Ήμουν μικρή όταν χώρισαν οι γονείς μου. Εκείνη την χρονιά στο γράμμα προς τον Άη-Βασίλη, του ζήτησα να τους φέρει ξανά μαζί. Τώρα, επειδή τα Χριστούγεννα έφτασαν και ο Άη- Βασίλης είναι κοντά, θα σας πω ως ψυχολόγος με ειδίκευση στα παιδιά την επιστημονική μου άποψη.
Συχνά οι γονείς προσπαθούν να «κερδίσουν» συναισθηματικά τα παιδιά. Αυτό μπορεί να μείνει στο πλαίσιο αγοράς παιχνιδιών, ακριβά ρούχα (τα οποία δεν έχουν την αξία που έχουν για μας ή δεν έχουν καθόλου αξία για τα παιδιά). Ενδέχεται όμως και να ακολουθείται από μείωση του άλλου γονέα.
Για κανέναν δεν είναι ευχάριστη συνθήκη. Όμως, ο γονέας που μειώνει τον άλλο γονέα, ουσιαστικά εκδηλώνει τον θυμό του δημιουργώντας τραύματα στα παιδιά. Στον αγώνα για την περισσότερη αγάπη, περισσότερη εύνοια από τα παιδιά, ο γονέας εκτροχιάζεται και κάνει τα παιδιά του θύματα στην μάχη για την ανατροφή.
Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί το εξής: Όποιον γονέα και αν διαλέξουν τα παιδιά χάνουν.
Τα παιδιά πάντα είναι οι χαμένοι σε αυτόν τον αγώνα διότι χρειάζονται την αγάπη και την φροντίδα και από τους δύο γονείς.
Ο γονέας που αναλαμβάνει την επιμέλεια των παιδιών έρχεται αντιμέτωπος με ποικίλες επιπρόσθετες σοβαρές δυσκολίες, όπως την απώλεια, τη θλίψη, τη μοναξιά, τις ενοχές, την ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, τα προβλήματα επίσκεψης τους από τον άλλο γονέα, άλλες διευθετήσεις για τη φροντίδα τους, την έλλειψη συστημάτων υποστήριξης, καθώς και τα οικονομικά προβλήματα (Κυριακίδης, 2000).
Από την άλλη και ο γονέας που δεν έχει την επιμέλεια των παιδιών χάνει, διότι θα βρεθεί στη δυσάρεστη και επίπονη θέση να βιώσει τη δική του φάση «πένθους», την αποξένωση και τις ενοχές του για τον αποτυχημένο γάμο, την αποδιοργάνωση των συνηθισμένων εμπειριών ζωής, τις λίγες πλέον σχέσεις και επαφές με τα παιδιά, τις συγκρούσεις για τις συναντήσεις του μαζί τους, την απόρριψη που κάποιες φορές εκείνα εκδηλώνουν προς το πρόσωπό του.
Ας μιλήσουμε για τα φύλα. Η μητέρα, βιώνει έντονο άγχος και ανησυχία για το ότι πρέπει να είναι ταυτόχρονα μητέρα και πατέρας για τα παιδιά της, για θέματα πειθαρχίας ή και για τη φυσιολογική ανάπτυξη του ανδρισμού του γιου της.
Σε αυτό το πλαίσιο ο κ. Κυριακίδης κρίνει πως «ένα αγόρι δεν θα βρεθεί απαραίτητα σε σύγχυση σχετικά με το φύλο του, μόνο και μόνο επειδή μεγαλώνει χωρίς τον πατέρα του. Είναι δυνατόν να έχει κάποια άλλα ανδρικά πρότυπα, στην οικογένεια το σχολείο, το κοινωνικό περιβάλλον» (Κυριακίδης, 2000).
Σχετικά με τον πατέρα, υπάρχει η ανησυχία για την ανάπτυξη της σεξουαλικότητας στις κόρες τους. Ειδικά αν βρίσκονται στην εφηβεία η ανησυχία εντείνεται λόγω της απουσίας γυναικείου προτύπου(Κογκίδου 1995). Παρόλα αυτά, όπως και στις περιπτώσεις που οι μόνες-μητέρες αναπτύσσουν την ίδια ανησυχία για τους γιους τους, έτσι και οι μόνοι-πατέρες είναι σκόπιμο να γνωρίζουν πως κάποια άλλα γυναικεία πρόσωπα του περιβάλλοντος μπορούν να αποτελέσουν υγιή πρότυπα για τις κόρες τους.
Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το «διαζύγιο από τον κοινό γονεϊκό ρόλο» (ξεχωριστή και όχι ισότιμη άσκηση του γονεϊκού ρόλου), εκτός από τις τεραστίων διαστάσεων αντιπαραθέσεις που μπορεί να λάβει, επιφέρει ισχυρό και διαρκέστερο ψυχικό πόνο» (Χατζηχρήστου, 1999).
Συμπερασματικά, κάθε γονέας οφείλει να ζυγίσει τις καταστάσεις. Οφείλει να αναρωτηθεί πριν πάρει ΜΙΑ και τελική απόφαση (σταθερή απόφαση!) αν προκαλεί μεγαλύτερο πόνο στο παιδί όσο διατηρεί μια σχέση που έχει τελειώσει, δημιουργώντας τραύματα (δες προηγούμενο άρθρο μου) ή αν μπορεί να διαχειριστεί τον πόνο και το τραύμα που θα προκαλέσει ένα ενδεχόμενο διαζύγιο.
Τι θα προκαλέσει, με άλλα λόγια, τον λιγότερο πόνο στο παιδί; Να του προκαλεί καθημερινά τραύματα και κακοποίηση η κατάσταση στο σπίτι ή να απομακρυνθεί από την εστία ο ένας γονιός;
Σας εύχομαι ευτυχισμένο νέο έτος.
Αδράξετε την ευκαιρία με την αλλαγή του χρόνου για να κάνετε ευχάριστες , για εσάς και τα παιδιά σας, αλλαγές στην ζωή σας!
