ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΡΟΦΗΣ ΜΕΡΟΣ Β: Ψυχογενής Βουλιμία και Θεραπεία Διατροφικών Διαταραχών.
Αναρτήθηκε από το www.istockphoto.com

ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΡΟΦΗΣ ΜΕΡΟΣ Β: Ψυχογενής Βουλιμία και Θεραπεία Διατροφικών Διαταραχών.


ΨΥΧΟΓΕΝΗΣ ΒΟΥΛΙΜΙΑ

Η ψυχογενής βουλιμία είναι μια ασθένεια που χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενα επεισόδια υπερφαγίας ( κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων τροφής) ,  που ακολουθούνται από αντισταθμιστικές συμπεριφορές ( εμετοί, έντονη σωματική άσκηση, νηστεία) , σκοπός των οποίων είναι η αποφυγή αύξησης του βάρους. Οι βουλιμικοί ασθενείς παρουσιάζουν κάποια κοινά με τα άτομα που νοσούν από ψυχογενή ανορεξία: και στις δυο περιπτώσεις οι ασθενείς έχουν διαστρεβλωμένη εικόνα για το σώμα τους, παρουσιάζουν έντονη ενασχόληση με τη διατροφή και την απώλεια κιλών και εμφανίζουν έντονο φόβο για πιθανή αύξηση βάρους. Ωστόσο , οι βουλιμικοί ασθενείς έχουν συχνά φυσιολογικό ή/και αυξημένο βάρος. Η ψυχογενής βουλιμία είναι συχνότερη από τη ψυχογενή ανορεξία με συχνότητα εμφάνισης 1-2% και με σαφή επικράτηση στο γυναικείο πληθυσμό (90%). Η ηλικία έναρξης της νόσου υπολογίζεται γύρω στα 20 έτη.

Οι βουλιμικοί ασθενείς καταναλώνουν τροφές με μεγάλες διακυμάνσεις θερμίδων και συνήθως προτιμούν φαγητά που τρώγονται γρήγορα (γλυκά). Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων υπερφαγίας τα άτομα αυτά καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες τροφής και διακρίνονται από απώλεια ελέγχου. Στη συνέχεια αισθάνονται δυσφορία και ντροπή και προσπαθούν να κρύψουν τη συμπεριφορά αυτή . Τα συναισθήματα αηδίας, δυσφορίας και φόβου αύξησης του βάρους που διακατέχουν το άτομο μετά από κάθε επεισόδιο υπερφαγίας, το ωθούν σε διάφορες αντισταθμιστικές συμπεριφορές ( εμετός, καθαρτικά κτλ.), προκειμένου να προσπαθήσει να «ξεφορτωθεί» τις θερμίδες που κατανάλωσε.

Σε αντίθεση με τα άτομα που νοσούν από ψυχογενή ανορεξία, οι βουλιμικοί ασθενείς αναγνωρίζουν την παθολογική τους συμπεριφορά και την αποδέχονται, είναι πιο εξωστρεφείς  και χρησιμοποιούν την κατανάλωση τροφής προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα εσωτερικά τους προβλήματα. Η ενασχόληση τους με το φαγητό φαίνεται να αποσκοπεί στην κατάκτηση του «τέλειου» σώματος, το οποίο όμως συχνά είναι και μη ρεαλιστικό.

 Πως μπορούμε να διακρίνουμε ένα άτομο με ψυχογενή βουλιμία;

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε πότε ένα άτομο παρουσιάζει ψυχογενή βουλιμία, είναι απαραίτητο να λάβουμε υπόψη μας τα παρακάτω κριτήρια:

  • Επαναλαμβανόμενα επεισόδια υπερφαγίας
  • Επανειλημμένες αντισταθμιστικές συμπεριφορές , προκειμένου να αποφύγουν να πάρουν βάρος
  • Η εικόνα του σώματος των βουλιμικών ατόμων ( σχήμα, βάρος) είναι πολύ σημαντική για την αυτοεκτίμηση τους.

ΤΥΠΟΙ ΨΥΧΟΓΕΝΟΥΣ ΒΟΥΛΙΜΙΑΣ

Οι τύποι της ψυχογενούς βουλιμίας διακρίνονται στον τύπο κάθαρσης και στον τύπο μη κάθαρσης. Ο τύπος της κάθαρσης αναφέρεται στη χρήση καθαρτικών, διουρητικών και άλλων αντισταθμιστικών συμπεριφορών. Ο τύπος μη κάθαρσης αφορά τη νηστεία και την υπερβολική σωματική άσκηση, ως αντισταθμιστικές συμπεριφορές. Ανάμεσα στους δύο τύπους δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές αλλά βουλιμικοί ασθενείς με τον τύπο μη κάθαρσης συνήθως έχουν περισσότερο βάρος, εμπλέκονται σε λιγότερα επεισόδια υπεργφαγίας και εμφανίζουν μικρότερη ψυχοπαθολογία.

ΠΟΙΕΣ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Η ΨΥΧΟΓΕΝΗΣ ΒΟΥΛΙΜΙΑ;

Οι αιτίες που προκαλούν τη ψυχογενή βουλιμία είναι παρόμοιες με αυτές της ψυχογενούς ανορεξίας, ωστόσο οι συνέπειες της ψυχογενούς βουλιμίας στον οργανισμό διαφοροποιούνται από αυτές της ψυχογενούς ανορεξίας. Αρχικά, η νόσος αυτή φαίνεται να αποτελεί προβλεπτικό παράγοντα για την κατάθλιψη. Ακόμη, όσον αφορά το σωματικό επίπεδο, οι συμπεριφορές κάθαρσης επιδρούν στη φυσιολογική λειτουργία του σώματος. Συγκεκριμένα, η υπερβολική χρήση καθαρτικών προκαλεί διάρροια και ανωμαλίες στον καρδιακό ρυθμό, οι εμετοί επιφέρουν προβλήματα στον εμμηνορρυσιακό κύκλο και πολλές φορές οδηγούν σε ρήξη των ιστών του στομάχου και του φάρυγγα, σε καταστροφή της αδαμαντίνης των δοντιών και διόγκωση των σιελογόνων αδένων.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ

Η θεραπεία για την αντιμετώπιση των διατροφικών διαταραχών είναι ένα αρκετά περίπλοκο θέμα, διότι οι ασθενείς συνήθως αρνούνται την ύπαρξη του προβλήματος τους και αποφεύγουν την εμπλοκή τους στη θεραπευτική αντιμετώπιση. Συνεπώς, η θεραπεία που προτείνεται για τις διατροφικές διαταραχές είναι κυρίως συνδυαστική, περιλαμβάνοντας τόσο τις φαρμακευτικές όσο και τις μη φαρμακευτικές παρεμβάσεις (ψυχολογικές προσεγγίσεις). Στην περίπτωση της ψυχογενούς ανορεξίας ενδεχομένως να χρειαστεί και η νοσηλεία, διότι λόγω του υπερβολικά χαμηλού βάρους του/της , ο/η ασθενής μπορεί να χρειαστεί ενδοφλέβια χορήγηση τροφής. Όσον αφορά τη φαρμακευτική θεραπεία ,τα αντικαταθλιπτικά φαίνεται να είναι χρήσιμα στην περίπτωση της ψυχογενούς βουλιμίας, αλλά δεν είναι αποτελεσματικά στη ψυχογενή ανορεξία. Επίσης υπάρχουν αρκετές πιθανότητες το άτομο να σταματήσει τη φαρμακευτική αγωγή με συνέπεια την υποτροπή. Στην περίπτωση της ψυχολογικής θεραπείας , η πιο κατάλληλη μέθοδος αντιμετώπισης των διατροφικών διαταραχών φαίνεται να είναι η γνωστική-συμπεριφορική θεραπεία (CBT). Σκοπός της θεραπείας αυτής, στη ψυχογενή ανορεξία είναι αρχικά η βοήθεια του ασθενούς για αύξηση του βάρους του. Όσον αφορά τη ψυχογενή βουλιμία, η CBT βοηθάει τον ασθενή αρχικά να τροποποιήσει τις αντιλήψεις του σχετικά με το αδύνατο σώμα, την παχυσαρκία, τη διατροφή/δίαιτα και να επικεντρωθεί σε φυσιολογικές διατροφικές συνήθειες. Η οικογενειακή θεραπεία είναι ακόμα μια προσέγγιση που προτείνεται σε ασθενείς με ψυχογενή ανορεξία, αν και δεν έχει μελετηθεί επαρκώς η αποτελεσματικότητα της. Λαμβάνοντας υπόψη τις παραπάνω παραμέτρους καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως παρόλο που τα αντικαταθλιπτικά φαίνεται να ανταποκρίνονται ως ένα βαθμό στην αντιμετώπιση κυρίως της βουλιμίας – μειώνοντας το καταθλιπτικό συναίσθημα-, η πιο ενδεδειγμένη θεραπεία ίσως να είναι η γνωστική – συμπεριφορική. Επιπλέον, η ψυχοεκπαίδευση των παιδιών στις διαταραχές πρόσληψης τροφής, η εστίαση στους παράγοντες κινδύνου και η υποβάθμιση των κοινωνικοπολιτισμικών επιρροών για το λεπτό σώμα, χρήζουν ιδιαίτερης σημασίας σε επίπεδο πρόληψης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

  • Κολαϊτης Α. Γεράσιμος και συν (2020). Σύγχρονη Ψυχιατρική παιδιού & εφήβου. Αθήνα: Εκδόσεις ΒΗΤΑ.
  • Kring A.M. και συν (2010). Ψυχοπαθολογία. Αθήνα: Εκδόσεις GUTENBERG.
  • American Psychiatric Association, & American Psychiatric Association. (2013). DSM 5. American Psychiatric Association, 70.

 

ΚοινοποίησηFacebookLinkedIn
Συμμετοχή στη συζήτηση

Archives

Categories

WP2Social Auto Publish Powered By : XYZScripts.com