Γεια σας. Δεν ξέρω πως να χωρέσω όλα αυτά που σκέφτομαι σε μερικές γραμμές αλλά κάπως θέλω να τα μοιραστώ. Η ζωή μου από πολύ μικρή ηλικία περιείχε παραμέληση, κακοποίηση δεν είχε ασφάλεια, χαρά ή θαλπωρή. Ό,τι περνούσα το αντιμετώπιζα μόνη μου με αποτέλεσμα να νιώθω μοναξιά γιατί στο σπίτι τα αρνητικά συναισθήματα δεν είχαν χώρο. Στην ηλικία των 19 ξεκίνησα ψυχοθεραπεία που κάποιες φορές σταματούσα λόγω συνθηκών. Στο τώρα είμαι 27 χρονών, 3 χρόνια πηγαίνω σταθερά στον ψυχοθεραπευτή μου και με ρώτησε αν θέλω να ξεκινήσω πρόγραμμα διαλεκτικής πριν ένα έτος. Νιώθω ότι όταν ξεκίνησα να χρησιμοποιώ δεξιότητες της διαλεκτικής εικόνες και flash back άρχισαν να με επισκέπτονται σε βαθμό που πλέον νιώθω δυσλειτουργική ως άτομο. Αισθάνομαι ότι δεν έχω ενέργεια να σηκωθώ από το κρεβάτι μου και προσπαθώ να μην με αφήνω.
Από την: V.
Αγαπητή V.,
έχεις δίκιο, είναι δύσκολο να χωρέσουμε μια ζωή σε λίγες γραμμές και όλα όσα σκεφτόμαστε. Ευχαριστούμε που μοιράζεσαι εδώ τις δικές σου σκέψεις όπως ακριβώς σου βγαίνουν και ελπίζω να σου φανούν οι δικές μου σκέψεις βοηθητικές.
Η ψυχοθεραπεία, στην οποία επενδύεις σταθερά τα τελευταία τρία χρόνια, είναι ένα καλό πλαίσιο για να ξετυλίγεις στον δικό σου ρυθμό όλα όσα σε απασχολούν και άλλες φορές ταράζει και άλλες τακτοποιεί τις σκέψεις (μερικές φορές χρειάζεται το πρώτο για να βρούμε την κατάλληλη τακτοποίηση). Είναι πολύ σημαντικό που έκανες την αρχή τότε και προσπάθησες να βρεις τελικά χώρο για αυτά τα συναισθήματα, επέλεξες να μην είσαι μόνη πια σε αυτό. Εκεί πράγματι μπορείς να ακουστείς καλύτερα και να χτίσεις μια σχέση θεραπευτική μέσα από την οποία θα νιώσεις την ασφάλεια να επεξεργαστείς όσα σε ταλαιπωρούν αλλά και να έρθεις σε επαφή με όσα αναγκάστηκες να καταπιέσεις.
Καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δύσκολο να έρχεσαι σε επαφή με αυτά στην προσπάθειά σου να μάθεις κάποιες χρήσιμες δεξιότητες αποδοχής και αλλαγής. Είναι λογικό να έρχεσαι αντιμέτωπη με τέτοιες φλασιές αλλά σίγουρα χρειάζεται βοήθεια για να τις αντιμετωπίσεις. Άραγε έχεις την υποστήριξη που χρειάζεσαι σε αυτό το πλαίσιο θεραπείας; Άραγε η διαλεκτική σήμαινε τη λήξη της ατομικής σου θεραπείας ή συνεχίζεις; Ελπίζω να συνεχίζεις την ατομική ψυχοθεραπεία καθώς η διαλεκτική έχει άλλους στόχους από την ατομική. Δεν ξέρω αν η δυσκολία σου σχετίζεται με παύση της ατομικής θεραπείας. Αν από την άλλη κάνεις διαλεκτική στα πλαίσια της ατομικής ίσως θα έπρεπε να συζητήσεις ξανά με τον θεραπευτή σου κατά πόσο ανταποκρίνεται αυτό στις ανάγκες σου και μήπως αφήνει στην άκρη άλλες ανάγκες που χρειάζεται να μπουν μπροστά. Η εξάσκηση σε αυτές τις δεξιότητες, όπως καταλαβαίνω, μάλλον σε δυσκολεύει και αναρωτιέμαι αν υπάρχει καθοδήγηση και συνεργασία σχετικά με αυτό από τον όποιο θεραπευτή/τρια που γνωρίζει καλά την δύσκολη ιστορία σου.
Σε μια θεραπευτική σχέση κανονικά νιώθουμε άνετα να είμαστε ειλικρινής προς τον/την θεραπευτή/τριά μας και μπορούμε να εκφράζουμε απορίες και τα συναισθήματά μας ακόμα και προς την ίδια τη θεραπεία, ακόμα και προς τον/την ίδιο/α, ώστε να μπορέσει να κάνει τις ανάλογες αλλαγές και να συντηρεί για εμάς ένα ασφαλές πλαίσιο αλλά και να μας προτείνει ταιριαστές επιλογές. Τι θα έλεγες να επικοινωνήσεις όσα αισθάνεσαι στον θεραπευτή που κάνετε διαλεκτική ή σε αυτόν που σου το πρότεινε (δεν ξέρω αν είναι ο ίδιος); Θα έλεγα να το κάνεις και μετά αποφασίζεις πώς θα συνεχίσεις, στο ίδιο ή σε άλλο θεραπευτικό πλαίσιο.
Ελπίζω να ήμουν βοηθητική. Είμαστε εδώ αν το χρειαστείς.
