Πόσες ήταν άραγε οι φορές που έχασες τον αυτοέλεγχο σου και η επιδρομή στο ψυγείο και τα ντουλάπια έμοιαζε να είναι για σένα η μοναδική λύση ή παρηγοριά; Τί είναι όμως αυτό που μας κάνει, αντί να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας και να αποδεχόμαστε τα συναισθήματά μας, να στρεφόμαστε στο φαγητό, όταν βιώνουμε έντονα και συνήθως αρνητικά συναισθήματα;
Η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται από υπερβολική και ταχεία κατανάλωση φαγητού σε ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Παρατηρείται, συχνότερα στις γυναίκες, απ’ ότι στους άνδρες και περισσότερο στο 2ο μισό του κύκλου. Ρόλο παίζουν και κάποιες ορμόνες που εκκρίνονται, όπως η οιστραδιόλη, τα οιστρογόνα, και η προγεστερόνη που επηρεάζουν τον γυναικείο οργανισμό, αλλά και ορμόνες όπως η ντοπαμίνη και σεροτονίνη, των οποίων τα επίπεδα ανεβαίνουν όταν πραγματοποιούμε πράξεις με σκοπό την ευχαρίστηση.
Ως επί το πλείστον, τα επεισόδια αυτά, συμβαίνουν τις μεσημεριανές και τις βραδινές ώρες της ημέρας, όταν βρισκόμαστε μόνοι μας, όπως επίσης παρατηρείται και επιλογή τροφών με υψηλό ποσοστό υδατανθράκων (σάκχαρα) και λιπών.Ένα υπερφαγικό επεισόδιο είναι αρκετά δύσκολο να ελεγχθεί, και πολλές φορές δεν έχουμε επίγνωση αυτής της πράξης, σαν να μην ήμασταν καν εκεί την ώρα που συνέβαινε. Ταυτόχρονα, μετά από κάθε τέτοια ενέργεια, λέμε στον εαυτό μας παρηγορητικά λόγια, όπως, ”δεν θα το ξανακάνω” ή “από Δευτέρα θα ξεκινήσω γυμναστήριο”.
Πολλοί από εμάς, έχουμε επηρεαστεί αρκετά από την οικογένειά μας, σε μικρή ηλικία, καθώς είτε μας έλλειπε κάτι από αυτήν, είτε έμμεσα ή άμεσα δεχόμασταν κριτική για το ιδανικό βάρος και κήρυγμα για την καθώς-πρέπει διατροφή μας. Και στις δυο περιπτώσεις, καθώς και σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, όπως αυτή του μιμητισμού, όπου παραδειγματιζόμασταν από την σχέση που είχαν κοντινοί μας άνθρωποι με το φαγητό, το αποτέλεσμα είναι ένα: το φαγητό ήταν και εξακολουθεί για πολλούς από εμάς να είναι, η ασφάλεια, η δικαίωση, η παρηγοριά μας, ή και η αυτοτιμωρία μας. Δεν μάθαμε να αποδεχόμαστε, να αναλύουμε, να βιώνουμε τα συναισθήματά μας, και ύστερα να τα απελευθερώνουμε και να αποδεσμευόμαστε από αυτά, είτε ήταν θετικά είτε αρνητικά. Κάτι μας εμποδίζει από το να δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας να επεξεργαστεί όλα αυτά τα συναισθήματα που μπορούμε να βιώσουμε μέσα σε μια μέρα, και να δίνουμε αγάπη στο σώμα που μας φιλοξενεί.
Τα καλά νέα είναι, ότι ξέρουμε τι μας εμποδίζει από το να τα κάνουμε όλα αυτά:Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ! Σκέψεις όπως, “Αυτός με έκανε να αισθάνομαι έτσι”, “φταίει η κατάσταση και οι συγκυρίες” ή “δεν φταίω εγώ γι’ αυτό που μου συμβαίνει” , είναι ξεπερασμένες. Ας το πάρουμε απόφαση όλοι και ας είμαστε ειλικρινείς τουλάχιστον μόνο με τον εαυτό μας. Ας πάρουμε εμείς μια φορά την ευθύνη των πράξεών μας, άλλωστε γνωρίζουμε όλοι ότι στην πραγματικότητα δεν μας έκανε η κατάσταση να αδειάσουμε πάλι το ντουλάπι με τα γλυκίσματα, αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός, η ίδια μας η οπτική γωνία, και το πώς αντιμετωπίσαμε την κατάσταση.
Τα λιγότερο καλά νέα είναι, ότι για να κάνουμε διαφορετικές επιλογές και να σπάσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο της σχέσης μας με το φαγητό, απαιτείται πολλή προσπάθεια και εργασία με τον εαυτό μας, και φυσικά η αλλαγή χρειάζεται να είναι εσωτερική, ώστε να είναι μόνιμη και όχι παροδική.
Σε πρώτη φάση είναι καλό να τα βρούμε με τον εαυτό μας και να αλλάξουμε ορισμένες συνήθειες, πεποιθήσεις και συμπεριφορές που μας στερούν την σύνδεση με το σώμα μας. Το να τρώμε σαν να μην υπάρχει αύριο, όσο αστείο και αν μας ακούγεται σαν έκφραση, είναι απόλυτα ταιριαστή και το μόνο που καταφέρνει, είναι να μας ικανοποιεί, και ν’ αποσπά την προσοχή μας από τα προβλήματα, προσωρινά. Δεν τα λύνει, ούτε μας κάνει δυνατότερους ή ασφαλέστερους. Πιο δυνατοί γινόμαστε όταν την στιγμή εκείνη καταφέρουμε να θέσουμε όρια στον εαυτό μας, και εστιάσουμε στο κοντινό μέλλον και τα σχέδια που έχουμε οραματιστεί να υλοποιήσουμε. Αρκετοί από εμάς χάσαμε μια δραστηριότητα, γιατί ντρεπόμασταν για το σώμα μας και προτιμήσαμε να κάτσουμε σπίτι μας, ολομόναχοι και να διαιωνίσουμε αυτήν την κατάσταση ή και να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας είτε με το φαγητό, είτε επειδή φάγαμε παραπάνω.
Για να λύσουμε ένα πρόβλημα ή να αλλάξουμε μια κατάσταση χρειάζεται πρώτον να την κατανοήσουμε. Θα έλεγα λοιπόν, ότι στρεφόμαστε στο υπερβολικό φαγητό, όταν βιώνουμε απόρριψη, μοναξιά, απώλεια, θλίψη, ντροπή, απογοήτευση, χαμηλή αυτοεκτίμηση, ανεπάρκεια, άγχος, παραμέληση ή βαρεμάρα, αλλά αυτό που μας ωθεί ακόμη περισσότερο σε αυτήν την συμπεριφορά και στην ανημποριά του ελέγχου της κατάστασης, είναι αυτή η εσωτερική φωνή που μας λέει ότι δεν θα τα καταφέρουμε, ότι δεν αξίζουμε και ότι πάλι θα αποτύχουμε.
ΑΣ ΣΩΠΑΣΕΙ!
Αυτά που μας λέει, δεν είναι η αλήθεια, ούτε η πραγματικότητα.Ας προσπαθήσουμε μαζί να επανασυνδεθούμε με το σώμα μας και τις ανάγκες του, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και να ρωτήσουμε τον εαυτό μας μήπως η επιθυμία μας είναι πλασματική. Ας σταθούμε ένα λεπτό να ακούσουμε τις σκέψεις που κάνουμε πριν φάμε εκείνο το πακέτο με τα μπισκότα.
Είναι καιρός να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας με το φαγητό και να το δούμε ως καύσιμο του οργανισμού μας για να λειτουργήσει. Είναι καιρός να πιούμε περισσότερο νερό και να κρατήσουμε το σώμα μας ενυδατωμένο. Ναι, ήρθε η ώρα να κοιμηθούμε περισσότερο και ποιοτικότερα, και να αφήσουμε το ατελείωτο σκρολάρισμα στο κινητό, όπως και το να μειώνουμε και να τιμωρούμε τον εαυτό μας, συγκρίνοντάς τον διαρκώς με τα πρότυπα που προβάλλουν τα Μ.Μ.Ε. αλλά και τα Μ.Κ.Δ. ως υγιή και ως ιδανικά.
Η προβολή μιας ψιλόλιγνης γυναικείας σιλουέτας ή ενός πολύ γυμνασμένου ανδρικού σώματος που διαφημίζει ένα προϊόν πλούσιο σε ζάχαρη και λιπαρά, γνωρίζουμε αμέσως-αμέσως πως είναι κάθε άλλο παρά κάτι ρεαλιστικό. Η υγεία αγαπητοί μου, πηγάζει από μέσα μας, και το ιδανικό για τον καθένα μας είναι διαφορετικό, και ευτυχώς ο καθένας μας έχει διαφορετικά γούστα, στόχους, αντίληψη και ούτω καθεξής.
Την στιγμή που αποφασίζουμε ότι είμαστε αρκετοί, ικανοί, δυνατοί και αγαπήσουμε το υλικό που έχουμε, την ίδια στιγμή το θαύμα της αλλαγής θα έχει ήδη γίνει. Και ας έχουμε κατά νου ότι όσες φορές και αν πέσουμε, μπορούμε άλλες τόσες να σηκωθούμε.
Ναι μπορούμε! Και αν δεν μπορούμε μόνοι μας σπάμε τα ταμπού και ζητάμε βοήθεια, δοκιμάζουμε τι δουλεύει για εμάς και σίγουρα συνεχίζουμε την προσπάθεια για εμάς και για να έχουμε μέρα με την μέρα, την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας!
