«Τα τελευταία 4 χρόνια παθαίνω κρίσεις πανικού και τον τελευταίο ένα χρόνο κάνω συστημικη ψυχοθεραπεία μιας και οι κρίσεις πανικού έχουν κάνουν σε ένα βαθμό με το οικογενειακό μου περιβάλλον και το άλλο ότι βιωνω μεγάλες δυσκολίες με τις μετακινήσεις μου στη σχολη μου και στις δραστηριότητες μου. Γενικότερα, παρόλο που γνωρίζουν την κατάσταση που βιωνω στη σχολή και στις δραστηριότητες που κάνω, εγώ δεν νιώθω ανετα να το λέω κάθε φορά που δεν πάω(που ειναι αρκετές φορές) με αποτέλεσμα να λέω και μια διαφορετική δικαιολογία. Γιατί για κάποιο λόγο, παρ’ όλο που το έχω πει, νιώθω ότι ντρέπομαι να το λέω κάθε φορά. Δεν ξέρω νιώθω ότι πάλι κάπου πρέπει να δώσω εξηγήσεις (αυτό είναι κάτι που συμβαίνει γενικά με τους γονείς μου), να το αναλύσω, να το εξηγήσω τοσο πολύ ώστε να με καταλάβει ο άλλος και εγώ κάθε φορά να αγωνιώ για την απάντηση του. Πρόσφατα, λοιπόν, έλαβα ένα μήνυμα από την καθηγήτρια των ιταλικών μου. Στο γραπτό λόγο της χρησιμοποίησε τη λέξη “νομίζεις ότι με κοροϊδεύεις”. Ήταν η φράση που με πείραξε περισσότερο σε όλο το μήνυμα της. Δεν ξέρω γιατί ταραχτηκα. Ένιωσα άσχημα με τον εαυτο μου και έβαλα τα κλάματα… τα πρωτα λόγια που ειπα στον εαυτό μου ήταν: “τι πάει λάθος με εμένα; τι κάνω λάθος;”».
Από τον/την: Ελένη
Γεια σoυ αγαπητή μου, Ελένη! Ελπίζω να είσαι καλά! Αρχικά, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που δείχνεις στην ομάδα μας, με την απόφασή σου να μοιραστείς μαζί μας πληροφορίες για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις.
Αν καταλαβαίνω σωστά, παθαίνεις κρίσεις πανικού τα τελευταία τέσσερα χρόνια και με αφορμή αυτό ξεκίνησες – πριν από έναν χρόνο- ψυχοθεραπεία. Προσπαθώ να φανταστώ το πόσο δύσκολο και ψυχοφθόρο μπορεί να είναι να παθαίνει κανείς για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα κρίσης πανικού! Ωστόσο, είναι αρκετά σημαντικό το ότι αποφάσισες να ζητήσεις βοήθεια από έναν ειδικό ψυχικής υγείας, εν προκειμένω έναν/μια συστημικό/-η ψυχοθεραπευτή/-τρια. Επίσης, αν καταλαβαίνω σωστά, με βάση τα όσα γράφεις, ένα θέμα το οποίο φαίνεται να σε ταλαιπωρεί αρκετά και σε έχει κουράσει είναι το ότι αρκετά συχνά δεν πηγαίνεις στις προγραμματισμένες σου δραστηριότητες και στη σχολή. Ακόμα, μοιάζει σαν να έχεις κουραστεί να μιλάς για αυτό το θέμα με τους άλλους και κυρίως να δίνεις συνεχώς εξηγήσεις. Κι για αυτό, αν έχω καταλάβει σωστά, προσπαθείς να βρεις κάθε φορά που απουσιάζεις και μια διαφορετική δικαιολογία.
Τέλος ανέφερες και ένα περιστατικό με την καθηγήτρια των Ιταλικών σου. Προσπαθώ να καταλάβω λίγο το τί ακριβώς έγινε, διότι μου λείπουν κάποιες πληροφορίες για να αισθανθώ ότι σε έχω καταλάβει σωστά. Οπότε θα μου επιτρέψεις (λόγω και της γραπτής και ασύγχρονης επικοινωνίας μας) να εικάσω ότι λόγω των απουσιών σου, έλαβες κάποιο γραπτό μήνυμα από την συγκεκριμένη καθηγήτρια; Θα σταθώ, ωστόσο στο γεγονός το οποίο φαίνεται να σε έκανε να νιώσεις άσχημα και να σε κάνει να αναρωτιέσαι για το «τί λάθος συμβαίνει με εσένα». Το ότι θεώρησε ότι προσπαθείς να την κοροϊδέψεις.
Αφού, λοιπόν, έκανα μια ανασκόπηση των όσων έχεις αναφέρει, θα πρότεινα να πάρουμε τα πράγματα σιγά- σιγά από την αρχή. Θα μου επιτρέψεις, ωστόσο να μην έχω και τόσο παρεμβατική στάση, για έναν και μοναδικό λόγο. Γιατί, όπως ανέφερες και εσύ η ίδια βρίσκεσαι σε μια διαδικασία θεραπείας. Είναι, λοιπόν, πολύ σημαντικό να σεβαστώ τα όρια αυτής της σχέσης που έχει ήδη ανεπτυχθεί, τόσο για εσένα όσο και για το άτομο που έχεις επιλέξει να σε συντροφεύσει στην θεραπεία σου. Παρ΄όλα αυτά θα προσπαθήσω να εκθέσω τις σκέψεις- ερωτήσεις/προβληματισμούς μου και «προτάσεις», στην προσπάθειά μου να διατηρήσω μια ισορροπία στο να ανταποκριθώ στο αίτημά σου, αλλά παράλληλα να σεβαστώ και τα όρια της θεραπευτική σας σχέσης.
Από ότι καταλάβαίνω οι καθημερινές σου δραστηριότητες, λόγω της ύπαρξης κρίσεων πανικού, έχουν περιοριστεί σε σημαντικό βαθμό, γεγονός το οποίο με κάνει να αναρωτιέμαι για το πώς μπορεί να αισθάνεσαι εσύ σε σχέση με αυτό. Αναρωτιέμαι, επίσης, αν η δυσκολία που περιγράφεις για το κομμάτι των μετακινήσεων έχουν να κάνου με τις κρίσεις πανικού ή όχι. Κι αν εμπλέκονται και άλλοι παράγοντες σε αυτή τη δυσκολία.
Στο γράμμα σου έχεις αναφέρει ότι τα άτομα στη Σχολή και στις άλλες δραστηριότητες με τις οποίες ασχολείσαι γνωρίζουν για τις κρίσεις πανικού που αντιμετωπίζεις. Πώς αντέδρασαν όταν τους το είπες; Πώς είναι η συμπεριφορά τους απέναντί σου, από τότε; Τους έχει εξηγήσει για το τί ακριβώς είναι οι κρίσεις πανικού και το πώς έσυ τις βιώνεις;
Ακόμα μου λες στο μήνυμά σου ότι ντρέπεσαι κάθε φορά να ανακοινώνεις το λόγο για τον οποίο δεν πας στις δραστηριότητες σου. Ντροπή την οποία την αποδίδεις, αν καταλαβαίνω σωστά, στο ότι πρέπει να δώσεις εξηγήσεις. Θα σταθώ σε αυτό, διότι, νιώθω πως είναι δυο πράγματα τα οποία μπορεί και να συνδέονται, αλλά είναι δύο πράγματα διαφορετικά. Μου ακούγεται ότι το κομμάτι των εξηγήσεων, μπορεί να έχει και μια χροιά απολογητική; Σαν να νιώθεις ότι πρέπει να δίνεις εξηγήσεις σε όλους (γονείς, φίλους κλπ) για αυτό το οποίο σου συμβαίνει; Αυτό το οποίο, όμως μοιάζει να είναι αρκετά φανερό, με τα όσα εγώ έχω καταλάβει, είναι ότι νιώθεις μια αγανάκτηση/κούραση με όλη αυτή την κατάσταση που βιώνεις: τόσο με τις κρίσεις πανικού και τον περιορισμό των δραστηριοτήτων που ήρθαν ως συνέπεια, αλλά και το ότι πρέπει να δικαιολογείς τον εαυτό σου με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο στους οικείους σου. Επίσης, αναφέρεις ότι αγωνιείς για την απάντησή τους. Αλήθεια, τί είναι αυτό το οποίο σε φοβίζει; Τι έχεις ανάγκη να ακούσεις από τους άλλους;
Η βασική/ κυρίαρχη σκέψη στην κρίση πανικού είναι το «Κάτι κακό συμβαίνει, απειλούμε!», «Πεθαίνω» ή το «Τρελαίνομαι/Χάνω τον έλεγχο». Όποια και αν είναι η σκέψη στον καθένα από εμάς, το κοινό στοιχείο είναι η αίσθηση της απειλής, που προκαλεί και τα ανάλογα συναισθήματα. Επειδή, μοιάζει να είναι ένας από τους χειρότερους εφιάλτες, οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να νιώσουν ασφάλεια. Ως συνέπεια αυτού, κάποιοι άνθρωποι αποφεύγουν καταστάσεις/χώρους και πράγματα, στα οποία φοβούνται ότι θα βιώσουν εκ νέου μια κρίση πανικού. Ακούγεται και εσύ να είσαι σε μια τέτοια φάση, δηλαδή να αποφέυγεις κάποιες φορές τις προγραμματισμένες σου δραστηριότητες.
Σκέφτομαι και αναρωτιέμαι το κατά πόσο αισθάνεσαι άνετα με τους οικείους σου να τους εξηγήσεις το τί είναι μια κρίση πανικού και πώς εσύ το βιώνεις. Να θέσεις ένα όριο και να εκφράσεις την ανάγκη σου για το ότι δεν σου αρέσει να το εξηγείς συνεχώς αυτό. Για το περιστατικό με την καθηγήτρια δεν έχω μια πλήρη εικόνα και αισθάνομαι, για να σου είμαι ειλικρινής, ότι μου λείπουν κομμάτια για να συμπληρθωθεί το puzzle. Σε κατηγόρησε ότι προσπαθείς να την κοροϊδέψεις, κάτι το οποίο σε έκανε να νιώσεις άσχημα. Σε καταλαβαίνω… Η ερώτηση μου σε σχέση με αυτό είναι το εάν η καθηγήτρια των Ιταλικών σου είναι ενήμερη για τις κρίσεις πανικού και την δυσκολία σου να μετακινηθείς ή εάν κάθε φορά που αποφεύγεις το μάθημα δίνεις και μια διαφορετική δικαιολογία. Κι πόσο συχνά γίνεται αυτό μέσα σε ένα διάστημα π.χ., ενός μήνα;
Η λέξη δικαιολογία, όταν την χρησιμοποιούμε έχει δύο βασικές σημασίες: (α) αυτό που αναφέρεται από κάποιον ως αιτία ενός λάθους ή μιας παράλειψης ή για να αποσείσει μια κατηγορία και (β) πρόφαση, επινοημένα περιστατικά που επικαλείται κάποιος για να απαλλαγεί από κάτι ή για να αποφύγει κάποιον. Βλέπεις ότι μια λέξη, με βάση το λεξικό έχει δύο διαφορετικές σημασίες. Πόσο μάλλον αν κάτσουμε και αναλογιστούμε το πώς ο κάθε άνθρωπος ερμηνεύει μια λέξη και τι προθέσεις/ κίνητρα της αποδίδει. Καταλαβαίνεις, ότι εκεί τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα. Σκέφτομαι και εικάζω, μήπως στο θέμα με την καθηγήτρια δεν έχει επικοινωνηθεί σωστά η πρόθεση των δικαιολογιών; Δηλαδή εσύ από τη μια προσπαθείς να αποφύγεις την δυσφορία που σου προκαλείται όταν συζητάς για το θέμα και από την άλλη η καθηγήτριά σου, ίσως αγνοώντας κάποιες πληροφοριές να οδηγείται σε άλλα συμπεράσματα;
Θα μου επιτρέψεις να αρκεστώ στις ερωτήσεις και στις εικασίες, διότι όπως ανέφερα και στην αρχή είσαι ήδη σε μια θεραπευτική σχέση. Το να σου δώσω εγώ κάποιες γραμμές ή να κάνω ερωτήσεις που να είναι πιο παρεμβατικές θα θολώσει τα όρια και μπορεί να κάνει και εσένα την ίδια, αγαπητή μου Ελένη, να βρεθείς ανάμεσα σε διαφορετικές (ενδεχομένως) οπτικές του ίδιου θέματος (χωρίς απαταίτητα η μια να είναι πιο σωστή από την άλλη), κάτι που μπορεί να σε μπερδέψει! Δεν ξέρω αν το περιστατικό αυτό το έχεις συζητήσει με το άτομο που έχεις επιλέξει αυτή την φάση να είναι ο συνοδοιπόρος σου στην θεραπευτική διαδικασία, ωστόσο θα σου πρότεινα να το πας στη θεραπεία σου. Πιστεύω ότι με τον κατάλληλο χειρισμό, θα μπορέσεις να δουλέψεις θέματα τα οποία, ίσως να σε βοηθήσουν και με το αρχικό σου αίτημα! Με κάθε σεβασμό στην αγωνία και την κούραση, που νιώθω ότι μπορει να υπάρχει!
Αγαπητή μου Ελένη, ελπίζω να μπορέσεις σύντομα να αρχίσεις να νιώθεις καλύτερα! Στέκομαι στο γεγονός ότι παρ’ότι αντιμετωπίζεις το θέμα με τις κρίσεις πανικού, προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο για εσένα στη φάση που είσαι. Επίσης, έχεις κάνει δύο σημαντικά βήματα: πρώτον έχεις ξεκινήσει θεραπεία και δεύτερον προσπαθείς όσο αυτό είναι εφικτό να συνεχίσεις τις δραστηριότητες σου και τις υποχρεώσεις σου με τη Σχολή!
Για οτιδήποτε άλλο χρειαστείς, μην διστάσεις να επικοινωνήσεις είτε μαζί μου είτε με την ομάδα μας! Θα είμαστε στη διάθεσή σου!
Φιλικά
