Είμαι με το αγόρι μου εδώ και 2 χρόνια σχεδόν. Έχουμε μια πολύ όμορφη σχέση, υπάρχει πολλή αγάπη και δεν έχουμε σταματήσει στιγμή να είμαστε ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο. Εγώ πάντα σαν άνθρωπος ήμουν ζηλιάρα ακόμα και με τους γονείς μου. Σε άλλες σχέσεις έκανα ζήλειες αλλά σε λογικά πλαίσια. Ωστόσο το αγόρι μου είναι υπερκοινωνικό. Mιλάει με πολύ κόσμο και πάρα πολλά κορίτσια από την σχολή του. Ξέρω τους λόγους που μιλάνε και αυτός είναι πάντα αρκετά τυπικός. Αν και έχει υπάρξει ένα περιστατικό που εγώ το θεώρησα πέσιμο αλλά ήταν από δική του απερισκεψία, δεν μου έχει δώσει ποτέ δικαίωμα και αντιθέτως μου δείχνει ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου και με αγαπάει. Αλλά κάθε μέρα όπου και αν πηγαίνει με κατατρώει μια ζήλεια ότι θα την πέσει σε άλλη , θα μιλήσει σε άλλη , θα κοιτάξει άλλη… Έχει γίνει εμμονή όλο αυτό και με βασανίζει. Το έχω συνδέσει και με το γεγονός ότι έχω άγχος (ίσως και κάποια διαταραχή).Το έχουμε συζητήσει αλλά όσο και αν το παλεύω μέσα μου πάντα βγαίνει στην επιφάνεια. Με αρρωσταίνει και δεν ξέρω τι να κάνω. Υπάρχει κάποιος τρόπος να το αντιμετωπίσω από μόνη μου και κυρίως μέσα μου ;
Από την: Ινώ
Ινώ,
Χαίρομαι πολύ που διαβάζω το μήνυμά σου και καταλαβαίνω πόσο έντονη είναι για εσένα αυτή η κατάσταση που περιγράφεις.
Το αίσθημα της ζήλειας, όπως το περιγράφεις είναι κάτι που βασανίζει πολλά ζευγάρια. Στην δική σου περίπτωση αντιλαμβάνομαι πως τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά αφού η σχέση σου δεν σου δίνει τα “πατήματα” που θα περιμέναμε για μια τέτοια συμπεριφορά. Είναι πάντα, όπως λες, αρκετά τυπικός, δεν έχει δώσει δικαίωμα και αντιθέτως σου δείχνει ότι είναι ερωτευμένος μαζί σου και σε αγαπάει. Αυτό που σκέφτομαι εγώ είναι τι έχει πυροδοτήσει αυτές τις σκέψεις στο δικό σου μυαλό που τον καθιστούν μη έγκυρο εμπιστοσύνης. Πρόκειται βεβαίως για ένα ερώτημα με πολλές προεκτάσεις, αλλά το θέτω εδώ ως τροφή για σκέψη. Είναι εντάξει να αισθάνεσαι έτσι, για όσο είναι αποδεκτό βέβαια στα πλαίσια της σχέσης και δεν διαταράσσει κάποιο μέλος της, είναι σημαντικό όμως να γνωρίζουμε τους λόγους για τους οποίους έχεις οδηγηθεί να σκέφτεσαι και κυρίως να αισθάνεσαι με αυτόν τον τρόπο.
Αναφέρεις μερικά ακόμη ενδιαφέροντα στοιχεία. Θέλω να αναφερθώ στο κομμάτι της ζήλειας προς τους γονείς που αναφέρεις και στο γεγονός ότι έχεις συνδέσει την ζήλεια σου κάπως με το άγχος που έχεις σε διάφορους τομείς της ζωής. Φαίνεται η ζήλεια να είναι ένα χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σου όπως το παρουσιάζεις, κάθε άλλο παρά ευχάριστο όμως. Δυστυχώς, δεν έχω τις πληροφορίες εκείνες που χρειάζομαι για να σε κατευθύνω θεραπευτικά και να σε βοηθήσω να τροποποιήσεις τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι και αντιμετωπίζεις αυτές τις σκέψεις μέσα σου. Θα ήθελα να σε συμβουλεύσω να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό άμεσα, για τον λόγο ότι όσο περισσότερο μένεις με το συναίσθημα της ζήλειας να το πω απλά, τόσο πιο δύσκολο θα σου είναι να απαλλαγείς από αυτό. Κατά έναν τρόπο, συνηθίζεις να σκέφτεσαι έτσι και η αλλαγή έρχεται δυσκολότερα. Ένας ειδικευμένος ψυχολόγος θα σε βοηθήσει να κατανοήσεις από που πηγάζει αυτό το συναίσθημα, πώς το πρωτοδημιούργησες και άρα το έμαθες αλλά και αποτελεσματικούς τρόπους να το θέσεις υπό έλεγχο και στο τέλος να το αντιμετωπίσεις.
Εύχομαι τα λόγια μου να σε βοήθησαν να ξεκαθαρίσεις τις σκέψεις σου. Σε ευχαριστούμε πολύ για την εμπιστοσύνη που μας δείχνεις. Παραμένουμε στη διάθεσή σου για ό,τι άλλο χρειαστείς!
