Είμαι 31 ετών και ζω σε μία επαρχιακή πόλη μαζί με τη μητέρα μου. Έχω μία μεγαλύτερη αδελφή, παντρεμένη η οποία διαμένει στην Αθήνα. Από 18 χρονών έχω χάσει τον πατέρα μου μπροστά στα μάτια μου και με τη μητέρα μου έχω μία άρρηκτα συνδεδεμένη σχέση, γιατί μας στάθηκε σαν μητέρα και πατέρας μαζί. Πριν 6 μήνες έχασα τη γιαγιά μου και τον παππού μου κόλλησα και κορονοϊό και μου χειροτέρεψε πάρα πολύ την ψυχολογία. Η μητέρα μου επειδή ήταν οι γονείς της έχει καταβληθεί πάρα πολύ με αποτέλεσμα να πονάει και να νιώθει αδύναμη, γιατί ουσιαστικά είχε αναλάβει την φροντίδα τους. Τον τελευταίο καιρό τρέμω στην ιδέα μην πάθει κάτι, μην έχει κάτι γιατί δεν μπορώ να διαχειριστώ ότι μπορεί να πάθει κάτι και να μείνω μόνη μου. Το ξέρω ότι είμαι 31 χρονών και έπρεπε να έχω φύγει από το σπίτι απλώς οι συγκυρίες και το οικονομικό δεν μου επέτρεπαν να κάνω την υπέρβαση και να φύγω. Έχω και μία σχέση από απόσταση με έναν άνθρωπο ο όποιος με βλέπει σοβαρά αλλά οι συγκυρίες δεν μου επιτρέπουν να πάω εκεί γιατί δεν του έχω και πολλή εμπιστοσύνη, γιατί είναι μοναχοπαίδι αλλά μένουν οι γονείς του εκεί και αρκετούς μήνες και εγώ δεν μπορώ να συμβιώσω. Γενικά τον τελευταίο καιρό είμαι πάρα πολύ πιεσμένη, κλαίω με το παραμικρό, κάνω όλο αρνητικές σκέψεις κι έχει πέσει πάρα πολύ η διάθεσή μου.
Από την: ΡΚ
Αγαπητή ΡΚ,
ευχαριστούμε για το μήνυμά σου και τη θέλησή σου να μοιραστείς την ιστορία σου μαζί μας. Δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω το κουράγιο σου, να ανοιχτείς και να επικοινωνήσεις τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις.
Αρχικά, θα ήθελα να σου πω ότι λυπάμαι για τον χαμό του πατέρα σου. Το γεγονός πως πέθανε μπροστά στα ματιά σου και στην ηλικία των 18 χρονών θα ήταν για εσένα κάτι πολύ δύσκολο. Χαίρομαι όμως που έχεις μια μητέρα τόσο δυναμική, φροντιστική, στοργική που παρά τις δυσκολίες σας, κατάφερε να είναι διπλά και σε εσένα και στην αδελφή σου και σαν μητέρα και σαν πατέρας ταυτόχρονα. Μονό για εκτίμηση είναι η στάση της αυτή. Η τόσο κοντινή σχέση που αποκτήσατε μέσα από την εμπειρία αυτή με τον πατερά σου, είναι λογικό να είναι καίριας σημασίας για εσένα και η μαμά σου να αποτελεί το στήριγμα σου.
Ο θάνατος των παππούδων σου που αναφέρεις σε συνδυασμό και με τον κορονοϊό που κόλλησες, οπότε υπήρξε και η πίεση της αναγκαστικής πολυήμερης καραντίνας, είναι πολύ πρόσφατα και λογικό να σε επηρεάζουν. Η μητέρα σου που ήταν και γονείς της, είναι επόμενο να έχει καταβληθεί πολύ. Είναι και διπλή απώλεια, και οι δυο γονείς της μαζί. Από τη στιγμή που τους φρόντιζε κιόλας, όπως αναφέρεις, αυτό σημαίνει ότι ενδεχομένως να αφιέρωνε μεγάλο μέρος της ημέρας της στη φροντίδα τους και τώρα ο χρόνος της αυτός είναι ελεύθερος, κάτι το οποίο μπορεί να δυσκολέψει τη διαχείριση της απώλειας τους από την πλευρά της. Δωσ’ της το χρόνο να πενθήσει τους γονείς της για όσο το χρειαστεί. Στη διάρκεια του πένθους λόγω του πόνου που προκαλεί η απώλεια, δεν είναι σπάνιο να υπάρχουν ψυχοσωματικά συμπτώματα, οπότε ίσως η αδυναμία της να οφείλεται και σε αυτό το γεγονός. Επίτρεψε όμως και στον εαυτό σου να πενθήσει και να πάρει το χρόνο του για να προσαρμοστεί στη νέα αυτή πραγματικότητα.
Στο πλαίσιο όλων αυτών των γεγονότων που έχεις βιώσει, δεν είναι παράλογο να φοβάσαι μήπως πάθει κάτι η μητέρα σου. Ωστόσο, θα ήθελα να σου τονίσω να μην νοιώθεις ένοχη για αυτό το συναίσθημα. Με αυτό εννοώ, να μην κατηγορείς τον εαυτό σου που φοβάσαι μήπως πάθει κάτι. Παράλληλα, δεν θα πρέπει να είναι και προς ενοχοποίηση το γεγονός πως είσαι 31 χρονών και μένεις στο σπίτι σου. Ο οικονομικός παράγοντας που αναφέρεις είναι βασικός για να μείνεις μονή σου. Την ιδία στιγμή, η συγκύριες που βιώνει ο καθένας μπορούν να λειτουργήσουν προτρεπτικά ή αποτρεπτικά προς κάτι τέτοιο, Σε κάθε περίπτωση δεν χρειάζεται να συγκρίνεσαι με άλλους, ούτε να εγκλωβίζεσαι σε στερεότυπα και πρότυπα τις κοινωνίας που επιβάλλουν μέχρι κάποια ηλικία να έχεις οπωσδήποτε πετύχει κάποιους στόχους. Να δίνεις στον εαυτό σου το χρόνο που χρειάζεται για να πετύχεις αυτά που θέλεις να κάνεις.
Από το μήνυμα σου δυσκολεύομαι να κατανοήσω αν στη φράση: “δεν του έχω πολλή εμπιστοσύνη” που αναφέρεις για τον σύντροφό σου. Μιλάς για εκείνον ή για τη συνθήκη στο σπίτι του όπου μένουν και οι γονείς του; Η εμπιστοσύνη είναι ένα από τα βασικότερα συστατικά μια σχέσης, ώστε να είναι υγιής. Αν δεν τον εμπιστεύεσαι, θα σου πρότεινα να αναλογιστείς τους παράγοντες που σε κρατούν σε αυτή τη σχέση. Αν θέλεις να κάνεις το επόμενο βήμα και να μείνετε μαζί σε ένα σπίτι χωρίς τους γονείς του, θα μπορούσες να μιλήσεις ανοιχτά, να συζητήσεις τους προβληματισμούς σου για τη συμβίωση με τους γονείς του, την επιθυμία σου να μείνετε οι δυο σας και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σε προβληματίζει.
Κατανοώ πως με όλες αυτές τις δυσκολίες που βιώνεις, νιώθεις πεσμένη ψυχολογικά και κάνεις αρνητικές σκέψεις. Θα ήταν πολύ βοηθητικό να μιλάς στα κοντινά σου άτομα για τις σκέψεις που κάνεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις. Σίγουρα κάνεις δεν θα λύσει κάποια δική σου δυσκολία, άλλα τα φορτίο θα γίνει πιο ελαφρύ όταν το μοιραστείς. Θα μπορούσες ίσως να επικοινωνήσεις και με έναν ειδικό ψυχικής υγείας. Θα μπορέσει να σε βοηθήσει να διαχειριστείς τις δυσκολίες και τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνεις, μέσα σε ένα πλαίσιο ασφάλειας και εμπιστοσύνης.
Ελπίζω οι σκέψεις μου αυτές να φανούν βοηθητικές. Είμαστε στη διάθεση σου για οτιδήποτε χρειαστείς.
