμένεις να πάρεις ότι δίνεις από τους οικείους σου.
Θα απογοητευτείς.
Δώσε, και καντο για σένα.
Γιατί το θες πραγματικά.
Δίχως να ζητάς αντάλλαγμα.
Να μάθεις να μην έχεις προσδοκίες από τους ανθρώπους.
Να μάθεις να στηρίζεσαι στον εαυτό σου.
Είσαι δυνατός.
Πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζεις.
