Τους τελευταίους μήνες λόγω κάποιου θέματος υγείας που είχα (όχι κάτι σοβαρό, σπαστική κολίτιδα) και λόγω πίεσης από την σχολή αλλά και από μια δίαιτα που είχα ξεκινήσει με ειδικό , ξεκίνησα να έχω υπερφαγικά επεισόδια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, αφόρητους πόνους λόγω της πάθησης , μεταβολές στο βάρος μου αλλά και αφόρητη στεναχώρια. Θέλω ν’ απεξαρτηθώ από την εικόνα που έχω για το φαγητό. Θέλω να το βλέπω όπως παλιά, ως βιολογική ανάγκη και όχι σαν υλικό για να καλύψω το κενό που νιώθω. Ακόμα, πιάνω τον εαυτό μου να τρώει μέχρι να πονέσει η κοιλιά μου από τον όγκο του φαγητού. Θέλω να γίνω όπως πριν.
Από την: Ειρήνη
Αγαπημένη μας Ειρήνη,
Αρχικά να σε ευχαριστήσουμε που μας έγραψες και μοιράστηκες μαζί μας την ιστορία σου, μια ιστορία με πρωταγωνιστή το φαγητό. Με αγγίζει πολύ το μοίρασμά σου, και είμαι σίγουρη ότι πολλοί αναγνώστες θα αισθανθούν κι εκείνοι ένα τέτοιο άγγιγμα. Πάμε τώρα να δούμε την πλοκή της ιστορίας σου γύρω από το φαγητό μέσα από μία δική μου ματιά, και πώς αυτή η ματιά θα μπορούσε να μετακινήσει κάπως κι εσένα εντέλει.
Όλα μοιάζει να ξεκινούν τους τελευταίους μήνες, όπου συμπίπτει η εμφάνιση της σπαστικής κολίτιδας με τη δίαιτα-φαντάζομαι αναφορικά με την κολίτιδα-αλλά και την πίεση από τη σχολή, κι αυτά που ουσιαστικά ξεκινούν είναι τα υπερφαγικά σου επεισόδια. Τα υπερφαγικά με τη σειρά τους οδηγούν σε πόνους-καθώς ξεφεύγεις από το ενδεδειγμένο διατροφικό σου πρόγραμμα με βάση την πάθηση της σπαστικής κολίτιδας, αύξηση του βάρους και συνεπώς στενοχώρια. Έτσι με αυτό τον τρόπο μοιάζεις εγκλωβισμένη σε ένα φαύλο κύκλο, από τον οποίο η διέξοδος φαίνεται αδύνατη.
Θέλεις ν’ απεξαρτηθείς από την εικόνα που έχεις για το φαγητό και να μην αποτελεί πλέον υλικό για να καλύψεις το κενό που νιώθεις μας λες. Ας μείνουμε λίγο εδώ γιατί ακούγεται αρκετά σημαντικό το σημείο αυτό. Αναρωτιέμαι τι σημαίνει αυτό το κενό, από πού προκύπτει, τι είναι αυτό που λείπει και πώς άρχισες να συνδέεσαι με αυτή την αίσθηση, γιατί μας λες ότι παλιά το φαγητό αποτελούσε απλώς βιολογική ανάγκη. Και τώρα ξαφνικά υπάρχει αυτό το κενό κι εκεί το φαγητό χρησιμοποιείται διορθωτικά μεν, φέρνοντας αντίθετα αποτελέσματα δε. Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι αυτό το κενό χρειάζεται να το γνωρίσεις και η ψυχοθεραπεία είναι ο τρόπος για να το κάνεις αυτό.
Μας λες επίσης ότι τρως μέχρι να πονέσει η κοιλιά σου από τον όγκο του φαγητού και σκέφτομαι ότι αυτός ο πόνος είναι η προσπάθειά σου να αισθανθείς κάτι, να μην βιώνεις πλέον κενό. Ωστόσο δεν σου αξίζει να ταλαιπωρείσαι με αυτόν τον τρόπο και ο πόνος να είναι η μόνη επιλογή. Ακούγεται να υπάρχει μια αυτό-τιμωρητική διάθεση, εμένα τουλάχιστον μου αφήνει μια τέτοια αίσθηση.
Εντύπωση επίσης μου κάνει η τελευταία προτασούλα σου που μας λες ότι θέλεις να γίνεις όπως πριν. Αναρωτιέμαι πώς ήσουν πριν, τι υπήρχε πριν που δεν υπάρχει πια, τι έφυγε κι άφησε κενό και κατέφυγες στο φαγητό για να το καλύψεις; Έχω αυτές τις σκέψεις τις οποίες μοιράζομαι μαζί σου ως προσκλήσεις που θα μπορούσες να τις διερευνήσεις περαιτέρω μέσα στα πλαίσια της ψυχοθεραπείας, όπου θα έχεις ασφάλεια, αποδοχή κι υποστήριξη.
Ελπίζω να σου φάνηκαν χρήσιμες οι σκέψεις μου πάνω στην ιστορία σου και για ό, τι παραπάνω χρειαστείς είμαστε στη διάθεσή σου.
